Rituximab w terapii podtrzymującej zapaleń naczyń związanych z przeciwciałami ANCA
Autor: Anita Jóźwiak
Data: 06.07.2015
Źródło: Alberici F, Smith RM, Jones RB et al. Long-term follow-up of patients who received repeat-dose rituximab as maintenance therapy for ANCA-associated vasculitis. Rheumatology (Oxford). 2015 Jul;54(7):1153-60. doi: 10.1093/rheumatology/keu452.
Kolejne wyniki badań potwierdzają skuteczność terapii podtrzymującej rituximabem (RTX, przeciwciało anty-CD20) w zapaleniach naczyń związanych z przeciwciałami ANCA (AAV).
Wybór schematu leczenia podtrzymującego RTX nie został jednoznacznie określony - opcja podania kolejnego wlewu leku w momencie wystąpienia zaostrzenia lub sztywno określony schemat podawania RTX, ten ostatni model o potwierdzonej, retrospektywnymi i prospektywnymi wynikami badań, skuteczności. Nadal ponadto nie jest określony optymalny czas trwania leczenia podtrzymującego. Opublikowano wyniki badania obserwacyjnego w którym stosowano RTX jako leczenie indukcyjne (wg schematu: 2x1g w odstępie 14 dni lub 375mg/m2 przez 4 kolejne tygodnie) oraz w terapii podtrzymującej - 1g co 6 miesięcy przez 24 miesiące. Grupę badaną stanowiło 69 chorych na AAV, u których nie uzyskano odpowiedzi na leczenie innymi metodami terapii. Zastosowanie RTX związane było z uzyskaniem i podtrzymaniem remisji u wszystkich chorych w okresie leczenia podtrzymującego. U 28 badanych po średnio 34 miesiącach od ostatniego wlewu RTX wystąpił nawrót choroby. Czynnikami ryzyka nawrotu choroby były: obecność przeciwciał przeciwko proteinazie serynowej 3 (PR3), ponowne pojawienie się przeciwciał ANCA u pacjentów serologicznie ujemnych oraz odbudowa populacji limfocytów B w okresie 12 miesięcy od podania ostatniego wlewu leku. Podsumowując - po dwóch latach terapii podtrzymującej RTX u 50% chorych obserwowano długotrwałą remisję, natomiast u kolejnych 50% doszło do zaostrzenia w okresie pierwszych trzech lat od zakończenia leczenia podtrzymującego. U 29% chorych obserwowano ciężkie powikłania infekcyjne, u dwóch chorych późną neutropenię. U 41% badanych na różnym etapie leczenia wystąpiła hypogammaglobulinemia, jednak tylko w dwóch przypadkach (7%) miała ona ciężki przebieg.