ASCO 2019 - wiadomości z Chicago. Doniesienia z 2. dnia kongresu
Autor: Maciej Chyziak
Data: 03.06.2019
Źródło: Katarzyna Stencel/Chicago
Działy:
Aktualności w Onkologia
Aktualności
W drugim dniu Kongresu ASCO przedstawiono kilka ciekawych doniesień dotyczących raka płuca.
Jednym z nich było negatywne badanie dotyczące chemioterapii uzupełniającej, w którym wykazano jednak, że cisplatyna z winorelbiną jest równie skuteczna jak cisplatyna z pemetreksedem u chorych na niepłaskonabłonkowego niedrobnokomórkowego raka płuca.
Cisplatyna z pemetreksedem zamiast cisplatyny z winorelbiną w leczeniu uzupełniającym niepłaskonabłonkowego niedrobnokomórkowego raka płuca?
Chorych na niepłaskonabłonkowego niedrobnokomórkowego raka płuca po doszczętnym zabiegu chirurgicznym, w stopniu zaawansowania II-IIIA przydzielono losowo w stosunku 1:1 do ramienia z pemetreksedem w dawce 500 mg/m2 w dniu 1. i cisplatyną w dawce 75 mg/m2 w dniu 1. bądź do ramienia z winorelbiną w dawce 25 mg/m2 w dniu 1. i 8. cyklu i cisplatyną w dawce 80 mg/m2.
Pierwszorzędowym punktem końcowym prezentowanego badania JIPANG był czas wolny od nawrotu choroby (ang. recurrence-free survival, RFS). Od marca 2012 roku do sierpnia 2016 roku do badania włączono 804 chorych, spośród których do analizy skuteczności włączono 784 (389 w ramieniu Pem/Cis i 395 w ramieniu NVB/Cis), mediana wieku wyniosła 65 lat, u 52% stwierdzono stopień zaawansowania IIIA, chorzy na raka gruczołowego stanowili 96%, podczas gdy mutację w genie EGFR wykryto u 24%.
Mediana czasu obserwacji wynosiła 45,2 miesiąca, a mediana RFS 38,9 miesiąca w ramieniu Pem/Cis i 37,3 miesiąca w ramieniu NVB/Cis (HR 0,98; 95% CI 0,81-1,20, p=0,045). Odsetek 3-letnich przeżyć wynosił odpowiednio 83,5% versus 87,2% (HR 0,98; 95% CI 0,71-1,35). Odsetek działań niepożądanych był znacząco niższy w ramieniu z pemetreksedem: gorączkę neutropeniczną w stopniu 3. lub 4. stwierdzono u 0,3/11,6% chorych, neutropenię u 22,8/81,1% chorych, niedokrwistość u 2,8/9,3% chorych i wyłysienie u 12,8/30,1% chorych.
Jak podkreślił badacz, mimo iż badanie okazało się badaniem negatywnym i nie spełniło pierwszorzędowego punktu końcowego, wykazano że pemetreksed z cisplatyną ma podobną skuteczność co winorelbina z cisplatyną przy zdecydowanie lepszej tolerancji w leczeniu uzupełniającym chorych na niepłaskonabłonkowego niedrobnokomórkowego raka płuca.
Drugim ważnym doniesieniem dotyczącym chemioterapii uzupełniającym było doniesienie dotyczące zastosowania chemioterapii uzupełniającej w I stopniu zaawansowania niedrobnokomórkowego raka płuca.
Czy stosować chemioterapię uzupełniającą w I stopniu zaawansowania niedrobnokomórkowego raka płuca z czynnikami ryzyka wznowy?
Badacze przedstawili wyniki analizy retrospektywnej prospektywnie zabranych danych pochodzących od 1278 chorych z rozpoznaniem raka płuca w I stopniu zaawansowania po lobektomii. Porównano czas wolny od nawrotu choroby (ang. recurrence free survival, RFS), czas przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) i przeżycie zależne od nowotworu (ang. cancer specific survival, CCS) u chorych którzy otrzymywali chemioterapię uzupełniającą i u chorych, którzy jej nie otrzymywali. Niezależnymi czynnikami ryzyka wznowy w analizie wieloczynnikowej okazały się być wiek > 70 lat, wielkość komponentu inwazyjnego > 2 cm, naciek opłucnej, naciek naczyń limfatycznych oraz inwazja naczyniowa. U chorych z obecnością czynników ryzyka wznowy (n=641) RFS był istotnie wyższy u chorych otrzymujących chemioterapię (n=222, 5-letni RFS 81,4%) niż u chorych, którzy chemioterapii nie otrzymali (n=418; 5-letni RFS 73,8%, p=0,023). OS oraz CSS były także istotnie wyższe u chorych, którzy otrzymali chemioterapię uzupełniającą (5-leni OS 92,7%, 5-letni CSS 95%) niż u chorych, którzy jej nie otrzymali (5-letni OS 81,7%, p< 0,0001; 5-letni CSS 89,5%; p=0,012). U chorych, u których nie stwierdza się cech ryzyka wznowy różnice w OS i CSS, a także RFS nie były statystycznie istotne.
