123RF
Romosozumab wspomaga terapię osteoporozy u nieleczonych pacjentek postmenopauzalnych
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 21.02.2023
Źródło: Kashii M, Kamatani T, Nagayama Y, Miyama A, Tsuboi H, Ebina K. Baseline serum PINP level is associated with the increase in hip bone mineral density seen with Romosozumab treatment in previously untreated women with osteoporosis Osteoporos Int. 2023 Mar;34(3):563-572.doi: 10.1007/s00198-022-06642-1
Japoński zespół badawczy postanowił sprawdzić wartości PINP w surowicy i ich związek z gęstością mineralną kości (≥3 proc.) zarówno w szyjce stawu biodrowego, jak i kości udowej w ciągu 12 miesięcy leczenia romosozumabem u pacjentek z osteoporozą po menopauzie.
N-końcowy propeptyd prokolagenu typu I(PINP) obok N-końcowego fragmentu osteokalcyny (OC) należy do jednego z dwóch najważniejszych markerów tworzenia kości. Japoński zespół badawczy postanowił sprawdzić wartości PINP w surowicy i ich związek z gęstością mineralną kości (≥3 proc.) zarówno w szyjce stawu biodrowego, jak i kości udowej w ciągu 12 miesięcy leczenia romosozumabem u pacjentek z osteoporozą po menopauzie.
Przyczyną była konstatacja, że niektóre pacjentki nie uzyskały wystarczająco zwiększonej gęstości mineralnej kości biodrowej (BMD) po leczeniu romosozumabem (ROMO). Istotne stało się więc zbadanie czynnika prognostycznego zwiększonego BMD stawu biodrowego za pomocą romosozumabu u pacjentek z osteoporozą pomenopauzalną, które nie były wcześniej leczone.
Prospektywne, obserwacyjne i wieloośrodkowe badanie objęło pacjentki (n = 63: średni wiek 72,6 roku; T-score kręgosłupa lędźwiowego [LS] –3,3; biodro całkowite [TH] –2,6; szyjka kości udowej [FN ] –3,3; surowica N-końcowego propeptydu prokolagenu typu I [PINP] 68,5 µg/l) leczone romosozumabem przez 12 miesięcy. W każdym punkcie czasowym oceniano BMD i markery obrotu kostnego w surowicy. Przeprowadzono analizę odpowiedzi na leczenie w celu oceny odsetka pacjentek oraz przeprowadzono analizy jedno- i wieloczynnikowe w celu zbadania czynników związanych z klinicznie istotnym zwiększeniem BMD (≥3 proc.) zarówno w przypadku wyników z biodra całkowitego TH, jak i szyjki kości udowej FN.
Procentowe zmiany gęstości mineralnej kości biodrowej w stosunku do wartości wyjściowej w obszarach LS, TH i FN wyniosły odpowiednio 17,5 proc., 4,9 proc. i 4,3 proc. W T-score kręgosłupa lędźwiowego 96,8 proc. pacjentów osiągnęło wzrost gęstości mineralnej o ≥6 proc., chociaż 57,1 proc. nie było w stanie osiągnąć wzrostu gęstości mineralnej kości biodrowej o ≥3 proc. ani w wynikach z biodra całkowitego TH, ani szyjki kości udowej FN. Analiza regresji wielokrotnej wykazała, że tylko początkowa wartość PINP była istotnie i niezależnie związana ze wzrostem BMD o ≥3 proc. zarówno w przypadku TH, jak i FN (p = 0,019, 95 proc.). Optymalna wartość odcięcia PINP wynosiła 53,7 µg/l przy czułości 54,3 proc. i swoistości 92,3 proc.
Jak stwierdzili japońscy naukowcy, w rzeczywistych warunkach wyjściowa wartość N-końcowego propeptydu prokolagenu typu I(PINP) była związana ze zwiększoną gęstością mineralną kości biodrowej zarówno w obszarze biodra całkowitego TH , jak i szyjki kości udowej FN, co uzyskano przez leczenie romosozumabem u pacjentek nieleczonych wcześniej.
Opracowanie: Marek Meissner
Przyczyną była konstatacja, że niektóre pacjentki nie uzyskały wystarczająco zwiększonej gęstości mineralnej kości biodrowej (BMD) po leczeniu romosozumabem (ROMO). Istotne stało się więc zbadanie czynnika prognostycznego zwiększonego BMD stawu biodrowego za pomocą romosozumabu u pacjentek z osteoporozą pomenopauzalną, które nie były wcześniej leczone.
Prospektywne, obserwacyjne i wieloośrodkowe badanie objęło pacjentki (n = 63: średni wiek 72,6 roku; T-score kręgosłupa lędźwiowego [LS] –3,3; biodro całkowite [TH] –2,6; szyjka kości udowej [FN ] –3,3; surowica N-końcowego propeptydu prokolagenu typu I [PINP] 68,5 µg/l) leczone romosozumabem przez 12 miesięcy. W każdym punkcie czasowym oceniano BMD i markery obrotu kostnego w surowicy. Przeprowadzono analizę odpowiedzi na leczenie w celu oceny odsetka pacjentek oraz przeprowadzono analizy jedno- i wieloczynnikowe w celu zbadania czynników związanych z klinicznie istotnym zwiększeniem BMD (≥3 proc.) zarówno w przypadku wyników z biodra całkowitego TH, jak i szyjki kości udowej FN.
Procentowe zmiany gęstości mineralnej kości biodrowej w stosunku do wartości wyjściowej w obszarach LS, TH i FN wyniosły odpowiednio 17,5 proc., 4,9 proc. i 4,3 proc. W T-score kręgosłupa lędźwiowego 96,8 proc. pacjentów osiągnęło wzrost gęstości mineralnej o ≥6 proc., chociaż 57,1 proc. nie było w stanie osiągnąć wzrostu gęstości mineralnej kości biodrowej o ≥3 proc. ani w wynikach z biodra całkowitego TH, ani szyjki kości udowej FN. Analiza regresji wielokrotnej wykazała, że tylko początkowa wartość PINP była istotnie i niezależnie związana ze wzrostem BMD o ≥3 proc. zarówno w przypadku TH, jak i FN (p = 0,019, 95 proc.). Optymalna wartość odcięcia PINP wynosiła 53,7 µg/l przy czułości 54,3 proc. i swoistości 92,3 proc.
Jak stwierdzili japońscy naukowcy, w rzeczywistych warunkach wyjściowa wartość N-końcowego propeptydu prokolagenu typu I(PINP) była związana ze zwiększoną gęstością mineralną kości biodrowej zarówno w obszarze biodra całkowitego TH , jak i szyjki kości udowej FN, co uzyskano przez leczenie romosozumabem u pacjentek nieleczonych wcześniej.
Opracowanie: Marek Meissner
