Rytuksymab skuteczny w leczeniu miastenii z przeciwciałami anty-MuSK
Autor: Izabela Żmijewska
Data: 20.01.2012
Źródło: Díaz-Manera J, Martínez-Hernández E, Querol L i wsp. Long-lasting treatment effect of rituximab in MuSK myasthenia. Neurology 2012; 78(3):189-193.
Díaz-Manera i wsp. wykazali na niewielkiej grupie pacjentów, że rytuksymab, przeciwciało monoklonalne anty-CD20, może być wysoce skuteczny w leczeniu miastenii z przeciwciałami anty-MuSK opornej na terapię prednizonem.
Rytuksymab, przeciwciało monoklonalne przeciw białku CD20 znajdującemu się na powierzchni limfocytów B, wykorzystywany jest w leczeniu białaczek i chłoniaków. W bieżącym numerze Neurology Díaz-Manera i wsp. opisują długoterminowe skutki stosowania rytuksymabu w miastenii opornej na leczenie. Uzupełniają tym samym wiedzę pochodzącą z wcześniejszych badań, w których okres obserwacji był krótki. W badaniu wzięło udział 6 pacjentów z miastenią z przeciwciałami przeciw kinazie tyrozynowej MuSK oraz 11 z przeciwciałami przeciw receptorowi acetylocholinowemu (AChR). Wykonywane analizy laboratoryjne obejmowały między innymi subpopulacje limfocytów i ogólny poziom przeciwciał we krwi. Średnia długość okresu obserwacyjnego wyniosła 31 miesięcy. Choć wśród pacjentów z przeciwciałami anty-AChR aż 6 potrzebowało ponownej infuzji leku, odnotowano poprawę u 10 z 11. Chorzy z przeciwciałami anty-MuSK bardziej skorzystali na podaniu rytuksymabu. Żadna osoba w tej grupie nie potrzebowała reinfuzji, remisję uzyskano u 4, a u pozostałych 2 - znaczne zmniejszenie objawów. U wszystkich 6 obniżeniu uległ poziom przeciwciał, a ogólna poprawa pozwoliła na zmniejszenie dawek sterydów. U 3 z tych 6 pacjentów na końcu okresu obserwacyjnego nie wykryto już przeciwciał anty-MuSK. U kolejnych 3 ich poziom uległ obniżeniu o co najmniej 80%. Autorzy komentują uzyskane wyniki wskazując, że rytuksymab przynosi długotrwałą korzyść i powinien być rozważany jako leczenie drugiego rzutu u pacjentów z miastenią z przeciwciałami anty-MuSK, u których poprawy nie przyniosło stosowanie prednizonu. Díaz-Manera i wsp. oceniają uzyskane wnioski jako dowody klasy IV.