123RF
Strategia postępowania w nadżerkowej postaci dny moczanowej
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 28.06.2022
Źródło: Dalbeth N, Doyle AJ, Billington K et al. Intensive Serum Urate Lowering With Oral Urate-Lowering Therapy for Erosive Gout: A Randomized Double-Blind Controlled Trial. Arthritis & Rheumatology Vol. 74, No. 6, June 2022, pp 1059–1069
Wyniki obserwacji wskazują, że intensywne postępowanie terapeutyczne (wielolekowa farmakoterapia lekami doustnymi) w postaci nadżerkowej dny moczanowej, nie wpływa znacząco na obraz zmian radiologicznych, związana jest natomiast z obciążeniem farmakoterapią.
W randomizowanym badaniu klinicznym ocenie poddano dwie strategie postępowania: pierwsza była „intensywna”, związana z osiągnięciem stężeń kwasu moczowego w surowicy (UA(S)) <3,3 mg/dl, druga – „standardowa”, mająca na celu uzyskanie UA(S) <5 mg/dl (zgodnie w rekomendacjami ACR i EULAR).
Uzyskanie celu terapii w grupie „intensywnej” związane było z koniecznością stosowania większych dawek allopurynolu i częstszym stosowaniem terapii skojarzonej (allopurynol, probenecid, febuxostat, benzbromaron). Mimo to rzadziej uzyskiwano zamierzony cel terapii (62% vs 83%, odpowiednio w ramieniu terapia „intensywna” vs terapia „standardowa”).
Należy podkreślić, że w ocenie postępu zmian radiologicznych (na podstawie analizy obrazu TK), w okresie 2 lat obserwacji stwierdzono tylko niewielką progresję zmian, bez znaczących różnic pomiędzy analizowanymi ramionami badania. Wykazano poprawę w zakresie drugorzędowego punktu końcowego badania (wskaźnik OMERACT – częstość zaostrzeń, dolegliwości bólowe, guzki dnawe, ocena aktywności choroby wg pacjenta, ocena jakości życia czy ograniczenia związane z funkcjonowaniem), nie wykazując istotnych różnic pomiędzy porównywanymi grupami chorych. Do badania włączono pacjentów z nadżerkową postacią dny moczanowej.
Uzyskanie stężeń UA(S) <3,3 mg/dl jest w praktyce trudne, wymaga stosowania większych dawek allopurynolu i częstszego leczenia skojarzonego lekami doustnymi obniżającymi stężenie kwasu moczowego. Nie wykazano wyższości takiej strategii postępowania (w porównaniu ze standardowym celem leczenia, tj. UA(S) <5 mg/dl) pod względem wpływu na obraz radiologiczny dny i objawy kliniczne choroby.
Opracowanie: dr n. med. Marta Madej
Uzyskanie celu terapii w grupie „intensywnej” związane było z koniecznością stosowania większych dawek allopurynolu i częstszym stosowaniem terapii skojarzonej (allopurynol, probenecid, febuxostat, benzbromaron). Mimo to rzadziej uzyskiwano zamierzony cel terapii (62% vs 83%, odpowiednio w ramieniu terapia „intensywna” vs terapia „standardowa”).
Należy podkreślić, że w ocenie postępu zmian radiologicznych (na podstawie analizy obrazu TK), w okresie 2 lat obserwacji stwierdzono tylko niewielką progresję zmian, bez znaczących różnic pomiędzy analizowanymi ramionami badania. Wykazano poprawę w zakresie drugorzędowego punktu końcowego badania (wskaźnik OMERACT – częstość zaostrzeń, dolegliwości bólowe, guzki dnawe, ocena aktywności choroby wg pacjenta, ocena jakości życia czy ograniczenia związane z funkcjonowaniem), nie wykazując istotnych różnic pomiędzy porównywanymi grupami chorych. Do badania włączono pacjentów z nadżerkową postacią dny moczanowej.
Uzyskanie stężeń UA(S) <3,3 mg/dl jest w praktyce trudne, wymaga stosowania większych dawek allopurynolu i częstszego leczenia skojarzonego lekami doustnymi obniżającymi stężenie kwasu moczowego. Nie wykazano wyższości takiej strategii postępowania (w porównaniu ze standardowym celem leczenia, tj. UA(S) <5 mg/dl) pod względem wpływu na obraz radiologiczny dny i objawy kliniczne choroby.
Opracowanie: dr n. med. Marta Madej
