Dakomitynib wydłuża przeżycie chorych na NDRP z mutacją w genie EGFR
Autor: Marta Koblańska
Data: 28.08.2018
Źródło: Journal of Clinical Oncology/KS
Jak wskazują wyniki randomizowanego badania klinicznego 3. fazy, leczenie inhibitorem kinazy tyrozynowej EGFR drugiej generacji, dakomitynibem w porównaniu do gefitynibu wiąże się z wydłużeniem czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca z obecnością mutacji w genie EGFR, którzy nie byli poddani wcześniej leczeniu systemowemu. Uaktualnione wyniki badania klinicznego ARCHER 1050, po okresie obserwacji chorych z medianą wynoszącą 31,1 miesiąca opublikowano w Journal of Clinical Oncology.
Do inhibitorów kinazy tyrozynowej EGFR zaliczamy gefitynib oraz erlotynib i wykazują one znaczącą korzyść w porównaniu z chemioterapią w zakresie odsetka odpowiedzi na leczenie (ang. response rate, RR), czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) oraz jakości życia (ang. quality of life). W żadnym z badań oceniających ich skuteczność i bezpieczeństwo nie wykazano jednak poprawy w zakresie czasu przeżycia całkowitego.
Dotychczas w żadnym z badań dotyczących inhibitorów kinazy tyrozynowej drugiej generacji nie wykazano ich przewagi nad inhibitorami pierwszej generacji w zakresie czasu przeżycia całkowitego. W badaniu klinicznym ARCHER 1050 wykazano istotną statystycznie przewagę przewagę dakomitynibu nad gefitynibem w zakresie czasu przeżycia wolnego od progresji choroby. Najnowsze analizy danych pochodzących od 452 chorych zawierają również dane dotyczące przeżycia całkowitego dla chorych na NDRP z obecnością mutacji aktywującej w genie EGFR, którzy nie byli wcześniej leczeni.
Do ramienia otrzymującego dakomitynib włączono 227 chorych, natomiast do ramienia otrzymującego gefitynib 225 chorych. W ramieniu z gefitynibem było znacznie więcej mężczyzn niż w ramieniu z dakomitynibem (44% vs 35,7%).
Mediana czasu przeżycia całkowitego wynosiła 34,1 miesiąca w ramieniu z dakomitynibem oraz 26,8 miesiąca w ramieniu z gefitynibem (HR 0,76; 95% CI 0,582-0,993; p=0,0438). Po okresie obserwacji wynoszącym 30 miesięcy, odsetek chorych, którzy pozostawali przy życiu wynosił 56,2% w ramieniu z dakomitynibem oraz 46,3% w ramieniu z gefitynibem. Progresję choroby w ośrodkowym układzie nerwowym odnotowano u jednego chorego w ramieniu z dakomitynibem oraz u 11 chorych w ramieniu z gefitynibem.
Inhibitory kinazy tyrozynowej EGFR 3. generacji stosowano u około 10% chorych.
Dakomitynib jest pierwszym EGFR TKI wykazującym istotną statystycznie korzyść w zakresie OS w randomizowanym badaniu klinicznym 3. fazy porównującym bezpośrednio dwa leki z tej grupy w leczeniu 1. linii chorych na miejscowo zaawansowanego lub przerzutowego NDRP z obecnością mutacji aktywującej w genie EGFR.
Dotychczas w żadnym z badań dotyczących inhibitorów kinazy tyrozynowej drugiej generacji nie wykazano ich przewagi nad inhibitorami pierwszej generacji w zakresie czasu przeżycia całkowitego. W badaniu klinicznym ARCHER 1050 wykazano istotną statystycznie przewagę przewagę dakomitynibu nad gefitynibem w zakresie czasu przeżycia wolnego od progresji choroby. Najnowsze analizy danych pochodzących od 452 chorych zawierają również dane dotyczące przeżycia całkowitego dla chorych na NDRP z obecnością mutacji aktywującej w genie EGFR, którzy nie byli wcześniej leczeni.
Do ramienia otrzymującego dakomitynib włączono 227 chorych, natomiast do ramienia otrzymującego gefitynib 225 chorych. W ramieniu z gefitynibem było znacznie więcej mężczyzn niż w ramieniu z dakomitynibem (44% vs 35,7%).
Mediana czasu przeżycia całkowitego wynosiła 34,1 miesiąca w ramieniu z dakomitynibem oraz 26,8 miesiąca w ramieniu z gefitynibem (HR 0,76; 95% CI 0,582-0,993; p=0,0438). Po okresie obserwacji wynoszącym 30 miesięcy, odsetek chorych, którzy pozostawali przy życiu wynosił 56,2% w ramieniu z dakomitynibem oraz 46,3% w ramieniu z gefitynibem. Progresję choroby w ośrodkowym układzie nerwowym odnotowano u jednego chorego w ramieniu z dakomitynibem oraz u 11 chorych w ramieniu z gefitynibem.
Inhibitory kinazy tyrozynowej EGFR 3. generacji stosowano u około 10% chorych.
Dakomitynib jest pierwszym EGFR TKI wykazującym istotną statystycznie korzyść w zakresie OS w randomizowanym badaniu klinicznym 3. fazy porównującym bezpośrednio dwa leki z tej grupy w leczeniu 1. linii chorych na miejscowo zaawansowanego lub przerzutowego NDRP z obecnością mutacji aktywującej w genie EGFR.
