Skuteczność prasteronu w leczeniu pomenopauzalnych dolegliwości w obrębie układu moczowo-płciowego - opis przypadku (4)

W okresie okołomenopauzalnym jajniki produkują mniej estrogenów (o 80% w pierwszym roku), progesteronu, dehydroepiandrosteronu (DHEA) i jego siarczanu (DHEA-S) [1]. Wraz z wiekiem (bez związku z menopauzą) dochodzi do stopniowego obniżania się stężenia DHEA-S – w 70. roku życia stanowi ono ok. 20% wartości szczytowej [2]. Stężenie testosteronu w wieku 20–45 lat zmniejsza się o ok. 50–75%, natomiast po menopauzie nie zmienia się w istotnym stopniu [3].

Zaburzenia hormonalne wpływają negatywnie na układ moczowo-płciowy i funkcjonowanie seksualne większości kobiet po menopauzie, pogarszając ich ja- kość życia [4]. U kobiet pojawiają się uderzenia gorąca i poty nocne –jednak im więcej lat mija od menopauzy, tym objawy te stają się rzadsze. U ponad 47–50% kobiet w późnej fazie pomenopauzalnej występują objawy pomenopauzalnego zaniku pochwy i sromu (vulvovaginal atrophy – VVA), czyli atrofii urogenitalnej (urogenital atrophy – UGA) [5]. Określenia VVA i UGA zostały ostatnio zastąpione terminem GSM (genitourinary syndrome of menopause), co tłumaczy się na język polski jako zespół urogenitalny okresu menopauzy lub menopauzalny zespół moczowo-płciowy [6–9]. Badania wykazały, że dolegliwościom związanym z GSM towarzyszą świąd, suchość pochwy i ból pojawiający się podczas współżycia. Ponadto spośród 3000 kobiet z objawami GSM 85% skarżyło się na jego negatywny wpływ na sferę intymną, 59% – pogorszenie satysfakcji seksualnej, 47% – niekorzystne oddziaływanie na ich związki, 29% – problemy ze snem, 27% – coraz gorszą jakość życia. Tylko 7% kobiet jest pytanych o te problemy przez lekarza [10].

Pełna treść artykułu:
Zastosowanie prasteronu 4.pdf