Witamina D3 w interferonie skuteczna w stwardnieniu rozsianym
Autor: Izabela Żmijewska
Data: 02.03.2012
Źródło: Soilu-Hänninen M, Åivo J, Lindström BM i wsp. A randomised, double blind, placebo controlled trial with vitamin D3 as an add on treatment to interferon β-1b in patients with multiple sclerosis. J Neurol Neurosurg Psychiatry 2012; online first
Randomizowane badanie z podwójnie ślepą próbą wykazało, że dodanie witaminy D3 do terapii interferonem beta-1b zmniejszało wykładniki aktywności choroby w obrazach rezonansu magnetycznego.
Rola witaminy D3 (25(OH)D) w etiopatogenezie stwardnienia rozsianego (MS) i innych chorób autoimmunologicznych przyciąga uwagę badaczy od wielu lat. Wcześniej przeprowadzane badania i doświadczenie kliniczne wskazywały na potencjalną przydatność suplementacji witaminy D w zmniejszaniu ciężkości przebiegu MS.
Na stronie internetowej Journal of Neurology, Neurosurgery and Psychiatry ukazał się artykuł autorstwa Soilu-Hänninen i wsp., którzy przeprowadzili randomizowane, kontrolowane placebo badanie wpływu witaminy D na przebieg MS u 66 pacjentów leczonych interferonem beta-1b. Jednym z mierzonych parametrów było obciążenie chorobą (BOD) obliczane jako objętość patologicznych zmian w obrazach MRI T2. Podczas gdy mediana przyrostu BOD w okresie roku u pacjentów z grupy kontrolnej wyniosła 287 mm3, u pacjentów suplementujących witaminę D była ona niższa, osiągając 83 mm3 (p = 0.105). U chorych przyjmujących witaminę D badacze stwierdzili istotnie mniejszą liczbę zmian hiperintensywnych w obrazach T1 (p = 0.004). W grupie otrzymującej suplementację odnotowany został również trend w kierunku mniejszej niepełnosprawności (p = 0.071). Nie stwierdzono wpływu interwencji na wielkość rocznego wskaźnika nawrotów. Autorzy podsumowują uzyskane dane pisząc, że dodanie witaminy D3 do leczenia interferonem beta-1b zmniejsza aktywność choroby w obrazach MR u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Choć dawka witaminy D zalecana dla suplementacji w populacji ogólnej przez FDA wynosi wciąż 400 IU, pojawiają się doniesienia o potrzebie dostarczenia od 1000 do 2000 IU dziennie. Projektowane w Niemczech wieloośrodkowe badanie EVIDIMS porówna wpływ dziennych dawek 200 IU i 10200 IU na postęp MS. Warto zwrócić uwagę, że stosowanie wysokich dawek witaminy D3 może być związane z występowaniem hiperkalcemii.
Na stronie internetowej Journal of Neurology, Neurosurgery and Psychiatry ukazał się artykuł autorstwa Soilu-Hänninen i wsp., którzy przeprowadzili randomizowane, kontrolowane placebo badanie wpływu witaminy D na przebieg MS u 66 pacjentów leczonych interferonem beta-1b. Jednym z mierzonych parametrów było obciążenie chorobą (BOD) obliczane jako objętość patologicznych zmian w obrazach MRI T2. Podczas gdy mediana przyrostu BOD w okresie roku u pacjentów z grupy kontrolnej wyniosła 287 mm3, u pacjentów suplementujących witaminę D była ona niższa, osiągając 83 mm3 (p = 0.105). U chorych przyjmujących witaminę D badacze stwierdzili istotnie mniejszą liczbę zmian hiperintensywnych w obrazach T1 (p = 0.004). W grupie otrzymującej suplementację odnotowany został również trend w kierunku mniejszej niepełnosprawności (p = 0.071). Nie stwierdzono wpływu interwencji na wielkość rocznego wskaźnika nawrotów. Autorzy podsumowują uzyskane dane pisząc, że dodanie witaminy D3 do leczenia interferonem beta-1b zmniejsza aktywność choroby w obrazach MR u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Choć dawka witaminy D zalecana dla suplementacji w populacji ogólnej przez FDA wynosi wciąż 400 IU, pojawiają się doniesienia o potrzebie dostarczenia od 1000 do 2000 IU dziennie. Projektowane w Niemczech wieloośrodkowe badanie EVIDIMS porówna wpływ dziennych dawek 200 IU i 10200 IU na postęp MS. Warto zwrócić uwagę, że stosowanie wysokich dawek witaminy D3 może być związane z występowaniem hiperkalcemii.
