FDA zarejestrowała belzutifan w leczeniu pacjentów z zaawansowanym rakiem nerkowokomórkowym
Redaktor: Aleksandra Lang
Data: 22.02.2024
Źródło: FDA/Katarzyna Stencel
| Tagi: | belzutifan, ewerolimus, rak nerkowokomórkowy, FDA |
Zalecana dawka belzutifanu wynosi 120 mg doustnie raz na dobę, aż do progresji choroby lub wystąpienia nieakceptowalnej toksyczności.
Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) zarejestrowała belzutifan (Welireg, Merck & Co., Inc.) do leczenia pacjentów z zaawansowanym rakiem nerkowokomórkowym (renal cell carcinoma, RCC) po leczeniu inhibitorem receptora programowanej śmierci komórki 1 (programmed death receptor 1, PD-1) lub liganda receptora programowanej śmierci komórki 1 (programmed death-ligand 1, PD-L1) oraz inhibitorem kinazy tyrozynowej naczyniowo-śródbłonkowego czynnika wzrostu ( vascular endothelial growth factor tyrosine kinase inhibitor, VEGF TKI).
Skuteczność belzutifanu oceniano w otwartym, randomizowanym, badaniu klinicznym LITESPARK-005 (NCT04195750) z udziałem 746 pacjentów z nieoperacyjnym, miejscowo zaawansowanym lub przerzutowym jasnokomórkowym rakiem nerkowokomórkowym, u których wystąpiła progresja choroby po zastosowaniu inhibitora PD1 lub PD-L1 oraz VEGF TKI.
Pacjentów przydzielono losowo w stosunku 1:1 do grupy otrzymującej 120 mg belzutifanu lub 10 mg ewerolimusu raz na dobę. Randomizację stratyfikowano według kategorii ryzyka International Metastatic RCC Database Consortium i liczby wcześniejszych VEGF TKI.
Głównymi punktami końcowymi dotyczącymi skuteczności było przeżycie wolne od progresji choroby (PFS) oceniane centralnie, niezależnie, w sposób zaślepiony oraz przeżycie całkowite (OS).
Wykazano statystycznie istotną poprawę PFS w grupie otrzymującej belzutifan w porównaniu z ewerolimusem, ze współczynnikiem ryzyka (HR)wynoszącym 0,75 (95 proc. CI 0,63; 0,90; jednostronna wartość p = 0,0008). Krzywe Kaplana-Meiera odzwierciedlają nieproporcjonalne ryzyko przy podobnej szacunkowej wartości mediany PFS wynoszącej 5,6 miesiąca (95 proc. CI 3,9; 7,0) w grupie otrzymującej belzutifan i 5,6 miesiąca (95 proc. CI 4,8; 5,8) w grupie otrzymującej ewerolimus. Wyniki OS były w przedstawionej analizie niedojrzałe (odnotowano 59 proc. zgonów), jednak nie obserwowano tendencji do pogorszenia się stanu zdrowia. Opisowa analiza objawów zgłaszanych przez pacjentów i wyników czynnościowych potwierdziła lepszą tolerancję belzutifanu w porównaniu z ewerolimusem.
Najczęstszymi działaniami niepożądanymi (częstość ≥25 proc.) u pacjentów otrzymujących belzutifan były: zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmęczenie, ból mięśniowo-szkieletowy, zwiększenie stężenia kreatyniny, zmniejszenie liczby limfocytów, zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej, zmniejszenie stężenia sodu, zwiększenie stężenia potasu i zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej.
Zalecana dawka belzutifanu wynosi 120 mg doustnie raz na dobę, aż do progresji choroby lub wystąpienia nieakceptowalnej toksyczności.
Skuteczność belzutifanu oceniano w otwartym, randomizowanym, badaniu klinicznym LITESPARK-005 (NCT04195750) z udziałem 746 pacjentów z nieoperacyjnym, miejscowo zaawansowanym lub przerzutowym jasnokomórkowym rakiem nerkowokomórkowym, u których wystąpiła progresja choroby po zastosowaniu inhibitora PD1 lub PD-L1 oraz VEGF TKI.
Pacjentów przydzielono losowo w stosunku 1:1 do grupy otrzymującej 120 mg belzutifanu lub 10 mg ewerolimusu raz na dobę. Randomizację stratyfikowano według kategorii ryzyka International Metastatic RCC Database Consortium i liczby wcześniejszych VEGF TKI.
Głównymi punktami końcowymi dotyczącymi skuteczności było przeżycie wolne od progresji choroby (PFS) oceniane centralnie, niezależnie, w sposób zaślepiony oraz przeżycie całkowite (OS).
Wykazano statystycznie istotną poprawę PFS w grupie otrzymującej belzutifan w porównaniu z ewerolimusem, ze współczynnikiem ryzyka (HR)wynoszącym 0,75 (95 proc. CI 0,63; 0,90; jednostronna wartość p = 0,0008). Krzywe Kaplana-Meiera odzwierciedlają nieproporcjonalne ryzyko przy podobnej szacunkowej wartości mediany PFS wynoszącej 5,6 miesiąca (95 proc. CI 3,9; 7,0) w grupie otrzymującej belzutifan i 5,6 miesiąca (95 proc. CI 4,8; 5,8) w grupie otrzymującej ewerolimus. Wyniki OS były w przedstawionej analizie niedojrzałe (odnotowano 59 proc. zgonów), jednak nie obserwowano tendencji do pogorszenia się stanu zdrowia. Opisowa analiza objawów zgłaszanych przez pacjentów i wyników czynnościowych potwierdziła lepszą tolerancję belzutifanu w porównaniu z ewerolimusem.
Najczęstszymi działaniami niepożądanymi (częstość ≥25 proc.) u pacjentów otrzymujących belzutifan były: zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmęczenie, ból mięśniowo-szkieletowy, zwiększenie stężenia kreatyniny, zmniejszenie liczby limfocytów, zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej, zmniejszenie stężenia sodu, zwiększenie stężenia potasu i zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej.
Zalecana dawka belzutifanu wynosi 120 mg doustnie raz na dobę, aż do progresji choroby lub wystąpienia nieakceptowalnej toksyczności.
