123RF
ESOC 2022: Tenekteplaza skuteczniejsza od alteplazy w leczeniu udaru niedokrwiennego
Redaktor: Monika Stelmach
Data: 11.05.2022
Źródło: opr. Damian Matusiak, The Lancet: „Tenecteplase in Mobile Stroke Unit Shows Encouraging Results”
Szybciej i skuteczniej – taki wniosek płynie z badania TASTE-A oceniającego działanie tenekteplazy w leczeniu udarów niedokrwiennych mózgu. Wyniki badania zostały przedstawione podczas tegorocznej konferencji Europejskiej Organizacji Udarowej (European Stroke Organisation Conference – ESOC).
Udar mózgu jest drugą najczęstszą przyczyną zgonów na świecie – dotyka około 13,7 miliona ludzi i zabija mniej więcej 5,5 miliona osób rocznie; około 87% przypadków stanowią udary niedokrwienne. Zgony to jedno, drugą stroną medalu jest natomiast niepełnosprawność, niekiedy znacznego stopnia. Uwzględniając fakt, że odsetek przypadków u osób od 20. do 54. roku życia wzrósł z 12,9% do 18,6% w latach 1990–2016, bardzo istotne jest wczesne rozpoznanie i możliwie jak najskuteczniejsze leczenie.
W tym ostatnim aspekcie wykonano kolejny krok do przodu, o czym informuje najnowsza publikacja z „The Lancet Neurology” – przedstawiono wyniki badania TASTE-A porównującego skuteczność alteplazy i tenekteplazy we wczesnym (do 4,5 godziny od początku objawów) leczeniu udaru niedokrwiennego mózgu.
Australijscy naukowcy przeprowadzili randomizowane badanie obejmujące 104 pacjentów w wieku co najmniej 18 lat. 49 z nich otrzymało alteplazę w dawce 0,9 mg/kg masy ciała (maksymalnie 90 mg; 10% objętości w 1-minutowym bolusie, reszta godzinny wlew dożylny), 55 z kolei tenekteplazę w dawce 0,25 mg/kg masy ciała (maksymalnie 25 mg, całość jako dożylny 10-sekundowy bolus).
Badacze wykazali, że objętość zmian niedokrwiennych oceniana w tomografii komputerowej była istotnie mniejsza w przypadku tenekteplazy (mediana 12 ml) niż w przypadku alteplazy (35 ml). Pacjentów oceniano także przy pomocy zmodyfikowanej skali Rankina – po 90 dniach wynik 5 lub 6 zgłoszono u ośmiu (15%) pacjentów przydzielonych do tenekteplazy i dziesięciu (20%) przydzielonych do alteplazy, jednak wynik ten okazał się nieistotny statystycznie. 9% pacjentów z grupy tenekteplazy i 10% z grupy alteplazy zmarło z jakiejkolwiek przyczyny po 90 dniach. Nie zgłoszono żadnych przypadków objawowego krwotoku śródmózgowego w ciągu 36 godzin w przypadku obu rodzajów leczenia. Wyższość badanego leku wykazano także dla oceny udaru w skali NIHSS (mediana zmniejszenia 1 w porównaniu z 0 dla alteplazy, wynik istotny statystycznie). Dodatkowo pacjenci leczeni tenekteplazą charakteryzowali się wyższym odsetkiem migracji dystalnej skrzepu przed leczeniem i po terapii (36% w porównaniu z 16%).
Do 90. dnia odnotowano 13 poważnych zdarzeń niepożądanych: pięć u pacjentów leczonych tenekteplazą i osiem u pacjentów leczonych alteplazą.
Autorzy badania zwrócili uwagę na aspekt praktyczny – podanie tenekteplazy jest o wiele szybsze i łatwiejsze od alteplazy. Zwracają również uwagę, że potrzeba późniejszej trombektomii u pacjentów z niedrożnością dużych naczyń (grupa 24 osób) przed trombolizą była niska, co sugeruje, że za taki stan rzeczy odpowiada wczesne i szybkie leczenie trombolityczne oraz wysoka skuteczność tenekteplazy – wymaga to jednak dalszych analiz.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
W tym ostatnim aspekcie wykonano kolejny krok do przodu, o czym informuje najnowsza publikacja z „The Lancet Neurology” – przedstawiono wyniki badania TASTE-A porównującego skuteczność alteplazy i tenekteplazy we wczesnym (do 4,5 godziny od początku objawów) leczeniu udaru niedokrwiennego mózgu.
Australijscy naukowcy przeprowadzili randomizowane badanie obejmujące 104 pacjentów w wieku co najmniej 18 lat. 49 z nich otrzymało alteplazę w dawce 0,9 mg/kg masy ciała (maksymalnie 90 mg; 10% objętości w 1-minutowym bolusie, reszta godzinny wlew dożylny), 55 z kolei tenekteplazę w dawce 0,25 mg/kg masy ciała (maksymalnie 25 mg, całość jako dożylny 10-sekundowy bolus).
Badacze wykazali, że objętość zmian niedokrwiennych oceniana w tomografii komputerowej była istotnie mniejsza w przypadku tenekteplazy (mediana 12 ml) niż w przypadku alteplazy (35 ml). Pacjentów oceniano także przy pomocy zmodyfikowanej skali Rankina – po 90 dniach wynik 5 lub 6 zgłoszono u ośmiu (15%) pacjentów przydzielonych do tenekteplazy i dziesięciu (20%) przydzielonych do alteplazy, jednak wynik ten okazał się nieistotny statystycznie. 9% pacjentów z grupy tenekteplazy i 10% z grupy alteplazy zmarło z jakiejkolwiek przyczyny po 90 dniach. Nie zgłoszono żadnych przypadków objawowego krwotoku śródmózgowego w ciągu 36 godzin w przypadku obu rodzajów leczenia. Wyższość badanego leku wykazano także dla oceny udaru w skali NIHSS (mediana zmniejszenia 1 w porównaniu z 0 dla alteplazy, wynik istotny statystycznie). Dodatkowo pacjenci leczeni tenekteplazą charakteryzowali się wyższym odsetkiem migracji dystalnej skrzepu przed leczeniem i po terapii (36% w porównaniu z 16%).
Do 90. dnia odnotowano 13 poważnych zdarzeń niepożądanych: pięć u pacjentów leczonych tenekteplazą i osiem u pacjentów leczonych alteplazą.
Autorzy badania zwrócili uwagę na aspekt praktyczny – podanie tenekteplazy jest o wiele szybsze i łatwiejsze od alteplazy. Zwracają również uwagę, że potrzeba późniejszej trombektomii u pacjentów z niedrożnością dużych naczyń (grupa 24 osób) przed trombolizą była niska, co sugeruje, że za taki stan rzeczy odpowiada wczesne i szybkie leczenie trombolityczne oraz wysoka skuteczność tenekteplazy – wymaga to jednak dalszych analiz.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
