Stymulacja gałki bladej i jądra podwzgórzowego równie skuteczna

Celem randomizowanego badania klinicznego przeprowadzonego przez Weaver i wsp. było porównanie odległych wyników leczenia choroby Parkinsona (PD) głęboką stymulacją (DBS) części przyśrodkowej gałki bladej (globus pallidus interna, GPi) i jądra podwzgórzowego (subthalamic nucleus, STN). W eksperymencie wzięło udział 159 pacjentów, z których u 89 stymulowano GPi, a u 70 STN. Jako główny punkt końcowy Weaver i wsp. wybrali ocenę w podskali ruchowej UPDRS (Unified Parkinson's Disease Rating Scale) przy włączonej stymulacji, bez lewodopy. Długość okresu obserwacyjnego wyniosła trzy lata. Średnie wyniki w podskali ruchowej UPDRS spadły w tym czasie z 41.1 do 27.1 w grupie GPi i z 42.5 do 29.7 w grupie STN (w obu grupach p < 0.001). Jakość życia oceniana po pół roku od wszczepienia elektrod również uległa poprawie w obu grupach. Polepszenie jakości życia nie było trwałe. Pacjenci, u których stymulowano jądro podwzgórzowe z czasem zaczęli wypadać gorzej w testach funkcji poznawczych (Mattis Dementia Rating Scale). Autorzy podkreślili, że poprawa sprawności ruchowej związana z głęboką stymulacją mózgu utrzymywała się przez cały okres obserwacyjny. Weaver i wsp. przypisali pogarszanie jakości życia i funkcji poznawczych postępowi choroby i uznali, że niezależnie od wyboru struktury anatomicznej, głęboka stymulacja mózgu przynosi podobną, trwałą poprawę w zakresie sprawności ruchowej.