Jak podkreślił prezentujący wyniki badacz, chemioterapia uzupełniająca może poprawiać rokowanie u chorych w I stopniu zaawansowania z cechami ryzyka wznowy choroby.
Podczas sesji Luis Paz-Ares przedstawił także wyniki badania klinicznego 2. fazy oceniającego skuteczność i bezpieczeństwo lurbinektedyny w leczeniu 2. linii chorych na drobnokomórkowego raka płuca.
Lurbinektedyna w leczeniu 2. linii chorych na drobnokomórkowego raka płuca.
Lurbinektedyna jest nowym lekiem przeciwnowotworowym, który hamuje transkrypcję i indukuje pęknięcia podwójnej helisy DNA, co prowadzi do apoptozy. Prezentowane przez Paz-Ares wieloośrodkowe badanie 2. fazy było badaniem koszykowym, w którym oceniano skuteczność i bezpieczeństwo lubrinektedyny w różnych typach nowotworów, między innymi w drobnokomórkowym raku puca.
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był odsetek odpowiedzi na leczenie (ang. overall response rate, ORR). Do badania włączono 105 chorych na DRP w stopniu sprawności według ECOG 0-2, którzy otrzymali wcześniej jedną linie chemioterapii. Lubrinektedyne podawano w dawce 3,2 mg/m2 we wlewie dożylnym trwającym godzinę w dniu 1. trwającego 3 tygodnie cyklu.
Wykazano, że lubrinektedyna jest aktywna zarówno u chorych na DRP wrażliwego jak i opornego na pochodne platyny, a dodatkowo ma korzystny profil toksyczności i wygodny schemat dawkowania, co czyni ją według Paz-Ares nową obiecującą cząsteczką w tym wskazaniu.
W drugim dniu kongresu przedstawiono także kilka ciekawych doniesień dotyczących leczenia raka jelita grubego. Jedno z nich poświęcone było leczeniu uzupełniającemu, a konkretnie dotyczyło czasu jego trwania.
Chemioterapia uzupełniająca w raku jelita grubego: 3 czy 6 miesięcy?
IDEA (International Duration Evaluation of Adjuvant Chemotherapy) to projekt badawczy mający na celu określenie czy trwająca 3 miesiące chemioterapia oparta na oksaliplatynie i pochodnych fluoropirymidyny nie jest mniej skuteczna niż chemioterapia uzupełniająca trwająca 6 miesięcy.
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był odsetek chorych na raka jelita grubego wysokiego ryzyka w II stopniu zaawansowania i chorych w III stopniu zaawansowania bez wznowy choroby po okresie 3 lat (ang. disease free survival, DFS).
Chorych losowo przydzielono do ramienia otrzymującego chemioterapię według schematu FOLFOX4 lub CAPOX przez okres 3 lub 6 miesięcy. Do badania włączono 1121 chorych, w tym 413 chorych wysokiego ryzyka w II stopniu zaawansowania oraz 708 chorych na raka jelita grubego w III stopniu zaawansowania. Mediana czasu obserwacji wynosiła 67 miesięcy (38-126).
U chorych wysokiego ryzyka w II stopniu zaawansowania 3-letni DFS wynosił 82,7% oraz 83,4% odpowiednio dla chemioterapii trwającej 3 i 6 miesięcy (HR 1,05; 95% CI 0,68-1,63, p=0,8). U chorych w III stopniu zaawansowania 3-letni DFS wyniósł 72,9% oraz 74,1% odpowiednio dla chemioterapii trwającej 3 i 6 miesięcy (HR=1,06; 95% CI: 0,81-1,42; p=0,622).
Ponadto zarówno u chorych wysokiego ryzyka w II stopniu zaawansowania jak i dla chorych w III stopniu zaawansowania nie odnotowano różnic istotnych statystycznie w zakresie 3-letniego DFS w zależności od schematu chemioterapii (FOLFOX lub CAPOX).
