Skuteczność rasagiliny w leczeniu choroby Parkinsona

Rasagilina, będąca nieodwracalnym, selektywnym inhibitorem monoaminooksydazy typu B, stosowana jest w terapii choroby Parkinsona. Nowych danych dotyczących jej dobrej skuteczności w tym zastosowaniu dostarczają dwie publikacje opublikowane z wyprzedzeniem w serwisie internetowym European Journal of Neurology.

Badanie LARGO z 2005 r. dowiodło skuteczności rasagiliny w dawce 1 mg/dobę w zmniejszaniu długości czasu całkowitego znieruchomienia („OFF”), przy czym odnotowany efekt był podobny jak przy zastosowaniu 200 mg entakaponu z każdą dawką lewodopy. W ramach LARGO, które objęło 687 pacjentów, utworzono podgrupy chorych leczonych: rasagiliną (n = 32), entakaponem (n = 36) oraz placebo (n = 37). W tych podgrupach oceniano sprawność ruchową pacjentów w stanie wyłączenia przy pomocy Ujednoliconej Skali Oceny Choroby Parkinsona (UPDRS). W podgrupie otrzymującej rasagilinę stwierdzono poprawę o średnio 5.64 punktów w skali UPDRS (p = 0.013 względem placebo); takiego efektu nie odnotowano dla entakaponu (p = 0.14). Stosowanie rasagiliny związane było ze zmniejszeniem bradykinezji (p < 0.001) oraz korzystnym trendem poprawy sprawności w zakresie czynności życia codziennego mierzonej UPDRS-ADL OFF (p = 0.058). Stocci i Rabey podkreślają, że przeprowadzona przez nich analiza jest pierwszą, w której wykazano skuteczność rasagiliny w dawce 1 mg/dobę w zmniejszaniu ciężkości objawów ruchowych w stanie „OFF” w chorobie Parkinsona. Dodają, że uzyskane wyniki wskazują na działanie rasagiliny przez całą dobę po jednorazowym podaniu.
W badaniu przeprowadzonym przez Tolosa i Stern porównano skuteczność i bezpieczeństwo stosowania rasagiliny i placebo łącznie z lewodopą u pacjentów z chorobą Parkinsona młodszych i starszych niż 70 lat. Dla celów porównania zebrano dane z randomizowanych badań z podwójnie ślepą próbą, kontrolowanych placebo, w których głównym punktem końcowym było zmniejszenie czasu w stanie całkowitego znieruchomienia („OFF”). Drugorzędowe punkty końcowe obejmowały ocenę poprawy ogólnego stanu klinicznego (CGI) w stanie pełnej polekowej sprawności ruchowej („ON”), UPDRS-ALS OFF, skal UPDRS dotyczących ruchu w stanie „ON” oraz całkowity czas „ON” bez i z uporczywymi dyskinezjami. Względem placebo rasagilina zmniejszała czas „OFF” (p < 0.01), poprawiała CGI (p = 0.001) oraz wyniki uzyskiwane w skalach UPDRS dotyczących ruchu (p = 0.05). Rasagilina była podobnie skuteczna zarówno u starszych, jak i u młodszych pacjentów (p > 0.1). Była również podobnie dobrze tolerowana. Tolosa i Stern zauważają, że dodanie rasagiliny do lewodopy okazało się być skuteczne i dobrze tolerowane w szybko powiększającej się grupie pacjentów starszych niż 70 lat z umiarkowaną i zaawansowaną chorobą Parkinsona.