123RF
Kabozantynib w leczeniu przerzutów do mózgu u pacjentów z rakiem jasnokomórkowym nerki
| Tagi: | rak nerki, przerzuty, badanie retrospektywne |
Do analizy retrospektywnej wykorzystano dane pochodzące ze Stanów Zjednoczonych, Belgii, Francji i Hiszpanii z lat 2014–2020. Wyniki są obiecujące, wymagają jednak weryfikacji w badaniu prospektywnym.
Kabozantynib to inhibitor wielu kinaz tyrozynowych (VEGFR2, MET, RET, KIT i AXL). W badaniu, którego wyniki niedawno zostały opublikowane na łamach „JAMA Oncology”, retrospektywnie opisano wyniki leczenia pacjentów z rakiem jasnokomórkowym nerki z przerzutami do mózgu za pomocą kabozantynibu.
W badaniu wykorzystano dane pochodzące z Stanów Zjednoczonych, Belgii, Francji i Hiszpanii z lat 2014–2020. Kohortę A stanowili pacjenci z progresją przerzutów do mózgu bez terapii (na przykład radioterapii) mającej na celu leczenie przerzutów, podczas gdy w kohorcie B byli pacjenci, którzy otrzymali dodatkowo leczenie przerzutów do mózgu. Odpowiedź na leczenie oceniono, wykorzystując kryteria RECIST 1.1.
Łącznie 33 pacjentów stanowiło kohortę A, natomiast kohortę B – 55. Mediana wieku wyniosła 61 lat i większość grupy (78 proc.) stanowili mężczyźni. Mediana czasu obserwacji wyniosła 17 miesięcy. Co najmniej częściową odpowiedź na leczenie w zakresie przerzutów do mózgu uzyskano u 55 proc. pacjentów z kohorty A i u 47 proc. pacjentów z kohorty B. W kohorcie A mediana czasu całkowitego przeżycia wyniosła 15 miesięcy, natomiast w kohorcie B – 16 miesięcy. Nie zaobserwowano śmierci związanej z zastosowanym leczeniem.
W omawianym retrospektywnym badaniu zastosowanie kabozantynibu pozwalało na zahamowanie wzrostu przerzutów raka jasnokomórkowego nerki do mózgu. Obiecujące wyniki analizy retrospektywnej wymagają jednak weryfikacji w badaniu prospektywnym.
Opracowanie: lek. Mikołaj Kamiński
W badaniu wykorzystano dane pochodzące z Stanów Zjednoczonych, Belgii, Francji i Hiszpanii z lat 2014–2020. Kohortę A stanowili pacjenci z progresją przerzutów do mózgu bez terapii (na przykład radioterapii) mającej na celu leczenie przerzutów, podczas gdy w kohorcie B byli pacjenci, którzy otrzymali dodatkowo leczenie przerzutów do mózgu. Odpowiedź na leczenie oceniono, wykorzystując kryteria RECIST 1.1.
Łącznie 33 pacjentów stanowiło kohortę A, natomiast kohortę B – 55. Mediana wieku wyniosła 61 lat i większość grupy (78 proc.) stanowili mężczyźni. Mediana czasu obserwacji wyniosła 17 miesięcy. Co najmniej częściową odpowiedź na leczenie w zakresie przerzutów do mózgu uzyskano u 55 proc. pacjentów z kohorty A i u 47 proc. pacjentów z kohorty B. W kohorcie A mediana czasu całkowitego przeżycia wyniosła 15 miesięcy, natomiast w kohorcie B – 16 miesięcy. Nie zaobserwowano śmierci związanej z zastosowanym leczeniem.
W omawianym retrospektywnym badaniu zastosowanie kabozantynibu pozwalało na zahamowanie wzrostu przerzutów raka jasnokomórkowego nerki do mózgu. Obiecujące wyniki analizy retrospektywnej wymagają jednak weryfikacji w badaniu prospektywnym.
Opracowanie: lek. Mikołaj Kamiński