Badacze podsumowali, że wybór zarówno schematu chemioterapii jak i czasu jej trwania powinien być spersonalizowany.
Inne doniesienie, przedstawione przez Matthew Seymoura, dotyczyło chemioterapii neoadjuwantowej u chorych na raka jelita grubego.
Chemioterapia neoadjuwantowa u chorych na raka jelita grubego – czy jesteśmy gotowi na nowy standard postępowania?
Do badania klinicznego FOxTROT włączono 1052 chorych na operacyjnego raka jelita grubego w stopniu zaawansowania ocenionym w badaniu tomografii komputerowej na T3-4, N0-2, M0, którzy kwalifikowali się do chemioterapii według schematu FOLFOX, a następnie do zabiegu operacyjnego. Chorych losowo przydzielono w stosunku 2:1 do ramienia otrzymującego neoadjuwantową, chemioterapię FOLFOX przez 6 tygodni przed operacja, a następnie przez 18 tygodni po zabiegu operacyjnym, bądź do ramienia kontrolnego otrzymującego chemioterapię uzupełniającą według schematu FOLFOX przez 24 tygodnie po zabiegu operacyjnym.
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był odsetek chorych bez nawrotu choroby po 2 latach. Drugorzędowe punkty końcowe badania obejmowały bezpieczeństwo, stopień zaawansowania na podstawie badania hist-pat czy doszczętność resekcji chirurgicznej oraz czas przeżycia całkowitego. Badacze wykazali, że chemioterapia neoadjuwantowa była dobrze tolerowana, nie zwiększała śmiertelności okołooperacyjnej ani odsetka powikłań pooperacyjnych. Histologiczną odpowiedź na leczenie stwierdzono u 59% chorych po leczeniu neoadjuwantowym, co skutkowało zmianą stopnia zaawansowania na niższy oraz zmniejszeniem odsetka niedoszczętnych resekcji chirurgicznych.
Zaobserwowano również poprawę w zakresie 2-letnich odsetków niepowodzenia w leczeniu (HR 0,77), choć nie stwierdzono istotności statystycznej z uwagi na krótki czas obserwacji.
Jak podsumował Seymour, chemioterapia neoadjuwantowa poprawia wyniki leczenia chirurgicznego i może być rozważana jako opcja terapeutyczna, jednak konieczny jest dłuższy czas obserwacji i dalsze badania w celu oceny długofalowych korzyści płynących z takiego postępowania.
dr n. med. Katarzyna Stencel
Oddział Chemioterapii, Klinika Onkologii Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
Doniesienia z ASCO realizowane dzięki współpracy z Partnerami:
Zobacz również:
Doniesienie z ASCO - Dzień 1
Cisplatyna z pemetreksedem zamiast cisplatyny z winorelbiną w leczeniu uzupełniającym niepłaskonabłonkowego niedrobnokomórkowego raka płuca?
Chorych na niepłaskonabłonkowego niedrobnokomórkowego raka płuca po doszczętnym zabiegu chirurgicznym, w stopniu zaawansowania II-IIIA przydzielono losowo w stosunku 1:1 do ramienia z pemetreksedem w dawce 500 mg/m2 w dniu 1. i cisplatyną w dawce 75 mg/m2 w dniu 1. bądź do ramienia z winorelbiną w dawce 25 mg/m2 w dniu 1. i 8. cyklu i cisplatyną w dawce 80 mg/m2.
Pierwszorzędowym punktem końcowym prezentowanego badania JIPANG był czas wolny od nawrotu choroby (ang. recurrence-free survival, RFS). Od marca 2012 roku do sierpnia 2016 roku do badania włączono 804 chorych, spośród których do analizy skuteczności włączono 784 (389 w ramieniu Pem/Cis i 395 w ramieniu NVB/Cis), mediana wieku wyniosła 65 lat, u 52% stwierdzono stopień zaawansowania IIIA, chorzy na raka gruczołowego stanowili 96%, podczas gdy mutację w genie EGFR wykryto u 24%.
Mediana czasu obserwacji wynosiła 45,2 miesiąca, a mediana RFS 38,9 miesiąca w ramieniu Pem/Cis i 37,3 miesiąca w ramieniu NVB/Cis (HR 0,98; 95% CI 0,81-1,20, p=0,045). Odsetek 3-letnich przeżyć wynosił odpowiednio 83,5% versus 87,2% (HR 0,98; 95% CI 0,71-1,35). Odsetek działań niepożądanych był znacząco niższy w ramieniu z pemetreksedem: gorączkę neutropeniczną w stopniu 3. lub 4. stwierdzono u 0,3/11,6% chorych, neutropenię u 22,8/81,1% chorych, niedokrwistość u 2,8/9,3% chorych i wyłysienie u 12,8/30,1% chorych.
