ASCO 2019 - doniesienia z Chicago. Co ważnego okiem uczestnika?
Autor: Maciej Chyziak
Data: 10.06.2019
Źródło: Katarzyna Stencel//Chicago
Działy:
Aktualności w Onkologia
Aktualności
W ostatnim dniu kongresu ASCO dominowały doniesienia z zakresu leczenia raka piersi i czerniaka złośliwego.
Badanie LILAC – biosymilar trastuzumabu ABP980 skuteczny u chorych na wczesnego HER2-dodatniego raka piersi
Głównym ograniczeniem stosowania trastuzumabu jest kardiotoksyczność, a ciężką niewydolność serca stwierdza się u 2-4% chorych, u których stosowany był w leczeniu uzupełniającym. W badaniu klinicznym 3.fazy LILAC, wykazano podobną skuteczność i bezpieczeństwo biosymilaru trastuzumabu, ABP 980 u chorych na HER2-dodatniego, wczesnego raka piersi.
W trakcie leczenia indukcyjnego u wszystkich 725 chorych zastosowano 4 cykle chemioterapii epirubicyna + cyklofosfamid co 3 tygodnie, a następnie chore przydzielono losowo w stosunku 1:1 do ramienia otrzymującego ABP 980 (n=364) lub trastuzumab (n=361) w dawce wysycającej 8 mg/kg, a następnie 6 mg/kg dożylnie co trzy tygodnie (3 cykle) plus paklitaksel co trzy tygodnie (4 cykle) lub co tydzień (12 cykli).
Po zabiegu operacyjnym chore otrzymywały lek badany co trzy tygodnie do 12 miesięcy. Chore otrzymujące ABP 980 kontynuowały leczenie po zabiegu operacyjnym, chore otrzymujące trastuzumab albo go kontynuowały, albo otrzymywały ABP 980.
Chore oceniano pod kątem działań niepożądanych co 3 tygodnie oraz w kierunku toksyczności kardiologicznej co 3 miesiące (12 odprowadzeniowe ekg, frakcja wyrzutowa lewokomorowa, LVEF oceniana w ECHO). Istotne obniżenie LVEF definiowano jako obniżenie frakcji wyrzutowej lewokomorowej o co najmniej 10% od wartości wyjściowej oraz < 50%. Istotne obniżenie LVEF stwierdzono u 22 (3,1%) chorych. Nie zaobserwowano istotnej statystycznie różnicy pomiędzy grupami (ABP 980 – 2,8%; trastuzumab – 3,3%, trastuzumab/ABP 980 – 3,5%).
Częstość kardiologicznych zdarzeń niepożądanych była niska i porównywalna w obu grupach chorych. Zaraportowano jeden przypadek niewydolności serca w stopniu 3. w grupie chorych trastuzumab/ABP 980, drugi w ramieniu z trastuzumabem i był związany z obniżoną frakcją wyrzutową lewokomorową. Z uwagi na powikłania kardiologiczne żaden z chorych nie zakończył leczenia.
Analiza danych z badania klinicznego LILAC potwierdziła skuteczność ABP 980 i kliniczne podobieństwo do trastuzumabu w zakresie bezpieczeństwa kardiologicznego. Nie zaobserwowano nowych kardiologicznych działań niepożądanych u chorych leczonych ABP 980 ani u chorych, którzy po leczeniu trastuzumabem otrzymywali ABP 980
IMpassion130: immunoterapia w potrójnie ujemnym raku piersi – uaktualnione wyniki dotyczące przeżycia całkowitego
W badaniu klinicznym IMpassion130 oceniano skuteczność i bezpieczeństwo atezolizumabu (przeciwciało anty PD-L1) w skojarzeniu z nabpaklitakselem w porównaniu do placebo w skojarzeniu z nab-paklitakselem w leczeniu 1. linii chorych na przerzutowego potrójnie ujemnego raka piersi (ang. triple negative breast cancer, TNBC). Wykazano, że dodanie atezolizumabu do nab-paklitakselu istotnie wydłuża czas przezycia wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS). Podczas kongresu ASCO zaprezentowano wyniki drugiej analizy pośredniej dotyczącej czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS).
