Współistnienie pierwotnego zespołu Sjögrena, zapalenia tarczycy typu Hashimoto i celiakii u pacjentki z niedoborem IgA

Zespół Sjögrena (ZS) jest przewlekłą zapalną chorobą autoimmunizacyjną, w której dochodzi do powstawania nacieków z limfocytów w gruczołach wydzielania zewnętrznego i upośledzenia ich czynności, co prowadzi do zmian w wielu narządach i układach. Jest jedną z najczęstszych układowych chorób tkanki łącznej, a częstość jej występowania ocenia się na 0,5–5% ogółu populacji.

Autoimmunologiczne zapalenie tarczycy (AZT) typu Hashimoto charakteryzuje się obecnością specyficznych autoprzeciwciał skierowanych przeciwko jednemu lub więcej niż jednemu antygenom tarczycowym, charakterystycznym obrazem ultrasonograficznym tarczycy i zazwyczaj jej niedoczynnością. Należy do najczęstszych chorób autoimmunizacyjnych. Podobnie jak w przypadku ZS częściej chorują kobiety. Ocenia się, że AZT dotyczy nawet 2% populacji.

Celiakia (CD) jest ogólnoustrojową chorobą o podłożu autoimmunizacyjnym wywołaną spożyciem glutenu i prolamin u osób genetycznie predysponowanych (obecność HLA-DQ2 i/lub DQ8). Rozpoznanie choroby u dorosłych często ustalane jest po wielu latach od wystąpienia objawów, które są niespecyficzne, dlatego większość pacjentów nie wie o jej istnieniu. W Polsce wykrywa się 5–10% wszystkich przypadków CD.

Niedobór IgA (IgAD) jest najczęstszym ze złożonych niedoborów komórkowych (1 : 300–700 osób) i charakteryzuje się niewykrywalnym stężeniem IgA w surowicy (poniżej 0,06 g/l). W większości przypadków (2/3 chorych) jest bezobjawowy, a kliniczne objawy wrodzonego IgAD, to nawracające zakażenia górnych i dolnych dróg oddechowych, alergie oraz zwiększone ryzyko rozwoju chorób autoimmunizacyjnych.

Poniżej opis przypadku trzydziestopięcioletniej kobiety w początkowym okresie choroby:
www.termedia.pl/Wspolistnienie-pierwotnego-zespolu-Sjogrena-zapalenia-tarczycy-typu-Hashimoto-i-celiakii-u-pacjentki-z-niedoborem-IgA,104,38495,1,0.html