Jak podkreślił badacz, mimo iż badanie okazało się badaniem negatywnym i nie spełniło pierwszorzędowego punktu końcowego, wykazano że pemetreksed z cisplatyną ma podobną skuteczność co winorelbina z cisplatyną przy zdecydowanie lepszej tolerancji w leczeniu uzupełniającym chorych na niepłaskonabłonkowego niedrobnokomórkowego raka płuca.
Drugim ważnym doniesieniem dotyczącym chemioterapii uzupełniającym było doniesienie dotyczące zastosowania chemioterapii uzupełniającej w I stopniu zaawansowania niedrobnokomórkowego raka płuca.
Czy stosować chemioterapię uzupełniającą w I stopniu zaawansowania niedrobnokomórkowego raka płuca z czynnikami ryzyka wznowy?
Badacze przedstawili wyniki analizy retrospektywnej prospektywnie zabranych danych pochodzących od 1278 chorych z rozpoznaniem raka płuca w I stopniu zaawansowania po lobektomii. Porównano czas wolny od nawrotu choroby (ang. recurrence free survival, RFS), czas przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) i przeżycie zależne od nowotworu (ang. cancer specific survival, CCS) u chorych którzy otrzymywali chemioterapię uzupełniającą i u chorych, którzy jej nie otrzymywali. Niezależnymi czynnikami ryzyka wznowy w analizie wieloczynnikowej okazały się być wiek > 70 lat, wielkość komponentu inwazyjnego > 2 cm, naciek opłucnej, naciek naczyń limfatycznych oraz inwazja naczyniowa. U chorych z obecnością czynników ryzyka wznowy (n=641) RFS był istotnie wyższy u chorych otrzymujących chemioterapię (n=222, 5-letni RFS 81,4%) niż u chorych, którzy chemioterapii nie otrzymali (n=418; 5-letni RFS 73,8%, p=0,023). OS oraz CSS były także istotnie wyższe u chorych, którzy otrzymali chemioterapię uzupełniającą (5-leni OS 92,7%, 5-letni CSS 95%) niż u chorych, którzy jej nie otrzymali (5-letni OS 81,7%, p< 0,0001; 5-letni CSS 89,5%; p=0,012). U chorych, u których nie stwierdza się cech ryzyka wznowy różnice w OS i CSS, a także RFS nie były statystycznie istotne.
Jak podkreślił prezentujący wyniki badacz, chemioterapia uzupełniająca może poprawiać rokowanie u chorych w I stopniu zaawansowania z cechami ryzyka wznowy choroby.
Podczas sesji Luis Paz-Ares przedstawił także wyniki badania klinicznego 2. fazy oceniającego skuteczność i bezpieczeństwo lurbinektedyny w leczeniu 2. linii chorych na drobnokomórkowego raka płuca.
Lurbinektedyna w leczeniu 2. linii chorych na drobnokomórkowego raka płuca.
Lurbinektedyna jest nowym lekiem przeciwnowotworowym, który hamuje transkrypcję i indukuje pęknięcia podwójnej helisy DNA, co prowadzi do apoptozy. Prezentowane przez Paz-Ares wieloośrodkowe badanie 2. fazy było badaniem koszykowym, w którym oceniano skuteczność i bezpieczeństwo lubrinektedyny w różnych typach nowotworów, między innymi w drobnokomórkowym raku puca.
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był odsetek odpowiedzi na leczenie (ang. overall response rate, ORR). Do badania włączono 105 chorych na DRP w stopniu sprawności według ECOG 0-2, którzy otrzymali wcześniej jedną linie chemioterapii. Lubrinektedyne podawano w dawce 3,2 mg/m2 we wlewie dożylnym trwającym godzinę w dniu 1. trwającego 3 tygodnie cyklu.
Wykazano, że lubrinektedyna jest aktywna zarówno u chorych na DRP wrażliwego jak i opornego na pochodne platyny, a dodatkowo ma korzystny profil toksyczności i wygodny schemat dawkowania, co czyni ją według Paz-Ares nową obiecującą cząsteczką w tym wskazaniu.
W drugim dniu kongresu przedstawiono także kilka ciekawych doniesień dotyczących leczenia raka jelita grubego. Jedno z nich poświęcone było leczeniu uzupełniającemu, a konkretnie dotyczyło czasu jego trwania.