W badaniu chore na miejscowo zaawansowanego bądź przerzutowego TNBC przydzielono losowo do ramienia otrzymującego dożylnie atezolizumab w dawce 840 mg bądź placebo w dniu 1. i 15 cyklu oraz nab-paklitaksel w dawce 100 mg/m2 w dniu 1., 8. i 15. każdego 28-dniowego cyklu do progresji choroby.
Czynniki stratyfikacyjne w tym badaniu obejmowały wcześniejsze stosowanie taksanów, obecność przerzutów w wątrobie, oraz ekspresję PD-L1 na komórkach immunologicznych naciekających guz. Pierwszorzędowymi punktami końcowymi badania były PFS i OS.
W chwili zamknięcia bazy danych, 2 stycznia 2019 roku, 9% chorych w ramieniu z atezolizumabem i 3% chorych w ramieniu placebo było nadal leczonych. W całej grupie badanej nie wykazano istotnych statystycznie różnic w zakresie OS, natomiast w grupie chorych z obecnością ekspresji PD-L1 otrzymujących atezolizumab wykazano 7-miomiesięczną poprawę w zakresie OS (25 miesięcy versus 18 miesięcy, HR 0,71; 95% CI 0,54-0,93).
Jak podsumowano, wyniki drugiej analizy pośredniej były podobne do wyników pierwszej analizy i wskazywały na klinicznie istotne korzyści z zastosowania atezolizumabu u wcześniej nieleczonych chorych na TNBC z obecnością ekspresji PD-L1.
SOPHIA – wyniki analizy badania klinicznego 3. fazy oceniających skuteczność i bezpieczeństwo margetuksymabu u chorych na HER2-dodatniego przerzutowego raka piersi
Do otwartego, randomizowanego badania klinicznego 3. fazy SOPHIA włączano chore na HER2+ przerzutowego raka piersi, które otrzymywały wcześniej pertuzumb oraz 1-3 linii terapii systemowej. Chore przydzielono losowo w stosunku 1:1 do ramienia z margetuksymabem w dawce 15 mg/kg masy ciała dożylnie co trzy tygodnie w skojarzeniu z chemioterapią lub do ramienia z trastuzumabem w dawce 6 mg/kg masy ciała dożylnie (dawka wysycająca 8 mg/kg masy ciała) w skojarzeniu z chemioterapią (kapecytabina, erybulina, gemcytabina lub winorelbina).
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) oraz czas przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS), natomiast drugorzędowym punktem końcowym badania był odsetek odpowiedzi na leczenie (ang. overall response rate, ORR).
W badaniu wykazano, że stosowanie margetuksymabu wiązało się z wydłużeniem PFS w porównaniu do trastuzumabu (mediana 5,8 versus 4,9 miesiąca; HR 0,76; 95% CI 0,59-0,98; p=0,033). W badaniu wykazano również, że ORR był wyższy u chorych, u których stosowano margetuksymab (22% versus 16%). Działania niepożądane w stopniu 3. lub wyższym i ciężkie zdarzenia niepożądane występowały u 53% i 15% chorych w ramieniu z margetuksymabem oraz 48% i 17% w ramieniu z trastuzumabem.
W podsumowaniu badacze podkreślili, że margetuksymab z chemioterapią jest skuteczniejszy niż trastuzumab w skojarzeniu z chemioterapią w leczeniu chorych na zaawansowanego HER2+ przerzutowego raka piersi.
CheckMate 204 – skuteczność niwolumabu w skojarzeniu z ipilimumabem u chorych na czerniaka złośliwego z obecnością przerzutów w ośrodkowym układzie nerwowym
W badaniu klinicznym CheckMate 204 wykazano wcześniej skuteczność i bezpieczeństwo niwolumabu w skojarzeniu z ipilimumabem u chorych z obecnością bezobjawowych przerzutów do ośrodkowego układu nerwowego, które nie były dotychczas leczone.
