Deksrazosyna bezpiecznie chroni przed kardiotoksycznością antracyklin u dzieci
Autor: Aleksandra Lang
Data: 12.01.2016
Źródło: Journal of Clinical Oncology 21 grudnia 2015/AL
W najnowszym randomizowanym badaniu klinicznym Pediatric Oncology Group 9404 wykazano, że deksrazosyna bezpiecznie chroni przed kardiotoksycznością doksorubicyny stosowanej w leczeniu dzieci chorych na ostrą białaczkę limfoblastyczną z limfocytów T (ang. T-cell acute lymphoblastic leukemia, T-ALL) i limfoblastycznego chłoniaka nieziarniczego (ang. lymphoblastic non-Hodgkin lymphoma, L-NHL).
Kilka badań przedklinicznych potwierdziło już skuteczność kardioprotekcyjną deksrazosyny, silnego chelatora metali ciężkich.
W randomizowanym badaniu klinicznym badacze oceniali skuteczność kardioprotekcyjną deksrazosyny u 537 dzieci chorych na nowo rozpoznaną T-ALL i L-NHL w zaawansowanym stadium, które otrzymywały doksorubicynę.
Przeżycie wolne od zdarzeń (ang. event-free survival) oraz całkowite (ang. overall survival, OS) w piątym i dziesiątym roku nie różniły się w grupie otrzymującej deksrazosynę i w grupie bez deksrazosyny, podobnie jak występowanie działań niepożądanych. U pięciu chorych (u jednego w grupie z deksrazosyną i czterech w grupie bez deksrazosyny) stwierdzono toksyczność kardiologiczną w stopniu 3. lub 4. podczas leczenia. U chorych nie otrzymujących deksrazosyny stwierdzano ponad trzykrotnie częściej podwyższone stężenie troponiny-T niż u chorych, którzy otrzymywali deksrazosynę (odpowiednio 8,8% vs 2,4%).
W trzecim roku parametry takie jak: grubość ściany lewej komory serca, frakcja skracania lewej komory (ang. LV fractional shortening) oraz stosunek grubości do wymiaru lewej komory serca były znacząco gorsze w grupie chorych, którzy nie otrzymywali deksrazosyny (p=0,005, p=0,01, p=0,006). Stosowanie deksrazosyny nie wiązało się również z występowaniem wtórnych nowotworów złośliwych.
Badacze stwierdzili, że dodanie deksrazosyny do wielolekowych schematów chemioterapii zawierających doksorubicynę wykazuje skuteczność kardioprotekcyjną i nie pogarsza skuteczności leczenia. Zalecają oni deksrazosynę jako lek kardioprotekcyjny u dzieci i młodzieży leczonych antracyklinami. Podkreślają również, że nie wszystkie dzieci otrzymujące antracykliny mają takie samo ryzyko kardiotoksyczności, dlatego deksrazosyna powinna być stosowana w sposób zindywidualizowany w zależności od stopnia ryzyka wystąpienia kardiotoksyczności u poszczególnych dzieci. W dotychczasowej praktyce przyjął się pewien sztywny podział na grupę wysokiego i niskiego ryzyka w oparciu o takie czynniki jak wiek, skumulowana dawka antracyklin czy profil farmakogenomiczny. W opinii badaczy rutynowe stosowanie deksrazosyny w grupie wysokiego ryzyka, a jednocześnie niestosowanie z definicji tego leku w grupie niskiego ryzyka (chorzy na chłoniaka Hodgkina otrzymujący jednocześnie etopozyd) wymaga ponownej analizy z uwzględnieniem sugerowanej indywidualizacji leczenia.
Przedstawione badanie jest piątym i największym randomizowanym kontrolowanym badaniem klinicznym oceniającym skuteczność i bezpieczeństwo deksrazosyny u dzieci, zgodnie wykazującym skuteczność kardioprotekcyjną i brak negatywnego wpływu na skuteczność leczenia. W publikacji z 2007 roku wykazano związek między stosowaniem deksrazosyny a rozwojem wtórnych nowotworów u dzieci leczonych z powodu chłoniaka Hodgkina, jednak ostatnie badanie wykazuje, że deksrazosyna może być bezpiecznie stosowana u dzieci.
W randomizowanym badaniu klinicznym badacze oceniali skuteczność kardioprotekcyjną deksrazosyny u 537 dzieci chorych na nowo rozpoznaną T-ALL i L-NHL w zaawansowanym stadium, które otrzymywały doksorubicynę.
Przeżycie wolne od zdarzeń (ang. event-free survival) oraz całkowite (ang. overall survival, OS) w piątym i dziesiątym roku nie różniły się w grupie otrzymującej deksrazosynę i w grupie bez deksrazosyny, podobnie jak występowanie działań niepożądanych. U pięciu chorych (u jednego w grupie z deksrazosyną i czterech w grupie bez deksrazosyny) stwierdzono toksyczność kardiologiczną w stopniu 3. lub 4. podczas leczenia. U chorych nie otrzymujących deksrazosyny stwierdzano ponad trzykrotnie częściej podwyższone stężenie troponiny-T niż u chorych, którzy otrzymywali deksrazosynę (odpowiednio 8,8% vs 2,4%).
W trzecim roku parametry takie jak: grubość ściany lewej komory serca, frakcja skracania lewej komory (ang. LV fractional shortening) oraz stosunek grubości do wymiaru lewej komory serca były znacząco gorsze w grupie chorych, którzy nie otrzymywali deksrazosyny (p=0,005, p=0,01, p=0,006). Stosowanie deksrazosyny nie wiązało się również z występowaniem wtórnych nowotworów złośliwych.
Badacze stwierdzili, że dodanie deksrazosyny do wielolekowych schematów chemioterapii zawierających doksorubicynę wykazuje skuteczność kardioprotekcyjną i nie pogarsza skuteczności leczenia. Zalecają oni deksrazosynę jako lek kardioprotekcyjny u dzieci i młodzieży leczonych antracyklinami. Podkreślają również, że nie wszystkie dzieci otrzymujące antracykliny mają takie samo ryzyko kardiotoksyczności, dlatego deksrazosyna powinna być stosowana w sposób zindywidualizowany w zależności od stopnia ryzyka wystąpienia kardiotoksyczności u poszczególnych dzieci. W dotychczasowej praktyce przyjął się pewien sztywny podział na grupę wysokiego i niskiego ryzyka w oparciu o takie czynniki jak wiek, skumulowana dawka antracyklin czy profil farmakogenomiczny. W opinii badaczy rutynowe stosowanie deksrazosyny w grupie wysokiego ryzyka, a jednocześnie niestosowanie z definicji tego leku w grupie niskiego ryzyka (chorzy na chłoniaka Hodgkina otrzymujący jednocześnie etopozyd) wymaga ponownej analizy z uwzględnieniem sugerowanej indywidualizacji leczenia.
Przedstawione badanie jest piątym i największym randomizowanym kontrolowanym badaniem klinicznym oceniającym skuteczność i bezpieczeństwo deksrazosyny u dzieci, zgodnie wykazującym skuteczność kardioprotekcyjną i brak negatywnego wpływu na skuteczność leczenia. W publikacji z 2007 roku wykazano związek między stosowaniem deksrazosyny a rozwojem wtórnych nowotworów u dzieci leczonych z powodu chłoniaka Hodgkina, jednak ostatnie badanie wykazuje, że deksrazosyna może być bezpiecznie stosowana u dzieci.
