Wpływ denosumabu na tworzenie się nadżerek kostnych w reumatoidalnym zapaleniu stawów
Autor: Aleksandra Lang
Data: 17.06.2016
Źródło: Effect of denosumab on Japanese patients with rheumatoid arthritis: a dose-response study of AMG 162 (Denosumab) in patients with RheumatoId arthritis on methotrexate to Validate inhibitory effect on bone Erosion (DRIVE)-a 12-month, multicentre, randomise
Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) charakteryzuje przewlekłe zapalenie błony maziowej co prowadzi do nieodwracalnego uszkodzenia stawów i tkanki kostnej. Konsekwencją aktywnego stanu zapalnego jest utrata masy kostnej oraz tworzenie się nadżerek kostnych. W ten proces patofizjologiczny zaangażowane są osteoklasty. Jednym ze znanych regulatorów powstawania, funkcjonowania i przeżycia osteoklastów jest receptor aktywujący jądrowy czynnik NF-kB (RANK).
Denosumab, lek stosowany w leczeniu osteoporozy, jest monoklonalnym ludzkim przeciwciałem, który wiąże się specyficznie z ligandem receptora RANKL. Blokowanie interakcji między RANK/RANKL hamuje działanie osteoklastów, co przekłada się na zatrzymanie procesu resorpcji tkanki kostnej. Biorąc pod uwagę mechanizm działania, lek powinien również wpływać na proces tworzenia się nadżerek kostnych.
Grupa badaczy z Japonii przeprowadziła badanie, w którym u chorych z RZS stosowano różne schematy dawkowania denosumabu (co 6 miesięcy, co 3 miesiące i co 2 miesiące). W badaniu brało udział 350 chorych, u których czas od rozpoznania choroby wynosił >6 m-cy i <5 lat, leczonych metotreksatem, stratyfikowanych pod względem dawki stosowanych glikokortykosteroidów oraz z suplementacją witaminy D i wapnia. Chorzy byli w sposób losowy przypisywani do grupy placebo lub jednej z grup badanych. Pierwotnym punktem końcowym była zmiana w ocenie nadżerek kostnych (zmodyfikowana skala nadżerek Sharpa, modified Sharp erosion score) w chwili rozpoczęcie badania i po 12 miesiącach stosowania leku.
Wyniki obserwacji potwierdzają, iż denosumab wpływa hamująco na tworzenie się nadżerek w przebiegu RZS. W grupach z częstszym dawkowaniem zaobserwowano tendencję liczbową do osiągania lepszych rezultatów, ale różnice te nie były istotne statystycznie. Lek zwiększał masę kostną, ale nie miał wpływu na zwężenie przestrzeni międzystawowych, nie miał tez istotnego wpływu na większość parametrów służących do oceny aktywności choroby. Profil bezpieczeństwa był podobny w grupie placebo i w grupach stosujących denosumab.
Autorzy badania sugerują, że dołączenie denosumabu do terapii metotreksatem może stanowić nową opcję w leczeniu RZS.
Grupa badaczy z Japonii przeprowadziła badanie, w którym u chorych z RZS stosowano różne schematy dawkowania denosumabu (co 6 miesięcy, co 3 miesiące i co 2 miesiące). W badaniu brało udział 350 chorych, u których czas od rozpoznania choroby wynosił >6 m-cy i <5 lat, leczonych metotreksatem, stratyfikowanych pod względem dawki stosowanych glikokortykosteroidów oraz z suplementacją witaminy D i wapnia. Chorzy byli w sposób losowy przypisywani do grupy placebo lub jednej z grup badanych. Pierwotnym punktem końcowym była zmiana w ocenie nadżerek kostnych (zmodyfikowana skala nadżerek Sharpa, modified Sharp erosion score) w chwili rozpoczęcie badania i po 12 miesiącach stosowania leku.
Wyniki obserwacji potwierdzają, iż denosumab wpływa hamująco na tworzenie się nadżerek w przebiegu RZS. W grupach z częstszym dawkowaniem zaobserwowano tendencję liczbową do osiągania lepszych rezultatów, ale różnice te nie były istotne statystycznie. Lek zwiększał masę kostną, ale nie miał wpływu na zwężenie przestrzeni międzystawowych, nie miał tez istotnego wpływu na większość parametrów służących do oceny aktywności choroby. Profil bezpieczeństwa był podobny w grupie placebo i w grupach stosujących denosumab.
Autorzy badania sugerują, że dołączenie denosumabu do terapii metotreksatem może stanowić nową opcję w leczeniu RZS.
