Tofacitinib, a ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej
Autor: Alicja Kostecka
Data: 10.07.2019
Źródło: Comparative Risk of Venous Thromboembolism in Rheumatoid Arthritis Patients ReceivingTofacitinib Versus Those Receiving Tumor Necrosis Factor Inhibitors: An Observational CohortStudy. Arthritis Rheumatol. 2019 Jun;71(6):892-900
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Pojawienie się na rynku nowej grupy leków – inhibitorów kinaz JAK – zwiększyło możliwości terapii reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS). Leki należące do tej grupy (baricitinib i tofacitinib) należą do tak zwanych celowanych syntetycznych leków modyfikujących przebieg choroby. Jak wykazały obserwacje pochodzące z badań klinicznych, leki te stosowane w zakresie większych dawek wpływają na ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (venous thromboembolism, VTE).
Na łamach Arthritis & Rheumatology opublikowano wyniki obserwacyjnego badania kohortowego porównującego ryzyko wystąpienia VTE wśród chorych z rozpoznaniem rzs, leczonych tofacitinibem oraz inhibitorami TNF alfa. Obserwacją objęto blisko 51 tysięcy pacjentów, o których dane zgromadzono w dwóch amerykańskich bazach danych dla celów ubezpieczeniowych Truven MarketScan (2012–2016) oraz Medicare claims (2012–2015).
Obserwację prowadzono pod kątem identyfikacji przypadków zatorowości płucnej lub zakrzepicy żył głębokich, wykluczając z badania chorych, którzy mieli wywiad VTE przed włączeniem tofacitinibu lub inhibitora TNF alfa.
Analiza danych nie wykazała istotnej statystycznie różnicy w częstości przypadków VTE pomiędzy chorymi leczonymi tofacitinibem oraz inhibitorami TNF alfa (częstość VTE w obu populacjach <1/100 pacjento-lat). Mimo braku różnic istotnych statystycznie w obu analizowanych grupach chorych, liczba przypadków VTE była większa wśród leczonych tofacitinibem. Ryzyko wystąpienia VTE wśród leczonych tofacitinibem oszacowano na 0,77/100 pacjento-lat. Jednym z głównych ograniczeń badania był brak analizy w odniesieniu do stosowanej dawki tofacitinibu, pozwalającej na ocenę zależności ryzyka wystąpienia VTE od dawki leku.
Biorąc pod uwagę istniejące ryzyko (wynikające również z choroby podstawowej - ryzyko wystąpienia VTE związane z RZS (niezależnie od stosowanego leczenia), jest ponad dwukrotnie większe niż w dobranej populacji niechorującej na to schorzenie), wskazana jest dalsza obserwacją pod kątem powikłań VTE u chorych leczonych inhibitorami kinaz tyrozynowych.
Obserwację prowadzono pod kątem identyfikacji przypadków zatorowości płucnej lub zakrzepicy żył głębokich, wykluczając z badania chorych, którzy mieli wywiad VTE przed włączeniem tofacitinibu lub inhibitora TNF alfa.
Analiza danych nie wykazała istotnej statystycznie różnicy w częstości przypadków VTE pomiędzy chorymi leczonymi tofacitinibem oraz inhibitorami TNF alfa (częstość VTE w obu populacjach <1/100 pacjento-lat). Mimo braku różnic istotnych statystycznie w obu analizowanych grupach chorych, liczba przypadków VTE była większa wśród leczonych tofacitinibem. Ryzyko wystąpienia VTE wśród leczonych tofacitinibem oszacowano na 0,77/100 pacjento-lat. Jednym z głównych ograniczeń badania był brak analizy w odniesieniu do stosowanej dawki tofacitinibu, pozwalającej na ocenę zależności ryzyka wystąpienia VTE od dawki leku.
Biorąc pod uwagę istniejące ryzyko (wynikające również z choroby podstawowej - ryzyko wystąpienia VTE związane z RZS (niezależnie od stosowanego leczenia), jest ponad dwukrotnie większe niż w dobranej populacji niechorującej na to schorzenie), wskazana jest dalsza obserwacją pod kątem powikłań VTE u chorych leczonych inhibitorami kinaz tyrozynowych.
