FDA rozszerza wskazania rejestracyjne do zastosowania pembrolizumabu
Autor: Marta Koblańska
Data: 20.05.2019
Źródło: Katarzyna Stencel
Działy:
Aktualności w Onkologia
Aktualności
Pembrolizumab jest w chwili obecnej zarejestrowany również w leczeniu 1. linii chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca z ekspresja PD-L1 ≥1%). Rejestrację oparto na wynikach badania klinicznego KEYNOTE 042.
11 kwietnia 2019 roku Amerykańska Agencja Żywności i Leków (ang. American Food and Drug Administration, FDA) zarejestrowała pembrolizumab do leczenia 1. linii chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca w III stopniu zaawansowania, którzy nie są kandydatami do leczenia chirurgicznego ani radykalnej chemioradioterapii oraz dla chorych w IV stopniu zaawansowania. U wszystkich chorych wymagane jest potwierdzenie obecności ekspresji PD-L1 (TPS ≥1%) oraz wykluczenie mutacji w genie EGFR i rearanżacji w genie ALK u chorych na raka niepłaskonabłonkowego.
Pembrolizumab został wcześniej zarejestrowany w monoterapii w leczeniu 1. linii chorych na przerzutowego niedrobnokomórkowego raka płuca, u których stwierdzono TPS ≥50%.
Nowa rejestracja została oparta o wyniki randomizowanego, wieloośrodkowego badania klinicznego KEYNOTE-042, do którego włączono 1274 chorych na NDRP w stopniu zaawansowania III lub IV. Którzy nie otrzymywali dotychczas leczenia systemowego i u których stwierdzono TPS ≥1%). Chorych przydzielono w sposób losowy w stosunku 1:1 do ramienia otrzymującego pembrolizumab w dawce 200 mg dożylnie co 3 tygodnie lub chemioterapię zgodną z wyborem badacza (karboplatyna w skojarzeniu z pemetreksedem lub paklitakselem). Czynnikami stratyfikacyjnymi był ECOG, podtyp histologiczny, region geograficzny oraz ekspresja PD-L1 (TPS ≥50% vs 1- 49%).
Pierwszorzędowym punktem kontrolnym badania był czas przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) w podgrupach TPS ≥ 50%, TPS ≥ 20% oraz w całej badanej populacji (TPS ≥1%). W badaniu, we wszystkich trzech populacjach wykazano istotne statystycznie wydłużenie OS u chorych otrzymujących pembrolizumab. W całej populacji badanej (TPS ≥1%) mediana OS wynosiła 16,7 miesiąca i 12,1 miesiąca odpowiednio dla pembrolizumabu w skojarzeniu z chemioterapią i chemioterapii (HR 0,81; 95% CI 0,71-0,93; p=0,0036). W podgrupie chorych z TPS ≥ 20% mediana OS wynosiła 17,7 miesiąca dla pembrolizumabu i 13 miesięcy dla chemioterapii (HR0,77; 95% CI 0,64-0,92; p=0,004). U chorych z TPS ≥50% mediana OS wynosiła 20 miesięcy dla pembrolizumabu i 12,2 miesiące dla chemioterapii (HR 0,69; 95% CI 0,56-0,85, p=0,0006). W poszczególnych ramionach badania nie zaobserwowano istotnych różnic dotyczących czasu wolnego do progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) ani odsetka odpowiedzi na leczenie (ang. overall response rate, ORR). Najczęstsze działania niepożądane raportowane u co najmniej 10% chorych otrzymujących pembrolizumab w monoterapii w badaniu KEYNOTE 042 obejmowały zmęczenie, utratę apetytu, duszność, kaszel, wysypkę, zaparcia, biegunkę, nudności, niedoczynność tarczycy, zapalenie płuca, gorączkę, utratę masy ciała.
Pembrolizumab został wcześniej zarejestrowany w monoterapii w leczeniu 1. linii chorych na przerzutowego niedrobnokomórkowego raka płuca, u których stwierdzono TPS ≥50%.
Nowa rejestracja została oparta o wyniki randomizowanego, wieloośrodkowego badania klinicznego KEYNOTE-042, do którego włączono 1274 chorych na NDRP w stopniu zaawansowania III lub IV. Którzy nie otrzymywali dotychczas leczenia systemowego i u których stwierdzono TPS ≥1%). Chorych przydzielono w sposób losowy w stosunku 1:1 do ramienia otrzymującego pembrolizumab w dawce 200 mg dożylnie co 3 tygodnie lub chemioterapię zgodną z wyborem badacza (karboplatyna w skojarzeniu z pemetreksedem lub paklitakselem). Czynnikami stratyfikacyjnymi był ECOG, podtyp histologiczny, region geograficzny oraz ekspresja PD-L1 (TPS ≥50% vs 1- 49%).
Pierwszorzędowym punktem kontrolnym badania był czas przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) w podgrupach TPS ≥ 50%, TPS ≥ 20% oraz w całej badanej populacji (TPS ≥1%). W badaniu, we wszystkich trzech populacjach wykazano istotne statystycznie wydłużenie OS u chorych otrzymujących pembrolizumab. W całej populacji badanej (TPS ≥1%) mediana OS wynosiła 16,7 miesiąca i 12,1 miesiąca odpowiednio dla pembrolizumabu w skojarzeniu z chemioterapią i chemioterapii (HR 0,81; 95% CI 0,71-0,93; p=0,0036). W podgrupie chorych z TPS ≥ 20% mediana OS wynosiła 17,7 miesiąca dla pembrolizumabu i 13 miesięcy dla chemioterapii (HR0,77; 95% CI 0,64-0,92; p=0,004). U chorych z TPS ≥50% mediana OS wynosiła 20 miesięcy dla pembrolizumabu i 12,2 miesiące dla chemioterapii (HR 0,69; 95% CI 0,56-0,85, p=0,0006). W poszczególnych ramionach badania nie zaobserwowano istotnych różnic dotyczących czasu wolnego do progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) ani odsetka odpowiedzi na leczenie (ang. overall response rate, ORR). Najczęstsze działania niepożądane raportowane u co najmniej 10% chorych otrzymujących pembrolizumab w monoterapii w badaniu KEYNOTE 042 obejmowały zmęczenie, utratę apetytu, duszność, kaszel, wysypkę, zaparcia, biegunkę, nudności, niedoczynność tarczycy, zapalenie płuca, gorączkę, utratę masy ciała.
