ASCO 2019 - wiadomości prosto z Chicago. Doniesienia z 1. dnia kongresu
Autor: Maciej Chyziak
Data: 02.06.2019
Źródło: Katarzyna Stencel//Chicago
Działy:
Aktualności w Onkologia
Aktualności
31 maja 2019 roiku w Chicago rozpoczął się Kongres Amerykańskiego Towarzystwa Onkologii Klinicznej (ang. American Society of Clinical Oncology, ASCO). Kongres zgromadził ponad 40 tysięcy uczestników z całego świata i dla onkologów, chirurgów i radioterapeutów jest okazją do poznania zmieniających praktykę kliniczną wyników badań naukowych.
Hasło przewodnie tegorocznego kongresu brzmi „Caring for every patient, learning from every patient”, co podkreśla, że każdy chory zasługuje na równy dostęp do najwyższej jakości opieki i szansę uczestnictwa w badaniach naukowych.
W pierwszym dniu kongresu przedstawiono kilka ciekawych doniesień dotyczących m.in. urologii onkologicznej.
Kabazytaksel w leczeniu pierwszej linii chorych na opornego na kastrację raka gruczołu krokowego o niekorzystnym rokowaniu?
Kim Chi przedstawił uaktualnione wyniki randomizowanego badania klinicznego 2. fazy porównującego skuteczność i bezpieczeństwo kabazytakselu oraz abirateronu lub enzalutamidu u chorych na przerzutowego raka gruczołu krokowego opornego na kastrację o niekorzystnym rokowaniu. Jak podkreślił Kim Chi optymalne leczenie tej grupy chorych nie zostało dotychczas dobrze zdefiniowane. Chorych na raka gruczołu krokowego o niekorzystnym rokowaniu (chorzy ze zmianami przerzutowymi w wątrobie, wczesną opornością na kastrację, którą określono jako czas krótszy niż 12 miesięcy od rozpoczęcia leczenia hormonalnego oraz z obecnością co najmniej 4 z 6 niekorzystnych czynników rokowniczych przydzielono losowo do ramienia z kabazytakselem lub do ramienia z abirateronem lub enzalutamidem zgodnie z wyborem badacza. Projekt badania zakładał przejście chorych z jednego ramienia do drugiego po stwierdzeniu progresji choroby. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania było określenie odsetka korzyści klinicznej (zmniejszenie stężenia PSA o ≥50% (PSA50), obiektywnej odpowiedzi lub stabilizacji choroby przez okres co najmniej 12 tygodni. Badacze wykazali, że chorzy w ramieniu z kabazytakselem mieli wyższy odsetek korzyści klinicznej niż chorzy leczeni abirateronem czy enzalutamidem (88% versus 70%, p=0,043).
Dodanie apalutamidu do ADT poprawia rokowanie chorych na raka gruczołu krokowego
Ten sam autor przedstawił również pierwsze wyniki podwójnie zaślepionego badania klinicznego 3. fazy TITAN porównującego skuteczność i bezpieczeństwo apalutamidu i placebo u chorych na przerzutowego wrażliwego na kastrację raka gruczołu krokowego otrzymujących ADT (ang. androgen deprivation therapy). Badanie miało na celu ocenę wpływu selektywnego inhibitora receptora androgenowego nowej generacji, apalutamidu na czas wolny od progresji radiologicznej (rPFS) i czas przeżycia całkowitego (OS). W badaniu klinicznym TITAN chorych otrzymujących ADT w sposób losowy, w stosunku 1:1 przydzielono do ramienia z apalutamidem w dawce 240 mg/dobę lub do ramienia placebo. Drugorzędowymi punktami końcowymi badania był czas do rozpoczęcia chemioterapii cytotoksycznej, progresja w zakresie dolegliwości bólowych, przewlekłe użycie opioidowych środków przeciwbólowych oraz czas wolny od zdarzeń kostnych. Jak podkreślił Kim Chi, stosowanie apalutamidu wiązało się z istotnym statystycznie wydłużeniem rPFS z redukcją ryzyka progresji radiologicznej lub zgonu aż o 52% we wszystkich analizowanych podgrupach (HR 0,48; 95% CI 0,39-0,60; p < 0.0001). Mediana rPFS nie została osiągnięta w ramieniu z apalutamidem, podczas gdy w ramieniu z placebo wynosiła 22,1 miesiąca. Stosowanie apalutamidu wiązało się również z wydłużeniem OS (HR 0,67, 95% CI 0,51-0,89; p=0,0053) oraz czasu do rozpoczęcia leczenia cytostatycznego (HR 0,39; 95% CI 0,27-0,56; p < 0.0001). Odsetek działań niepożądanych był podobny w obu ramionach. Jak podkreślają badacze, dodanie apalutamidu do ADT powinno być standardem u chorych na przerzutowego raka gruczołu krokowego wrażliwego na leczenie hormonalne.
