Profil bezpieczeństwa baricitinibu
Autor: Alicja Kostecka
Data: 21.01.2019
Źródło: AK/Safety Profile of Baricitinib in Patients with Active Rheumatoid Arthritis with over 2 Years MedianTime in Treatment. J Rheumatol. 2019 Jan;46(1):7-18.
Ryzyko wystąpienia nowotworów (z wyłączeniem nowotworów skóry typu non melanoma) wśród leczonym baricitinibem jest podobne, jak w przypadku innych leków stosowanych w RZS.
Inhibitory kinazy Jak (baricitinib i tofacitinib) to nowa grupa leków zarejestrowanych do stosowania w reumatoidalnym zapaleniu stawów (rzs) o aktywności umiarkowanej do dużej. Wprowadzenie nowych możliwości leczenia zwiększa szanse chorych na uzyskanie celu terapii jakim jest remisja kliniczna. Baricitinib jest selektywnym inhibitorem kinaz Jak 1 i Jak 2, stosowanym w postaci doustnej. Międzynarodowa grupa badaczy przeanalizowała dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania baricitinibu, pochodzące z badań klinicznych faz Ib (n=1), II (n=3) i III (n=4) oraz fazy przedłużonej badania klinicznego (łącznie 8 badań + faza przedłużona). Dane obejmujące w sumie 6637 pacjento-lat wskazują na korzystny profil bezpieczeństwa leku, również wyrażony stosunkiem bezpieczeństwa do skuteczności terapii.
Analizą objęto dane pochodzące od 3492 chorych, ze średnią ekspozycją na lek wynoszącą 2,1 lat (maksymalnie 5,5 roku), spośród których 78% badanych stosowało lek przez okres co najmniej 1 roku. Grupą kontrolą byli chorzy stanowiący ramię placebo w 6 badaniach klinicznych z baricitinibem. Lek stosowany był w zakresie dawek 1-15mg/dobę, przy czym w badaniach III fazy oraz w fazie przedłużonej lek stosowano w dawkach 2mg/dobę i 4mg/dobę. Spośród zdarzeń niepożądanych zaistniałych w trakcie leczenia, częściej dla dawki 4mg, obserwowano infekcje górnych dróg oddechowych (18,4% vs 14,5% pacjentów, odpowiednio baricitinib 4mg vs placebo), półpaśca (1,8% vs 0,4% pacjentów), infekcji herpes simplex (2,2% vs 0,9% pacjentów). Częstość poważnych infekcji była podobna w grupie leczonych baricitinibem i placebo, i podobna do częstości obserwowanej w badaniach klinicznych z innymi lekami stosowanymi w rzs. W przypadku baricitinibu, podobnie jak tofacitinibu istnieje wyraźnie zwiększone ryzyko wystąpienia półpaśca (ryzyko wyższe niż w przypadku biologicznych leków modyfikujących). Odnotowano 10 przypadków zachorowań na gruźlicę wśród leczonych baricitinibem, wszystkie w rejonach endemicznych choroby. Wskazany jest skyning w kierunku utajonego zakażenia prątkiem przed rozpoczęciem leczenia.
Na podstawie dostępnych obserwacji wydaje się , że ryzyko wystąpienia nowotworów (z wyłączeniem nowotworów skóry typu non melanoma) wśród leczonym baricitinibem jest podobne, jak w przypadku innych leków stosowanych w rzs. Odnotowano 6 przypadków chłoniaka, które wystąpiły po 342 – 670 dniach leczenia. W populacji leczonej baricitinibem odnotowano przypadki powikłań zakrzepowo-zatorowych (5 vs 0, odpowiednio baricitinib vs placebo), jednak w każdym z nich współistniały tradycyjne czynniki ryzyka. Inne działania niepożądane w przebiegu leczenia były rzadkie m.in. zdarzenia sercowo-naczyniowe, perforacja przewodu pokarmowego. Głównymi nieprawidłowościami obserwowanymi w badaniach laboratoryjnych w trakcie leczenia były zwiększenie cholesterolu HDL, LDL, CPK, enzymów wątrobowych i kreatyniny.
Jakkolwiek wyniki przedstawionej analizy wskazują na dobrą tolerancję i korzystny profil bezpieczeństwa baricitinibu, konieczna jest dalsza, szczególnie długoterminowa obserwacja dotycząca m.in. powikłań zakrzepowo-zatorowych, infekcyjnych, czy ryzyka nowotworów.
Analizą objęto dane pochodzące od 3492 chorych, ze średnią ekspozycją na lek wynoszącą 2,1 lat (maksymalnie 5,5 roku), spośród których 78% badanych stosowało lek przez okres co najmniej 1 roku. Grupą kontrolą byli chorzy stanowiący ramię placebo w 6 badaniach klinicznych z baricitinibem. Lek stosowany był w zakresie dawek 1-15mg/dobę, przy czym w badaniach III fazy oraz w fazie przedłużonej lek stosowano w dawkach 2mg/dobę i 4mg/dobę. Spośród zdarzeń niepożądanych zaistniałych w trakcie leczenia, częściej dla dawki 4mg, obserwowano infekcje górnych dróg oddechowych (18,4% vs 14,5% pacjentów, odpowiednio baricitinib 4mg vs placebo), półpaśca (1,8% vs 0,4% pacjentów), infekcji herpes simplex (2,2% vs 0,9% pacjentów). Częstość poważnych infekcji była podobna w grupie leczonych baricitinibem i placebo, i podobna do częstości obserwowanej w badaniach klinicznych z innymi lekami stosowanymi w rzs. W przypadku baricitinibu, podobnie jak tofacitinibu istnieje wyraźnie zwiększone ryzyko wystąpienia półpaśca (ryzyko wyższe niż w przypadku biologicznych leków modyfikujących). Odnotowano 10 przypadków zachorowań na gruźlicę wśród leczonych baricitinibem, wszystkie w rejonach endemicznych choroby. Wskazany jest skyning w kierunku utajonego zakażenia prątkiem przed rozpoczęciem leczenia.
Na podstawie dostępnych obserwacji wydaje się , że ryzyko wystąpienia nowotworów (z wyłączeniem nowotworów skóry typu non melanoma) wśród leczonym baricitinibem jest podobne, jak w przypadku innych leków stosowanych w rzs. Odnotowano 6 przypadków chłoniaka, które wystąpiły po 342 – 670 dniach leczenia. W populacji leczonej baricitinibem odnotowano przypadki powikłań zakrzepowo-zatorowych (5 vs 0, odpowiednio baricitinib vs placebo), jednak w każdym z nich współistniały tradycyjne czynniki ryzyka. Inne działania niepożądane w przebiegu leczenia były rzadkie m.in. zdarzenia sercowo-naczyniowe, perforacja przewodu pokarmowego. Głównymi nieprawidłowościami obserwowanymi w badaniach laboratoryjnych w trakcie leczenia były zwiększenie cholesterolu HDL, LDL, CPK, enzymów wątrobowych i kreatyniny.
Jakkolwiek wyniki przedstawionej analizy wskazują na dobrą tolerancję i korzystny profil bezpieczeństwa baricitinibu, konieczna jest dalsza, szczególnie długoterminowa obserwacja dotycząca m.in. powikłań zakrzepowo-zatorowych, infekcyjnych, czy ryzyka nowotworów.