Do badania klinicznego 2. fazy CheckMate włączano chorych z obecnością co najmniej jednej mierzalnej, nienaświetlanej wcześniej zmiany przerzutowej w ośrodkowym układzie nerwowym o wymiarach 0,5-3,0 cm.
Chorych podzielono na dwie kohorty – bez objawów neurologicznych (kohorta A) i bez stosowania steroidów oraz z objawami neurologicznymi, niezlaeżnie od tego czy przyjmowali steroidy (kohorta B). W obu kohortach chorzy otrzymywali niwolumab w dawce 1 mg/kg plus ipilimumab w dawce 3 mg/kg co trzy tygodnie (4 dawki), a następnie niwolumab w dawce 3 mg/kg masy ciała co dwa tygodnie do progresji choroby bądź nieakceptowalnej toksyczności.
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był odsetek korzyści wewnątrzczaszkowych (ang. intracranial clinical benefit rate, CBR), czyli odsetek chorych z częściową lub całkowitą odpowiedzią na leczenie oraz ze stabilizację choroby utrzymującą się co najmniej 6 miesięcy.
W uaktualnionych wynikach badania CBR w kohorcie A wynosił 58,4% (mediana czasu obserwacji 20,6 miesiąca). W kohorcie B mediana czasu obserwacji wynosiła 5,2 miesiąca, a CBR 16,7%.
Podsumowując badacze potwierdzili wysoki odsetek długotrwałych odpowiedzi wewnątrzczaszkowych w trakcie leczenia 1. linii niwolumabem w skojarzeniu z ipilimumabem u chorych na czerniaka złośliwego. U chorych z obecnością przerzutów objawowych do ośrodkowego układu nerwowego również zaobserwowano aktywność wewnątrzczaszkową, ale nadal wymagane są kolejne badania kliniczne 3. fazy w celu jej potwierdzenia.
dr n. med. Katarzyna Stencel
Oddział Chemioterapii, Klinika Onkologii Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
Doniesienia z ASCO realizowane dzięki współpracy z Partnerami
Głównym ograniczeniem stosowania trastuzumabu jest kardiotoksyczność, a ciężką niewydolność serca stwierdza się u 2-4% chorych, u których stosowany był w leczeniu uzupełniającym. W badaniu klinicznym 3.fazy LILAC, wykazano podobną skuteczność i bezpieczeństwo biosymilaru trastuzumabu, ABP 980 u chorych na HER2-dodatniego, wczesnego raka piersi.
W trakcie leczenia indukcyjnego u wszystkich 725 chorych zastosowano 4 cykle chemioterapii epirubicyna + cyklofosfamid co 3 tygodnie, a następnie chore przydzielono losowo w stosunku 1:1 do ramienia otrzymującego ABP 980 (n=364) lub trastuzumab (n=361) w dawce wysycającej 8 mg/kg, a następnie 6 mg/kg dożylnie co trzy tygodnie (3 cykle) plus paklitaksel co trzy tygodnie (4 cykle) lub co tydzień (12 cykli).
Po zabiegu operacyjnym chore otrzymywały lek badany co trzy tygodnie do 12 miesięcy. Chore otrzymujące ABP 980 kontynuowały leczenie po zabiegu operacyjnym, chore otrzymujące trastuzumab albo go kontynuowały, albo otrzymywały ABP 980.
Chore oceniano pod kątem działań niepożądanych co 3 tygodnie oraz w kierunku toksyczności kardiologicznej co 3 miesiące (12 odprowadzeniowe ekg, frakcja wyrzutowa lewokomorowa, LVEF oceniana w ECHO). Istotne obniżenie LVEF definiowano jako obniżenie frakcji wyrzutowej lewokomorowej o co najmniej 10% od wartości wyjściowej oraz < 50%. Istotne obniżenie LVEF stwierdzono u 22 (3,1%) chorych. Nie zaobserwowano istotnej statystycznie różnicy pomiędzy grupami (ABP 980 – 2,8%; trastuzumab – 3,3%, trastuzumab/ABP 980 – 3,5%).