Oprócz urologii onkologicznej pojawiło się też szereg doniesień dotyczących nowotworów regionu głowy i szyi. Jednym z nich były wyniki badania klinicznego KEYNOTE-048.
Pembrolizumab nowym standardem leczenia 1. linii przerzutowego lub nawrotowego raka płaskonabłonkowego regiony głowy i szyi? (abstrakt 6000).
KEYNOTE-048 jest badaniem klinicznym 3. fazy oceniającym skuteczność i bezpieczeństwo pembrolizumabu lub pembrolizumabu w skojarzeniu z chemioterapią w 1. linii leczenia nawrotowego lub przerzutowego raka płaskonabłonkowego regionu głowy i szyi. Danny Rischin przedstawił wyniki drugiej analizy pośredniej w badaniu KEYNOTE-048, do którego włączono 882 chorych, którzy nie byli dotychczas poddani leczeniu z powodu choroby nawrotowej bądź przerzutowej. Chorych losowo przydzielono do ramienia otrzymującego pembrolizumab w dawce 200 mg co trzy tygodnie przez 24 miesiące (n=301), pembrolizumab przez 24 miesiące plus 6 cykli chemioterapii (cisplatyna 100 mg/m2, lub karboplatyna AUC5 co trzy tygodnie plus 5-FU w dawce 1000 mg/m2/dobę przez 4 dni co 3 tygodnie) (n=281) bądź cetuksymab w dawce 400 mg/m2 dawka wysycająca, a następnie 250 mg/m2 co tydzień plus 6 cykli chemioterapii (n=300). Wykazano, że pembrolizumab w skojarzeniu z chemioterapią istotnie poprawia rokowanie w zakresie czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) w porównaniu do cetyksymabu, zarówno u chorych z obecnością ekspresji PD-L1 jak i w całej populacji badanej, natomiast pembrolizuamb w monoterapii wydłuża OS w grupie chorych z obecnością ekspresji PD-L1, podczas gdy w całej populacji badanej OS jest porównywalny w ramieniu z pembrolizumabem i w ramieniu z cetuksymabem. Jak podkreślił prezentujący wyniki badania KEYNOTE-048 Danny Rischin, pembrolizumab w skojarzeniu z chemioterapią powinien być nowym standardem leczenia 1. linii chorych na nawrotowego/przerzutowego raka płaskonabłonkowego regionu głowy i szyi.
Wobec potwierdzonej skuteczności immunoterapii inhibitorami osi PD-1/PD-L1 w nowotworach regionu głowy i szyi kluczowym staje się pytanie o skuteczność i bezpieczeństwo skojarzenia tych inhibitorów z innym inhibitorem immunologicznego punktu kontrolnego, anty CTLA-4.
Skojarzenie durwalumabu z tremelimumabem skuteczne w leczeniu przedoperacyjnym płaskonabłonkowego raka nosogardła?
Renata Ferraroto zaprezentowała wyniki analizy pośredniej badania klinicznego CIAO oceniającego skuteczność i bezpieczeństwo inhibitorów immunologicznych punktów kontrolnych w leczeniu przedoperacyjnym raka płaskonabłonkowego nosogardła.
Chorych losowo przydzielono w stosunku 1:1 do ramienia otrzymującego durwalumab w dawce 1500 mg lub durwalumab w skojarzeniu z tremelimumabem w dawce 75 mg dożylnie, dwa cykle, co 4 tygodnie.
Pierwszorzędowym punktem kontrolnym było oszacowanie zmian ilości naciekających limfocytów CD8+ przed i po leczeniu w obu ramionach badania. Drugorzędowe punkty kontrolne obejmowały bezpieczeństwo, toksyczność, odsetek odpowiedzi na leczenie, a także odsetek żywych komórek nowotworowych w preparacie chirurgicznym po zabiegu operacyjnym. Do badania włączono 24 chorych, spośród których u 2 chorych stwierdzono większą odpowiedź patologiczna (< 10% żywych komórek nowotworowych), a jakikolwiek efekt leczenia zaobserwowano u 19 chorych (79%). Skuteczność leczenia była podobna w obu ramionach badania. Mediana odsetka żywych komórek nowotworowych wynosiła 37,5% u chorych z częściową odpowiedzią na leczenie i 82,5% u chorych ze stabilizacją choroby. Badacze podkreślają, że durwalumab bądź durwalumab w skojarzeniu z tremelimumabem w leczeniu przedoperacyjnym jest dobrze tolerowany u chorych na raka płaskonabłonkowego nosogardła. Aktywność jest zachęcająca, a efekt leczenia obserwuje się u 79% chorych, ale jak podkreśliła Ferraroto pełne dane dotyczące skuteczności nie są jeszcze dostępne.
dr n. med. Katarzyna Stencel
Oddział Chemioterapii, Klinika Onkologii Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
Doniesienia z ASCO realizowane dzięki współpracy z Partnerami
Zobacz również:
Doniesienia z 2-giego dnia ASCO
W pierwszym dniu kongresu przedstawiono kilka ciekawych doniesień dotyczących m.in. urologii onkologicznej.
