123RF
Screening cukrzycy typu 1
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 11.07.2022
| Tagi: | screening, cukrzyca typu 1 |
Odpowiedni screening, wczesne rozpoznanie, wczesne leczenie, mniejsze prawdopodobieństwo powikłań – powyższa sekwencja zdarzeń może stać się rzeczywistością w przypadku cukrzycy typu 1.
Dowodów dostarcza najnowsza publikacja z prestiżowego „The Lancet Diabetes & Endocrinology”.
U dzieci z cukrzycą typu 1 częstymi objawami choroby są poliuria, polidypsja i utrata masy ciała; u około jednej trzeciej dochodzi do kwasicy ketonowej.
Początek choroby różni się od tego, co diagnozujemy u osób dorosłych, u których nie występują klasyczne objawy obserwowane u dzieci.
Tradycyjne definicje opisują cukrzycę typu 1 jako chorobę o początku wyznaczonym w wieku młodzieńczym, jednak może ona wystąpić w każdym wieku; do 50 proc. przypadków odnotowuje się w wieku dorosłym. Sprawia to, że aż 50 proc. dorosłych może być początkowo błędnie zaklasyfikowanych jako chorujący na cukrzycę typu 2.
Obecne dane wskazują, że u ponad 90 proc. osób z nowo rozpoznaną cukrzycą typu 1 wykrywalne są przeciwciała przeciwko określonym białkom komórek beta trzustki. Większość osób z pojedynczym autoprzeciwciałem nie rozwija choroby, ale serokonwersja do obecności dwóch lub więcej wiąże się z 84 proc. ryzykiem wystąpienia cukrzycy typu 1 w wieku 18 lat.
Z tego względu międzynarodowy zespół naukowców podjął się opracowania wstępnego badania przesiewowego autoprzeciwciał wyspowych u dzieci w wieku poniżej 15 lat – pozwoliłoby to na wczesną diagnozę i wdrożenie leczenia. W tym celu dokonano zbiorczej analizy danych pochodzących z pięciu populacji z Finlandii, Niemiec, Szwecji i USA. Do badania włączono 24 662 dzieci z grupy wysokiego ryzyka cukrzycy przed ukończeniem 2. roku życia, które poddano obserwacji w kierunku autoprzeciwciał wyspowych do 15. roku życia lub wystąpienia cukrzycy typu 1 – w zależności od tego, co wystąpiło wcześniej. Głównymi punktami końcowymi były czułość i dodatnia wartość predykcyjna wykrytych autoprzeciwciał wyspowych, testowanych w jednym lub dwóch ustalonych przedziałach wiekowych.
Spośród wszystkich objętych analizą dzieci pełne dane uzyskano u 6722. Cukrzyca typu 1 do 15. roku życia rozwinęła się u 672 dzieci. Obliczono, że optymalny wiek badania przesiewowego (rozumianego jako dwa oznaczenia z interwałem czasowym) wynosił 2 i 6 lat, co pozwoliło na uzyskanie czułości 82-proc. i dodatniej wartości predykcyjnej 79-proc. Pozytywny wynik oznaczenia autoprzeciwciał w pojedynczym badaniu (tj. w 2. lub 6. roku życia) był wysoce predykcyjny dla rozpoznania choroby w szerszym przedziale wiekowym (2–6 oraz 6–15 lat).
Autoprzeciwciała pojawiały się zwykle przed 6. rokiem życia, nawet u dzieci, u których cukrzycę zdiagnozowano znacznie później.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
U dzieci z cukrzycą typu 1 częstymi objawami choroby są poliuria, polidypsja i utrata masy ciała; u około jednej trzeciej dochodzi do kwasicy ketonowej.
Początek choroby różni się od tego, co diagnozujemy u osób dorosłych, u których nie występują klasyczne objawy obserwowane u dzieci.
Tradycyjne definicje opisują cukrzycę typu 1 jako chorobę o początku wyznaczonym w wieku młodzieńczym, jednak może ona wystąpić w każdym wieku; do 50 proc. przypadków odnotowuje się w wieku dorosłym. Sprawia to, że aż 50 proc. dorosłych może być początkowo błędnie zaklasyfikowanych jako chorujący na cukrzycę typu 2.
Obecne dane wskazują, że u ponad 90 proc. osób z nowo rozpoznaną cukrzycą typu 1 wykrywalne są przeciwciała przeciwko określonym białkom komórek beta trzustki. Większość osób z pojedynczym autoprzeciwciałem nie rozwija choroby, ale serokonwersja do obecności dwóch lub więcej wiąże się z 84 proc. ryzykiem wystąpienia cukrzycy typu 1 w wieku 18 lat.
Z tego względu międzynarodowy zespół naukowców podjął się opracowania wstępnego badania przesiewowego autoprzeciwciał wyspowych u dzieci w wieku poniżej 15 lat – pozwoliłoby to na wczesną diagnozę i wdrożenie leczenia. W tym celu dokonano zbiorczej analizy danych pochodzących z pięciu populacji z Finlandii, Niemiec, Szwecji i USA. Do badania włączono 24 662 dzieci z grupy wysokiego ryzyka cukrzycy przed ukończeniem 2. roku życia, które poddano obserwacji w kierunku autoprzeciwciał wyspowych do 15. roku życia lub wystąpienia cukrzycy typu 1 – w zależności od tego, co wystąpiło wcześniej. Głównymi punktami końcowymi były czułość i dodatnia wartość predykcyjna wykrytych autoprzeciwciał wyspowych, testowanych w jednym lub dwóch ustalonych przedziałach wiekowych.
Spośród wszystkich objętych analizą dzieci pełne dane uzyskano u 6722. Cukrzyca typu 1 do 15. roku życia rozwinęła się u 672 dzieci. Obliczono, że optymalny wiek badania przesiewowego (rozumianego jako dwa oznaczenia z interwałem czasowym) wynosił 2 i 6 lat, co pozwoliło na uzyskanie czułości 82-proc. i dodatniej wartości predykcyjnej 79-proc. Pozytywny wynik oznaczenia autoprzeciwciał w pojedynczym badaniu (tj. w 2. lub 6. roku życia) był wysoce predykcyjny dla rozpoznania choroby w szerszym przedziale wiekowym (2–6 oraz 6–15 lat).
Autoprzeciwciała pojawiały się zwykle przed 6. rokiem życia, nawet u dzieci, u których cukrzycę zdiagnozowano znacznie później.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
Current Topics in Diabetes
