Benralizumab w leczeniu przewlekłej obturacyjnej choroby płuc

Na łamach Lancet Respiratory Medicine opublikowano wyniki dodatkowych analiz obu badań klinicznych w celu scharakteryzowania subpopulacji pacjentów z POChP, którzy mogą odnosić korzyść dzięki stosowaniu benralizumabu. Uczestnikami badań GALATHEA i TERRANOVA były osoby w wieku 40-85 lat, w momencie włączenia do badania ze zwiększonym odsetkiem eozynofilii, występowaniem co najmniej dwóch zaostrzeń lub jednego ciężkiego zaostrzenia na przestrzeni ostatnich 12 miesięcy pomimo stosowaniu podwójnej lub potrójnej terapii na POChP (długodziałający glikokortykosteroid wziewny oraz długodziałające beta-2-mimetyk i/lub antagonista receptorów muskarynowych w inhalacji).

Grupa pacjentów, która odniosła istotną korzyść ze stosowania benralizumabu w dawce 100 mg co 8 tygodni w porównaniu z placebo charakteryzowała się w momencie włączenia do badania liczbą eozynofilii w surowicy krwi ≥ 220 na mikrolitr, trzema lub więcej zaostrzeniami w ciągu ostatnich 12 miesięcy pomimo stosowania potrójnej terapii (ryzyko względne [ang. relative risk, RR] = 0,70; 95% przedział ufności [ang. confidence interval]: 0,56-0,88). W przypadku mniejszej dawki, tj. 30 mg co 8 tygodni nie odnotowano istotnej korzyści w tej grupie pacjentów.

Jak zwracają uwagę autorzy badania, dodatkowa analiza wykazała subpopulację pacjentów z POChP, którzy mogą odnieść korzyść ze stosowania benralizumabu. Jednakże, badania GALATHEA i TERRANOVA nie były pierwotnie zaprojektowanie do badania efektu benralizumabu w tak szczególnie obciążonej grupie pacjentów, stąd potwierdzenie skuteczności tego leczenia biologicznego wymaga nowego badania klinicznego.