Częstość kardiologicznych zdarzeń niepożądanych była niska i porównywalna w obu grupach chorych. Zaraportowano jeden przypadek niewydolności serca w stopniu 3. w grupie chorych trastuzumab/ABP 980, drugi w ramieniu z trastuzumabem i był związany z obniżoną frakcją wyrzutową lewokomorową. Z uwagi na powikłania kardiologiczne żaden z chorych nie zakończył leczenia.
Analiza danych z badania klinicznego LILAC potwierdziła skuteczność ABP 980 i kliniczne podobieństwo do trastuzumabu w zakresie bezpieczeństwa kardiologicznego. Nie zaobserwowano nowych kardiologicznych działań niepożądanych u chorych leczonych ABP 980 ani u chorych, którzy po leczeniu trastuzumabem otrzymywali ABP 980
IMpassion130: immunoterapia w potrójnie ujemnym raku piersi – uaktualnione wyniki dotyczące przeżycia całkowitego
W badaniu klinicznym IMpassion130 oceniano skuteczność i bezpieczeństwo atezolizumabu (przeciwciało anty PD-L1) w skojarzeniu z nabpaklitakselem w porównaniu do placebo w skojarzeniu z nab-paklitakselem w leczeniu 1. linii chorych na przerzutowego potrójnie ujemnego raka piersi (ang. triple negative breast cancer, TNBC). Wykazano, że dodanie atezolizumabu do nab-paklitakselu istotnie wydłuża czas przezycia wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS). Podczas kongresu ASCO zaprezentowano wyniki drugiej analizy pośredniej dotyczącej czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS).
W badaniu chore na miejscowo zaawansowanego bądź przerzutowego TNBC przydzielono losowo do ramienia otrzymującego dożylnie atezolizumab w dawce 840 mg bądź placebo w dniu 1. i 15 cyklu oraz nab-paklitaksel w dawce 100 mg/m2 w dniu 1., 8. i 15. każdego 28-dniowego cyklu do progresji choroby.
Czynniki stratyfikacyjne w tym badaniu obejmowały wcześniejsze stosowanie taksanów, obecność przerzutów w wątrobie, oraz ekspresję PD-L1 na komórkach immunologicznych naciekających guz. Pierwszorzędowymi punktami końcowymi badania były PFS i OS.
W chwili zamknięcia bazy danych, 2 stycznia 2019 roku, 9% chorych w ramieniu z atezolizumabem i 3% chorych w ramieniu placebo było nadal leczonych. W całej grupie badanej nie wykazano istotnych statystycznie różnic w zakresie OS, natomiast w grupie chorych z obecnością ekspresji PD-L1 otrzymujących atezolizumab wykazano 7-miomiesięczną poprawę w zakresie OS (25 miesięcy versus 18 miesięcy, HR 0,71; 95% CI 0,54-0,93).
Jak podsumowano, wyniki drugiej analizy pośredniej były podobne do wyników pierwszej analizy i wskazywały na klinicznie istotne korzyści z zastosowania atezolizumabu u wcześniej nieleczonych chorych na TNBC z obecnością ekspresji PD-L1.
SOPHIA – wyniki analizy badania klinicznego 3. fazy oceniających skuteczność i bezpieczeństwo margetuksymabu u chorych na HER2-dodatniego przerzutowego raka piersi
Do otwartego, randomizowanego badania klinicznego 3. fazy SOPHIA włączano chore na HER2+ przerzutowego raka piersi, które otrzymywały wcześniej pertuzumb oraz 1-3 linii terapii systemowej. Chore przydzielono losowo w stosunku 1:1 do ramienia z margetuksymabem w dawce 15 mg/kg masy ciała dożylnie co trzy tygodnie w skojarzeniu z chemioterapią lub do ramienia z trastuzumabem w dawce 6 mg/kg masy ciała dożylnie (dawka wysycająca 8 mg/kg masy ciała) w skojarzeniu z chemioterapią (kapecytabina, erybulina, gemcytabina lub winorelbina).