Kabazytaksel w leczeniu pierwszej linii chorych na opornego na kastrację raka gruczołu krokowego o niekorzystnym rokowaniu?
Kim Chi przedstawił uaktualnione wyniki randomizowanego badania klinicznego 2. fazy porównującego skuteczność i bezpieczeństwo kabazytakselu oraz abirateronu lub enzalutamidu u chorych na przerzutowego raka gruczołu krokowego opornego na kastrację o niekorzystnym rokowaniu. Jak podkreślił Kim Chi optymalne leczenie tej grupy chorych nie zostało dotychczas dobrze zdefiniowane. Chorych na raka gruczołu krokowego o niekorzystnym rokowaniu (chorzy ze zmianami przerzutowymi w wątrobie, wczesną opornością na kastrację, którą określono jako czas krótszy niż 12 miesięcy od rozpoczęcia leczenia hormonalnego oraz z obecnością co najmniej 4 z 6 niekorzystnych czynników rokowniczych przydzielono losowo do ramienia z kabazytakselem lub do ramienia z abirateronem lub enzalutamidem zgodnie z wyborem badacza. Projekt badania zakładał przejście chorych z jednego ramienia do drugiego po stwierdzeniu progresji choroby. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania było określenie odsetka korzyści klinicznej (zmniejszenie stężenia PSA o ≥50% (PSA50), obiektywnej odpowiedzi lub stabilizacji choroby przez okres co najmniej 12 tygodni. Badacze wykazali, że chorzy w ramieniu z kabazytakselem mieli wyższy odsetek korzyści klinicznej niż chorzy leczeni abirateronem czy enzalutamidem (88% versus 70%, p=0,043).
Dodanie apalutamidu do ADT poprawia rokowanie chorych na raka gruczołu krokowego
Ten sam autor przedstawił również pierwsze wyniki podwójnie zaślepionego badania klinicznego 3. fazy TITAN porównującego skuteczność i bezpieczeństwo apalutamidu i placebo u chorych na przerzutowego wrażliwego na kastrację raka gruczołu krokowego otrzymujących ADT (ang. androgen deprivation therapy). Badanie miało na celu ocenę wpływu selektywnego inhibitora receptora androgenowego nowej generacji, apalutamidu na czas wolny od progresji radiologicznej (rPFS) i czas przeżycia całkowitego (OS). W badaniu klinicznym TITAN chorych otrzymujących ADT w sposób losowy, w stosunku 1:1 przydzielono do ramienia z apalutamidem w dawce 240 mg/dobę lub do ramienia placebo. Drugorzędowymi punktami końcowymi badania był czas do rozpoczęcia chemioterapii cytotoksycznej, progresja w zakresie dolegliwości bólowych, przewlekłe użycie opioidowych środków przeciwbólowych oraz czas wolny od zdarzeń kostnych. Jak podkreślił Kim Chi, stosowanie apalutamidu wiązało się z istotnym statystycznie wydłużeniem rPFS z redukcją ryzyka progresji radiologicznej lub zgonu aż o 52% we wszystkich analizowanych podgrupach (HR 0,48; 95% CI 0,39-0,60; p < 0.0001). Mediana rPFS nie została osiągnięta w ramieniu z apalutamidem, podczas gdy w ramieniu z placebo wynosiła 22,1 miesiąca. Stosowanie apalutamidu wiązało się również z wydłużeniem OS (HR 0,67, 95% CI 0,51-0,89; p=0,0053) oraz czasu do rozpoczęcia leczenia cytostatycznego (HR 0,39; 95% CI 0,27-0,56; p < 0.0001). Odsetek działań niepożądanych był podobny w obu ramionach. Jak podkreślają badacze, dodanie apalutamidu do ADT powinno być standardem u chorych na przerzutowego raka gruczołu krokowego wrażliwego na leczenie hormonalne.
Oprócz urologii onkologicznej pojawiło się też szereg doniesień dotyczących nowotworów regionu głowy i szyi. Jednym z nich były wyniki badania klinicznego KEYNOTE-048.
