Beta-blokery obiecujące w hamowaniu rozwoju choroby Huntingtona

Nowe badania wskazują, że stosowanie beta-blokerów wiąże się z 34-procentowym zmniejszeniem wystąpienia choroby Huntingtona (preHD) i wolniejszym postępem we wczesnej objawowej motorycznie chorobie (mmHD).

Pierwszorzędowe wyniki obejmowały ryzyko rozpoznania motorycznego w stanie preHD i wskaźniki progresji całkowitego wyniku motorycznego, wynik całkowitej zdolności funkcjonalnej oraz wynik testu modalności symboli cyfrowych dla mmHD.

W tym wieloośrodkowym badaniu podłużnym 174 użytkowników beta-blokerów z preHD (średni wiek 46,4 roku; 66 proc. kobiet) dopasowano do 174 osób niestosujących leku (średni wiek 48 lat; 66 proc. kobiet).

Naukowcy przebadali również 149 osób zażywających beta-blokery z mmHD (średni wiek 59 lat; 58 proc. mężczyzn), którzy zostali dopasowani do 149 osób niezażywających (średni wiek 59 lat; 61 proc. mężczyzn).

Szansa na zatrzymanie rozwoju choroby HuntingtonaNaukowcy z University of Oxford zidentyfikowali kluczowy mechanizm biochemiczny istotny dla rozwoju choroby Huntingtona. Może to umożliwić wykrywanie choroby przed pojawieniem się objawów klinicznych i podjęcie działań w celu zatrzymania jej postępu.

Dane uzyskano z bazy danych platformy Enroll-HD (zainicjowanej we wrześniu 2011 r.) dla uczestników, którzy stosowali beta-blokery nieprzerwanie przez ponad rok.

Naukowcy podali, że propranolol był najczęściej stosowanym beta-adrenolitykiem (n = 59), następnie metoprolol (n = 56), bisoprolol (n = 36) i nebiwolol (n = 9).

Wśród uczestników z preHD, osoby stosujące beta-blokery miały znacznie niższe roczne ryzyko uzyskania diagnozy motorycznej w porównaniu z osobami niestosującymi beta-blokerów.

Wśród uczestników z mmHD, użytkownicy beta-blokerów wykazywali wolniejsze średnie roczne pogorszenie całkowitego wyniku motorycznego (średnia różnica [MD], –0,45; 95% CI, –0,85 do –0,06) i całkowitego wyniku wydolności funkcjonalnej (MD, 0,10; 95 proc. CI, 0,02–0,18) oraz zmniejszone wyniki spadku w teście modalności symboli cyfrowych (MD, 0,33; 95 proc. CI, 0,10–0,56) niż osoby nieużywające.

W badaniu nie stwierdzono istotnych różnic w wynikach lęku między użytkownikami beta-blokerów a osobami niestosującymi beta-blokerów z preHD. Nie stwierdzono też różnic w tempie progresji objawów lękowych między użytkownikami beta-blokerów a osobami niestosującymi mmHD.

Jak wskazują badacze, stosowanie beta-blokerów wiązało się ze znacznie niższym rocznym ryzykiem uzyskania klinicznej diagnozy HD u uczestników z preHD. Ponadto beta-blokery wiązały się z wolniejszym tempem pogarszania się objawów klinicznych HD wśród uczestników z mmHD.