Rola gestagenów w indukowaniu cukrzycy ciążowej
Autor: Alicja Kostecka
Data: 07.06.2019
Źródło: DM/www.ajog.org/article/S0002-9378(19)30705-7/fulltext
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Tagi: | progesteron, cukrzyca ciążowa |
Jednym z niezbędnych do utrzymania ciąży hormonów jest progesteron. Dane na temat skuteczności jego stosowania w przypadku zagrożenia wczesnej ciąży są niejednoznaczne; niedawno przytaczaliśmy wyniki badania z The New England Journal of Medicine, w którym progesteron podawany dopochwowo nie wniósł istotnej poprawy klinicznej. Oprócz skuteczności niezwykle ważne jest także bezpieczeństwo - w tej kwestii wiele wyjaśnia metaanaliza, która ukazała się na łamach American Journal of Obstetrics & Gynecology.
Zespół naukowców z National and Kapodistrian University of Athens przeprowadził metaanalizę, w której oceniono ryzyko wyindukowania cukrzycy ciążowej przez stosowanie gestagenów we wczesnej ciąży. Prace zakrojono bardzo szeroko, gdyż odpowiednich badań szukano w 6 dużych bazach danych (Medline, Scopus, Clinicaltrials, EMBASE, Cochrane, Google Scholar) i przyjęto zakres czasowy od nawet 1966 (!) do 2019 roku. Ostatecznie włączono 11 badań obejmujących aż 8085 ciężarnych kobiet.
Metaanaliza wykazała, że kobiety, które otrzymały progesteron doustnie charakteryzowały się zwiększonym ryzykiem rozwoju cukrzycy ciążowej (RR 1,73), podczas gdy u kobiet otrzymujących progesteron dopochwowo ryzyko malało, jednak efekt ten nie osiągnął istotności statystycznej. Analizy wykazały, że ani metodologiczne uzasadnienie badania częstości występowania GDM (częstość występowania badana jako wynik pierwotny czy wtórny) ani rodzaj przeprowadzanego badania (randomizowane lub obserwacyjne) nie zmieniły znacząco pierwotnie uzyskanych wyników (odpowiednio p=0,154 i p=0,304).
Metaanaliza wykazała, że kobiety, które otrzymały progesteron doustnie charakteryzowały się zwiększonym ryzykiem rozwoju cukrzycy ciążowej (RR 1,73), podczas gdy u kobiet otrzymujących progesteron dopochwowo ryzyko malało, jednak efekt ten nie osiągnął istotności statystycznej. Analizy wykazały, że ani metodologiczne uzasadnienie badania częstości występowania GDM (częstość występowania badana jako wynik pierwotny czy wtórny) ani rodzaj przeprowadzanego badania (randomizowane lub obserwacyjne) nie zmieniły znacząco pierwotnie uzyskanych wyników (odpowiednio p=0,154 i p=0,304).