Pembrolizumab nowym standardem leczenia 1. linii przerzutowego lub nawrotowego raka płaskonabłonkowego regiony głowy i szyi? (abstrakt 6000).
KEYNOTE-048 jest badaniem klinicznym 3. fazy oceniającym skuteczność i bezpieczeństwo pembrolizumabu lub pembrolizumabu w skojarzeniu z chemioterapią w 1. linii leczenia nawrotowego lub przerzutowego raka płaskonabłonkowego regionu głowy i szyi. Danny Rischin przedstawił wyniki drugiej analizy pośredniej w badaniu KEYNOTE-048, do którego włączono 882 chorych, którzy nie byli dotychczas poddani leczeniu z powodu choroby nawrotowej bądź przerzutowej. Chorych losowo przydzielono do ramienia otrzymującego pembrolizumab w dawce 200 mg co trzy tygodnie przez 24 miesiące (n=301), pembrolizumab przez 24 miesiące plus 6 cykli chemioterapii (cisplatyna 100 mg/m2, lub karboplatyna AUC5 co trzy tygodnie plus 5-FU w dawce 1000 mg/m2/dobę przez 4 dni co 3 tygodnie) (n=281) bądź cetuksymab w dawce 400 mg/m2 dawka wysycająca, a następnie 250 mg/m2 co tydzień plus 6 cykli chemioterapii (n=300). Wykazano, że pembrolizumab w skojarzeniu z chemioterapią istotnie poprawia rokowanie w zakresie czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) w porównaniu do cetyksymabu, zarówno u chorych z obecnością ekspresji PD-L1 jak i w całej populacji badanej, natomiast pembrolizuamb w monoterapii wydłuża OS w grupie chorych z obecnością ekspresji PD-L1, podczas gdy w całej populacji badanej OS jest porównywalny w ramieniu z pembrolizumabem i w ramieniu z cetuksymabem. Jak podkreślił prezentujący wyniki badania KEYNOTE-048 Danny Rischin, pembrolizumab w skojarzeniu z chemioterapią powinien być nowym standardem leczenia 1. linii chorych na nawrotowego/przerzutowego raka płaskonabłonkowego regionu głowy i szyi.
Wobec potwierdzonej skuteczności immunoterapii inhibitorami osi PD-1/PD-L1 w nowotworach regionu głowy i szyi kluczowym staje się pytanie o skuteczność i bezpieczeństwo skojarzenia tych inhibitorów z innym inhibitorem immunologicznego punktu kontrolnego, anty CTLA-4.
Skojarzenie durwalumabu z tremelimumabem skuteczne w leczeniu przedoperacyjnym płaskonabłonkowego raka nosogardła?
Renata Ferraroto zaprezentowała wyniki analizy pośredniej badania klinicznego CIAO oceniającego skuteczność i bezpieczeństwo inhibitorów immunologicznych punktów kontrolnych w leczeniu przedoperacyjnym raka płaskonabłonkowego nosogardła.
Chorych losowo przydzielono w stosunku 1:1 do ramienia otrzymującego durwalumab w dawce 1500 mg lub durwalumab w skojarzeniu z tremelimumabem w dawce 75 mg dożylnie, dwa cykle, co 4 tygodnie.
Pierwszorzędowym punktem kontrolnym było oszacowanie zmian ilości naciekających limfocytów CD8+ przed i po leczeniu w obu ramionach badania. Drugorzędowe punkty kontrolne obejmowały bezpieczeństwo, toksyczność, odsetek odpowiedzi na leczenie, a także odsetek żywych komórek nowotworowych w preparacie chirurgicznym po zabiegu operacyjnym. Do badania włączono 24 chorych, spośród których u 2 chorych stwierdzono większą odpowiedź patologiczna (< 10% żywych komórek nowotworowych), a jakikolwiek efekt leczenia zaobserwowano u 19 chorych (79%). Skuteczność leczenia była podobna w obu ramionach badania. Mediana odsetka żywych komórek nowotworowych wynosiła 37,5% u chorych z częściową odpowiedzią na leczenie i 82,5% u chorych ze stabilizacją choroby. Badacze podkreślają, że durwalumab bądź durwalumab w skojarzeniu z tremelimumabem w leczeniu przedoperacyjnym jest dobrze tolerowany u chorych na raka płaskonabłonkowego nosogardła. Aktywność jest zachęcająca, a efekt leczenia obserwuje się u 79% chorych, ale jak podkreśliła Ferraroto pełne dane dotyczące skuteczności nie są jeszcze dostępne.
dr n. med. Katarzyna Stencel
Oddział Chemioterapii, Klinika Onkologii Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
Doniesienia z ASCO realizowane dzięki współpracy z Partnerami
Zobacz również:
Doniesienia z 2-giego dnia ASCO