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) oraz czas przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS), natomiast drugorzędowym punktem końcowym badania był odsetek odpowiedzi na leczenie (ang. overall response rate, ORR).
W badaniu wykazano, że stosowanie margetuksymabu wiązało się z wydłużeniem PFS w porównaniu do trastuzumabu (mediana 5,8 versus 4,9 miesiąca; HR 0,76; 95% CI 0,59-0,98; p=0,033). W badaniu wykazano również, że ORR był wyższy u chorych, u których stosowano margetuksymab (22% versus 16%). Działania niepożądane w stopniu 3. lub wyższym i ciężkie zdarzenia niepożądane występowały u 53% i 15% chorych w ramieniu z margetuksymabem oraz 48% i 17% w ramieniu z trastuzumabem.
W podsumowaniu badacze podkreślili, że margetuksymab z chemioterapią jest skuteczniejszy niż trastuzumab w skojarzeniu z chemioterapią w leczeniu chorych na zaawansowanego HER2+ przerzutowego raka piersi.
CheckMate 204 – skuteczność niwolumabu w skojarzeniu z ipilimumabem u chorych na czerniaka złośliwego z obecnością przerzutów w ośrodkowym układzie nerwowym
W badaniu klinicznym CheckMate 204 wykazano wcześniej skuteczność i bezpieczeństwo niwolumabu w skojarzeniu z ipilimumabem u chorych z obecnością bezobjawowych przerzutów do ośrodkowego układu nerwowego, które nie były dotychczas leczone.
Do badania klinicznego 2. fazy CheckMate włączano chorych z obecnością co najmniej jednej mierzalnej, nienaświetlanej wcześniej zmiany przerzutowej w ośrodkowym układzie nerwowym o wymiarach 0,5-3,0 cm.
Chorych podzielono na dwie kohorty – bez objawów neurologicznych (kohorta A) i bez stosowania steroidów oraz z objawami neurologicznymi, niezlaeżnie od tego czy przyjmowali steroidy (kohorta B). W obu kohortach chorzy otrzymywali niwolumab w dawce 1 mg/kg plus ipilimumab w dawce 3 mg/kg co trzy tygodnie (4 dawki), a następnie niwolumab w dawce 3 mg/kg masy ciała co dwa tygodnie do progresji choroby bądź nieakceptowalnej toksyczności.
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był odsetek korzyści wewnątrzczaszkowych (ang. intracranial clinical benefit rate, CBR), czyli odsetek chorych z częściową lub całkowitą odpowiedzią na leczenie oraz ze stabilizację choroby utrzymującą się co najmniej 6 miesięcy.
W uaktualnionych wynikach badania CBR w kohorcie A wynosił 58,4% (mediana czasu obserwacji 20,6 miesiąca). W kohorcie B mediana czasu obserwacji wynosiła 5,2 miesiąca, a CBR 16,7%.
Podsumowując badacze potwierdzili wysoki odsetek długotrwałych odpowiedzi wewnątrzczaszkowych w trakcie leczenia 1. linii niwolumabem w skojarzeniu z ipilimumabem u chorych na czerniaka złośliwego. U chorych z obecnością przerzutów objawowych do ośrodkowego układu nerwowego również zaobserwowano aktywność wewnątrzczaszkową, ale nadal wymagane są kolejne badania kliniczne 3. fazy w celu jej potwierdzenia.
dr n. med. Katarzyna Stencel
Oddział Chemioterapii, Klinika Onkologii Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
Doniesienia z ASCO realizowane dzięki współpracy z Partnerami
