Lekcja z antypodów
Redaktor: Bartłomiej Leśniewski
Data: 25.02.2011
Źródło: Anna Tyszka
Historia Australii i Nowej Zelandii jest znacznie krótsza niż krajów europejskich, a mimo to państwa te zaliczane są do bardzo wysoko rozwiniętych, według wskaźnika HDI (wskaźnik rozwoju ludzkiego). Także oceny dotyczące poziomu wykształcenia, opieki medycznej czy jakości i przeciętnej długość życia są wysokie, choć w Nowej Zelandii wskaźniki ekonomiczne i poziom życia są relatywnie niższe. W państwach tych działania prozdrowotne są jednym z istotnych celów polityki rządowej i realizowane są z dużym sukcesem.
Systemy ochrony zdrowia obu krajów oparte są na złożonych mechanizmach finansowania oraz regulacji. Stanowią połączenie usług publicznego oraz prywatnego sektora służby zdrowia. Oczywiście, podobnie jak większość krajów borykają się z problemem rosnących kosztów opieki medycznej i konieczności przeznaczania na ten cel coraz większych funduszy. W związku z powyższym przeprowadzane są tam zmiany w organizacji świadczenia usług medycznych, choć ich kierunki i zakres są różne.
W Australii
Australia to ogromny kraj, o powierzchni prawie 7,7 mln km². Żyje tam zaledwie 22,3 mln ludzi, czyli średnio na kilometrze kwadratowym mieszkają trzy osoby. Większość społeczeństwa osiadła na wschodnich i południowych obszarach kontynentu. Słabiej zaludniona jest środkowa i zachodnia część kraju. Odległości pomiędzy miastami są dość duże, nawet po kilkaset kilometrów.
Warunki takie wymagały zorganizowania i odpowiedniego rozmieszczenia placówek opieki medycznej, by w najbardziej efektywny sposób zapewniały dostęp do świadczeń. Największe trudności sprawiało sprawowanie opieki nad osobami zamieszkującymi trudniej dostępne tereny oraz nad turystami podróżującymi po mało uczęszczanych drogach. W związku z tym rozwinięto system ratownictwa lotniczego, który stał się na niektórych obszarach najważniejszym środkiem transportu. The Royal Flying Doctor Service (w dosłownym tłumaczeniu: Królewski Serwis Latających Doktorów) powstał w 1928 r. Rocznie dociera do ponad 200 tys. osób, z czego transportowanych jest około 35 tys. Zapewnia także radiowe i telefoniczne konsultacje lekarzy czy pielęgniarek z chorymi znajdującymi się na znacznie oddalonych obszarach, na przykład w środkowej części kontynentu. Niestety, częstym problemem jest brak zasięgu sieci komórkowych, co utrudnia wezwanie pomocy. W tym celu na wielu drogach w określonych miejscach postawiono aparaty telefoniczne, dzięki czemu możliwe jest wezwanie służb ratowniczych, a co za tym idzie - szybsze udzielenie pomocy poszkodowanym.
Według danych OECD, stan zdrowia Australijczyków zapewnia im dość długie życie. Są klasyfikowani na trzecim miejscu pod względem oczekiwanej długości życia, wynoszącej średnio ponad 81 lat (dla kobiet 83,7; dla mężczyzn 79 lat), znaczenie dłużej żyją tylko Japończycy i Szwajcarzy. Prowadzone w tym kraju przez wiele lat akcje propagujące ograniczenie palenia tytoniu przyniosły oczekiwany efekt. Australia należy do państw o najniższym odsetku osób palących. Oczywiście, boryka się także z wieloma problemami, w tym dużym procentowym udziałem otyłych, który ostatnio się potroił. Bardziej otyli są tylko mieszkańcy Stanów Zjednoczonych, Nowej Zelandii oraz Wielkiej Brytanii.
W 1984 r. utworzono powszechny system ochrony zdrowia, czyli Medicare, zapewniający opiekę medyczną obywatelom. System ten finansowany jest z funduszy publicznych przekazywanych z podatków. Pozostałe fundusze zasilające ochronę zdrowia pochodzą z prywatnych ubezpieczeń zdrowotnych, indywidualnych opłat na świadczenia medyczne, w tym dopłat do farmaceutyków. Przeprowadzane zmiany w systemie australijskim wiążą się z wzrostem roli sektora prywatnego w dostarczaniu świadczeń medycznych oraz ich finansowaniu.