Chemioterapia uzupełniająca w raku jelita grubego: 3 czy 6 miesięcy?
IDEA (International Duration Evaluation of Adjuvant Chemotherapy) to projekt badawczy mający na celu określenie czy trwająca 3 miesiące chemioterapia oparta na oksaliplatynie i pochodnych fluoropirymidyny nie jest mniej skuteczna niż chemioterapia uzupełniająca trwająca 6 miesięcy.
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był odsetek chorych na raka jelita grubego wysokiego ryzyka w II stopniu zaawansowania i chorych w III stopniu zaawansowania bez wznowy choroby po okresie 3 lat (ang. disease free survival, DFS).
Chorych losowo przydzielono do ramienia otrzymującego chemioterapię według schematu FOLFOX4 lub CAPOX przez okres 3 lub 6 miesięcy. Do badania włączono 1121 chorych, w tym 413 chorych wysokiego ryzyka w II stopniu zaawansowania oraz 708 chorych na raka jelita grubego w III stopniu zaawansowania. Mediana czasu obserwacji wynosiła 67 miesięcy (38-126).
U chorych wysokiego ryzyka w II stopniu zaawansowania 3-letni DFS wynosił 82,7% oraz 83,4% odpowiednio dla chemioterapii trwającej 3 i 6 miesięcy (HR 1,05; 95% CI 0,68-1,63, p=0,8). U chorych w III stopniu zaawansowania 3-letni DFS wyniósł 72,9% oraz 74,1% odpowiednio dla chemioterapii trwającej 3 i 6 miesięcy (HR=1,06; 95% CI: 0,81-1,42; p=0,622).
Ponadto zarówno u chorych wysokiego ryzyka w II stopniu zaawansowania jak i dla chorych w III stopniu zaawansowania nie odnotowano różnic istotnych statystycznie w zakresie 3-letniego DFS w zależności od schematu chemioterapii (FOLFOX lub CAPOX).
Badacze podsumowali, że wybór zarówno schematu chemioterapii jak i czasu jej trwania powinien być spersonalizowany.
Inne doniesienie, przedstawione przez Matthew Seymoura, dotyczyło chemioterapii neoadjuwantowej u chorych na raka jelita grubego.
Chemioterapia neoadjuwantowa u chorych na raka jelita grubego – czy jesteśmy gotowi na nowy standard postępowania?
Do badania klinicznego FOxTROT włączono 1052 chorych na operacyjnego raka jelita grubego w stopniu zaawansowania ocenionym w badaniu tomografii komputerowej na T3-4, N0-2, M0, którzy kwalifikowali się do chemioterapii według schematu FOLFOX, a następnie do zabiegu operacyjnego. Chorych losowo przydzielono w stosunku 2:1 do ramienia otrzymującego neoadjuwantową, chemioterapię FOLFOX przez 6 tygodni przed operacja, a następnie przez 18 tygodni po zabiegu operacyjnym, bądź do ramienia kontrolnego otrzymującego chemioterapię uzupełniającą według schematu FOLFOX przez 24 tygodnie po zabiegu operacyjnym.
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był odsetek chorych bez nawrotu choroby po 2 latach. Drugorzędowe punkty końcowe badania obejmowały bezpieczeństwo, stopień zaawansowania na podstawie badania hist-pat czy doszczętność resekcji chirurgicznej oraz czas przeżycia całkowitego. Badacze wykazali, że chemioterapia neoadjuwantowa była dobrze tolerowana, nie zwiększała śmiertelności okołooperacyjnej ani odsetka powikłań pooperacyjnych. Histologiczną odpowiedź na leczenie stwierdzono u 59% chorych po leczeniu neoadjuwantowym, co skutkowało zmianą stopnia zaawansowania na niższy oraz zmniejszeniem odsetka niedoszczętnych resekcji chirurgicznych.
Zaobserwowano również poprawę w zakresie 2-letnich odsetków niepowodzenia w leczeniu (HR 0,77), choć nie stwierdzono istotności statystycznej z uwagi na krótki czas obserwacji.
Jak podsumował Seymour, chemioterapia neoadjuwantowa poprawia wyniki leczenia chirurgicznego i może być rozważana jako opcja terapeutyczna, jednak konieczny jest dłuższy czas obserwacji i dalsze badania w celu oceny długofalowych korzyści płynących z takiego postępowania.
dr n. med. Katarzyna Stencel
Oddział Chemioterapii, Klinika Onkologii Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
Doniesienia z ASCO realizowane dzięki współpracy z Partnerami:
Zobacz również:
Doniesienie z ASCO - Dzień 1
