100 lecie od założenie szpitala Lambaréné przez Alberta Schweitzera
Redaktor: Jacek Szczęsny
Data: 09.07.2013
Źródło: JS, Wikipedia
Działy:
Poinformowano nas
Aktualności
Dokładnie dziś mija 100 lat od założenie przez lekarza, teologa i znawcę muzyki Bacha, Alberta Schweitzera, szpitala w afrykańskim Gabonie, za który przyznano Pokojową Nagrodę Nobla.
Albert Schweitzer urodził się 14 stycznia 1875 w Kaysersberg w Alzacji, a zmarł 4 września 1965 w Lambaréné w Gabonie. Był „człowiekiem renesansu” – teologiem, duchownym luterańskim, filozofem, organistą, muzykologiem i lekarzem.
W 1953 otrzymał za założenie szpitala w Lambaréné w Gabonie Pokojową Nagrodę Nobla za rok 1952.
Był synem alzackiego pastora. Odebrał staranne wykształcenie – studiował teologię i filozofię na Uniwersytecie w Strasburgu i na Sorbonie, a także naukę gry na organach u Karola Marii Widora. Po uzyskaniu doktoratu z filozofii i habilitacji z teologii zdecydował się na rozpoczęcie studiów medycznych, po ukończeniu których wyrzekł się kariery naukowej i koncertowania, by jako lekarz nieść pomoc Afrykańczykom, w założonym w 1913 roku przez siebie i żonę, Helenę Breslau, szpitalu w Lambaréné (obecnie Gabon).
W latach 1917–1918 jako obywatel niemiecki został internowany we Francji. W 1924 roku powrócił do Lambaréné i przystąpił do rozbudowy szpitala (m.in. o leprozorium). Odbywał sporadyczne podróże do Europy i USA, dając koncerty, nagrywając płyty i wygłaszając odczyty w celu zdobywania funduszy na utrzymanie szpitala.
Jest jednym z najważniejszych badaczy życia i twórczości Jana Sebastiana Bacha. Fundamentalne dzieło Schweitzera, monografia Jan Sebastian Bach z 1908 roku, przez cały wiek XX była punktem wyjścia dla kolejnych opracowań i interpretacji dorobku niemieckiego kompozytora.
W 1951 r. otrzymał pokojową nagrodę księgarzy niemieckich, a w 1952 r. Pokojową Nagrodę Nobla.
Jego ideą etyczną (którą starał się praktycznie realizować), było poszanowanie życia, zawarte w twierdzeniu: Jestem życiem, które pragnie żyć, pośród życia, które pragnie żyć, konsekwencją tego programu etycznego jest obowiązek ratowania życia i łagodzenia cierpienia. Głosił, że cześć dla życia wymaga od człowieka szacunku, nie tylko wobec ludzi, ale także wobec zwierząt, a nawet roślin, zakazując ich bezmyślnego niszczenia.
Będąc zdecydowanym pacyfistą po II wojnie światowej angażował się w ruch przeciwko wyścigowi zbrojeń.
W chwili obecnej myśl schweitzerowska w Polsce przeżywa renesans, w dużej mierze dzięki zaangażowaniu pracowników naukowych Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu[1].
Do idei Schweitzera nawiązują współcześnie ruchy ekologiczne.
W 1953 otrzymał za założenie szpitala w Lambaréné w Gabonie Pokojową Nagrodę Nobla za rok 1952.
Był synem alzackiego pastora. Odebrał staranne wykształcenie – studiował teologię i filozofię na Uniwersytecie w Strasburgu i na Sorbonie, a także naukę gry na organach u Karola Marii Widora. Po uzyskaniu doktoratu z filozofii i habilitacji z teologii zdecydował się na rozpoczęcie studiów medycznych, po ukończeniu których wyrzekł się kariery naukowej i koncertowania, by jako lekarz nieść pomoc Afrykańczykom, w założonym w 1913 roku przez siebie i żonę, Helenę Breslau, szpitalu w Lambaréné (obecnie Gabon).
W latach 1917–1918 jako obywatel niemiecki został internowany we Francji. W 1924 roku powrócił do Lambaréné i przystąpił do rozbudowy szpitala (m.in. o leprozorium). Odbywał sporadyczne podróże do Europy i USA, dając koncerty, nagrywając płyty i wygłaszając odczyty w celu zdobywania funduszy na utrzymanie szpitala.
Jest jednym z najważniejszych badaczy życia i twórczości Jana Sebastiana Bacha. Fundamentalne dzieło Schweitzera, monografia Jan Sebastian Bach z 1908 roku, przez cały wiek XX była punktem wyjścia dla kolejnych opracowań i interpretacji dorobku niemieckiego kompozytora.
W 1951 r. otrzymał pokojową nagrodę księgarzy niemieckich, a w 1952 r. Pokojową Nagrodę Nobla.
Jego ideą etyczną (którą starał się praktycznie realizować), było poszanowanie życia, zawarte w twierdzeniu: Jestem życiem, które pragnie żyć, pośród życia, które pragnie żyć, konsekwencją tego programu etycznego jest obowiązek ratowania życia i łagodzenia cierpienia. Głosił, że cześć dla życia wymaga od człowieka szacunku, nie tylko wobec ludzi, ale także wobec zwierząt, a nawet roślin, zakazując ich bezmyślnego niszczenia.
Będąc zdecydowanym pacyfistą po II wojnie światowej angażował się w ruch przeciwko wyścigowi zbrojeń.
W chwili obecnej myśl schweitzerowska w Polsce przeżywa renesans, w dużej mierze dzięki zaangażowaniu pracowników naukowych Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu[1].
Do idei Schweitzera nawiązują współcześnie ruchy ekologiczne.
