Wczesne RZS z czynnikami złej prognozy – jaka strategia leczenia jest optymalna?

Nie wykazano różnic w odpowiedzi na leczenie (obserwacja w tygodniach 48-102) pomiędzy badanymi, niezależnie czy wstępnie stosowali oni monoterapię MTX, czy też leczenie skojarzone.

Badacze amerykańscy dokonali próby porównania dwóch opcji postępowania terapeutycznego u chorych z wczesnym reumatoidalnym zapaleniem stawów (RZS trwające <3 lata od czasu ustalenia rozpoznania, średnio 3,6 miesiąca) i czynnikami złego rokowania (RF+ lub anty-CCP+ lub obecność co najmniej 2 nadżerek kostnych w badaniu rtg) – badanie TEAR (Treatment of Early Rheumatoid Arthritis). W jednym ramieniu badania stosowano schemat „step up”, według którego lekiem pierwszego wyboru był metotreksat (MTX), do którego dołączano inny lek modyfikujący w przypadku nieskuteczności monoterapii MTX (DAS28≥3,2) po 6 miesiącach leczenia. W drugim z ramion badania od początku stosowano leczenie skojarzone. W sumie w badaniu obejmującym 755 chorych, stosowano: MTX w monoterapii, MTX+etanercept (ETA) lub MTX+sulfasalazyna (SSA)+hydroxychlorochina (HCQ). U 28% chorych stosujących monoterapię MTX osiągnięto niską aktywność choroby (DAS28 2,7±1,2 w 102 tygodniu obserwacji) i nie wymagali oni dołączenia innego leku. Chorzy ci wykazywali mniejszą progresję zmian radiologicznych w porównaniu do grupy od początku stosującej leczenie skojarzone mimo, że aktywność choroby w obu grupach była podobna. Pozostała grupa badanych, która wymagała dołączenia innego leku modyfikującego (78%) w 42 tygodniu obserwacji wykazywała podobną aktywność choroby i stopień progresji radiologicznej, jak w przypadku chorych stosujących od początku leczenie skojarzone. Wyniki były podobne niezależnie od tego, czy stosowano terapię skojarzoną MTX+ETA, czy MTX+SSA+HCQ.
Nie wykazano różnic w odpowiedzi na leczenie (obserwacja w tygodniach 48-102) pomiędzy badanymi, niezależnie czy wstępnie stosowali oni monoterapię MTX, czy też leczenie skojarzone.