Reumatoidalne zapalenie stawów - czy i kiedy warto łączyć biologiczne LMPCh z syntetycznymi?
Autor: Andrzej Kordas
Data: 09.09.2015
Źródło: Effectiveness of biologic DMARDs in monotherapy versus in combination with synthetic DMARDs in rheumatoid arthritis: data from the Swiss Clinical Quality Management Registry Cem Gabay, Myriam Riek, Almut Scherer and Axel Finckh on behalf of the SCQM coll
W magazynie Rheumatology opublikowano szwedzkie dane dotyczące leczenia pacjentów z RZS. Co wykazano?
Celem badania opublikowanego w Rheumatology było określenie częstości stosowania biologicznych leków modyfikujących przebieg choroby (LMPCh) w monoterapii i porównanie jej skuteczności do połączenia leków biologicznych z syntetycznymi LMPCh.
Do analiz posłużyły dane dotyczące ponad 4000 kursów leczenia reumatoidalnego zapalenia stawów. W sumie w badaniu brało udział ponad 3000 pacjentów. W grupie tej 27% kursów stanowiły składało się jedynie z leki biologicznych stosowanych w monoterapii. Po przeanalizowaniu zebranych danych okazało się, że biologiczne LMPCh częściej były stosowane u osób starszych, z większą ilością chorób współtowarzyszących i z dłuższym czasem trwania choroby. Dodatkowo, pacjenci u których decydowano się na monoterapię mieli mieć niższe BMI oraz bardziej aktywną postać choroby i więcej wcześniejszych doświadczeń z biologicznymi LMPCh. Dalsze analizy wykazały, że odpowiedź na leczenie wg DAS28 była nieco gorsza w przypadku monoterapii niż u pacjentów leczonych syntetycznymi i biologicznymi LMPCh jednocześnie (p=0,004).
Autorzy pracy podkreślają jednak, że biologiczne LMPCh w monoterapii były częściej stosowane w bardziej złożonych przypadkach, co mogło również wpływać na efekty leczenia. Warto też zauważyć, że chociaż obserwowana przewaga leczenia łączonego została określona jako istotna statystycznie, klinicznie miała mieć jedynie marginalne znaczenie.
Do analiz posłużyły dane dotyczące ponad 4000 kursów leczenia reumatoidalnego zapalenia stawów. W sumie w badaniu brało udział ponad 3000 pacjentów. W grupie tej 27% kursów stanowiły składało się jedynie z leki biologicznych stosowanych w monoterapii. Po przeanalizowaniu zebranych danych okazało się, że biologiczne LMPCh częściej były stosowane u osób starszych, z większą ilością chorób współtowarzyszących i z dłuższym czasem trwania choroby. Dodatkowo, pacjenci u których decydowano się na monoterapię mieli mieć niższe BMI oraz bardziej aktywną postać choroby i więcej wcześniejszych doświadczeń z biologicznymi LMPCh. Dalsze analizy wykazały, że odpowiedź na leczenie wg DAS28 była nieco gorsza w przypadku monoterapii niż u pacjentów leczonych syntetycznymi i biologicznymi LMPCh jednocześnie (p=0,004).
Autorzy pracy podkreślają jednak, że biologiczne LMPCh w monoterapii były częściej stosowane w bardziej złożonych przypadkach, co mogło również wpływać na efekty leczenia. Warto też zauważyć, że chociaż obserwowana przewaga leczenia łączonego została określona jako istotna statystycznie, klinicznie miała mieć jedynie marginalne znaczenie.