Polityka zdrowotna realizowana jest zarówno przez rząd federalny, rządy stanowe, jak i samorządy lokalne. Każdy szczebel zarządzający odpowiada za określony zakres działań. Rząd federalny prowadzi politykę zdrowotną kraju, politykę lekową, ustala i finansuje programy zdrowotne, nadzoruje badania naukowe, przekazuje subsydia dla niższych szczebli na finansowanie działalności ośrodków medycznych oraz udziela pomocy w leczeniu weteranów wojennych i ich rodzin. Rządy stanowe i samorządy terytorialne sprawują nadzór nad placówkami medycznymi, przede wszystkim szpitalami publicznymi, które w głównej mierze finansowane są z tego źródła. Ustalają także zasady współpracy pomiędzy świadczeniodawcami. Zajmują się monitorowaniem, kontrolą i wydawaniem licencji związanych ze świadczeniem usług medycznych, a także programami szczepień ochronnych oraz zwalczaniem chorób zakaźnych.
Pełny tekst Anny Tyszki w pierwszym numerze "Menedżera Zdrowia".
W Australii
Australia to ogromny kraj, o powierzchni prawie 7,7 mln km². Żyje tam zaledwie 22,3 mln ludzi, czyli średnio na kilometrze kwadratowym mieszkają trzy osoby. Większość społeczeństwa osiadła na wschodnich i południowych obszarach kontynentu. Słabiej zaludniona jest środkowa i zachodnia część kraju. Odległości pomiędzy miastami są dość duże, nawet po kilkaset kilometrów.
Warunki takie wymagały zorganizowania i odpowiedniego rozmieszczenia placówek opieki medycznej, by w najbardziej efektywny sposób zapewniały dostęp do świadczeń. Największe trudności sprawiało sprawowanie opieki nad osobami zamieszkującymi trudniej dostępne tereny oraz nad turystami podróżującymi po mało uczęszczanych drogach. W związku z tym rozwinięto system ratownictwa lotniczego, który stał się na niektórych obszarach najważniejszym środkiem transportu. The Royal Flying Doctor Service (w dosłownym tłumaczeniu: Królewski Serwis Latających Doktorów) powstał w 1928 r. Rocznie dociera do ponad 200 tys. osób, z czego transportowanych jest około 35 tys. Zapewnia także radiowe i telefoniczne konsultacje lekarzy czy pielęgniarek z chorymi znajdującymi się na znacznie oddalonych obszarach, na przykład w środkowej części kontynentu. Niestety, częstym problemem jest brak zasięgu sieci komórkowych, co utrudnia wezwanie pomocy. W tym celu na wielu drogach w określonych miejscach postawiono aparaty telefoniczne, dzięki czemu możliwe jest wezwanie służb ratowniczych, a co za tym idzie - szybsze udzielenie pomocy poszkodowanym.
Według danych OECD, stan zdrowia Australijczyków zapewnia im dość długie życie. Są klasyfikowani na trzecim miejscu pod względem oczekiwanej długości życia, wynoszącej średnio ponad 81 lat (dla kobiet 83,7; dla mężczyzn 79 lat), znaczenie dłużej żyją tylko Japończycy i Szwajcarzy. Prowadzone w tym kraju przez wiele lat akcje propagujące ograniczenie palenia tytoniu przyniosły oczekiwany efekt. Australia należy do państw o najniższym odsetku osób palących. Oczywiście, boryka się także z wieloma problemami, w tym dużym procentowym udziałem otyłych, który ostatnio się potroił. Bardziej otyli są tylko mieszkańcy Stanów Zjednoczonych, Nowej Zelandii oraz Wielkiej Brytanii.
W 1984 r. utworzono powszechny system ochrony zdrowia, czyli Medicare, zapewniający opiekę medyczną obywatelom. System ten finansowany jest z funduszy publicznych przekazywanych z podatków. Pozostałe fundusze zasilające ochronę zdrowia pochodzą z prywatnych ubezpieczeń zdrowotnych, indywidualnych opłat na świadczenia medyczne, w tym dopłat do farmaceutyków. Przeprowadzane zmiany w systemie australijskim wiążą się z wzrostem roli sektora prywatnego w dostarczaniu świadczeń medycznych oraz ich finansowaniu.
Polityka zdrowotna realizowana jest zarówno przez rząd federalny, rządy stanowe, jak i samorządy lokalne. Każdy szczebel zarządzający odpowiada za określony zakres działań. Rząd federalny prowadzi politykę zdrowotną kraju, politykę lekową, ustala i finansuje programy zdrowotne, nadzoruje badania naukowe, przekazuje subsydia dla niższych szczebli na finansowanie działalności ośrodków medycznych oraz udziela pomocy w leczeniu weteranów wojennych i ich rodzin. Rządy stanowe i samorządy terytorialne sprawują nadzór nad placówkami medycznymi, przede wszystkim szpitalami publicznymi, które w głównej mierze finansowane są z tego źródła. Ustalają także zasady współpracy pomiędzy świadczeniodawcami. Zajmują się monitorowaniem, kontrolą i wydawaniem licencji związanych ze świadczeniem usług medycznych, a także programami szczepień ochronnych oraz zwalczaniem chorób zakaźnych.
Pełny tekst Anny Tyszki w pierwszym numerze "Menedżera Zdrowia".
