Kolejne doniesienia z ASCO 2019. Korespondencja z Chicago
Autor: Maciej Chyziak
Data: 06.06.2019
Źródło: Katarzyna Stencel//Chicago
| Tagi: | ASCO 2019, aktualności, rak piersi, rak jajnika, olaparib |
Kolejny dzień doniesień z ASCO przyniósł ciekawe i dobre informacje dotyczące leczenia raka jajnika oraz leczenia neoadjuwantowego HER2 – dodatniego raka piersi
SOLO3 – olaparib skuteczny u chorych na nawrotowego, platynowrażliwego raka jajnika – wyniki badania klinicznego 3. fazy
Przewaga olaparibu w stosunku do pegylowanej liposomalnej doksorubicyny została wcześniej wykazana w badaniu klinicznym 2. fazy u chorych na raka jajnika z obecnością mutacji germinalnej w genie BRCA, u których do wznowy choroby doszło ≤ 12 miesięcy od wcześniejszej chemioterapii opartej na pochodnych platyny.
Chore w sposób losowy przydzielono w stosunku 2:1 do ramienia z olaparibem (300 mg dwa razy na dobę) lub z chemioterapią zgodną z wyborem badacza (paklitaksel, topotekan, gemcytabina lub liposomalna doksorubicyna), którą stosowano do progresji choroby. Czynnikami stratyfikującymi w badaniu były między innymi liczba wcześniejszych linii chemioterapii (2-3 lub ≥ 4) oraz czas wolny od leczenia platyną (6-12 miesięcy lub > 12 miesięcy).
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był odsetek obiektywnych odpowiedzi na leczenie (ang. overall response rate, ORR), a drugorzędowe punkty końcowe obejmowały czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) oraz bezpieczeństwo. Do badania włączono 266 chorych z obecnością mutacji germinalnej w genie BRCA, spośród których 178 otrzymywało olaparib, 47 liposomalną doksorubicynę, 20 paklitaksel, 13 gemcytabinę i 8 topotekan. ORR w ramieniu z olaparibem wynosił 72% w porównaniu do 51% w ramieniu z chemioterapią zgodną z wyborem badacza (OR 2,53; 95% CI 1,4-4,58; p=0,002). Mediana PFS wynosiła odpowiednio 13,4 versus 9,2 miesiąca w ocenia niezależnej (HR 0,62; 95% CI 0,43-0,91; p=0,013) oraz 13,2 versus 8,5 miesiąca w ocenie badacza (HR 0,49; 95% CI 0,35-0,70; p < 0,001). Najczęstsze działania niepożądane w ramieniu z olaparibem obejmowały nudności (65% versus 34% w ramieniu z chemioterapią), niedokrwistość (50% versus 25%), natomiast w ramieniu z chemioterapią zespół ręka-stopa (36% versus 1% w ramieniu z olaparibem).
Jak podsumowano, chore na nawrotowego platynowrażliwego raka jajnika z obecnością mutacji germinalnej w genie BRCA otrzymujące olaparib odnoszą istotną klinicznie korzyść w zakresie ORR oraz PFS w porównaniu do standardowej chemioterapii.
KEYNOTE-426 - pembrolizumab z aksytynibem skuteczny u chorych na raka nerki z grupy pośredniego/wysokiego ryzyka oraz u chorych na raka nerki o podtypie mięsakowatym
W badaniu klinicznym KEYNOTE-426 wykazano, że zastosowanie pembrolizumabu z aksytynibem poprawia rokowanie w zakresie czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS), czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) i odsetka odpowiedzi na leczenie (ang. overall response rate, ORR) w porównaniu do sunitynibu u chorych na przerzutowego raka nerki. Korzyści te obserwowane były niezależnie od grupy rokowniczej oraz ekspresji PD-L1.
Do badania włączono 861 chorych na raka jasnokomórkowego nerki, których nie leczono wcześniej systemowo i losowo przydzielono w stosunku 1:1 do ramienia otrzymującego pembrolizumab w dawce 200 mg dożylnie co trzy tygodnie do maksymalnie 35 cykli w skojarzeniu z aksytynibem w dawce 5 mg dwa razy na dobę bądź do ramienia z sunitynibem (w dawce 50 mg na dobę).
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był OS oraz PFS. Spośród włączonych do badania chorych 592 chorych zakwalifikowano do grupy pośredniego-wysokiego ryzyka. Wykazano, że zastosowanie pembrolizumabu z aksytynibem wiązało się z wydłużeniem OS (HR 0,52; 95% CI 0,37-0,74), PFS (HR 0,67; 95% CI 0,53-0,85) oraz z poprawą w zakresie ORR (55,8% vs 29,5%) u chorych z grupy pośredniego/wysokiego ryzyka.
Spośród 578 chorych u 18,2% stwierdzono podtyp mięsakowaty raka nerki. U tych chorych zastosowanie skojarzenia pembrolizumabu z aksytynibem wiązało się z wydłużeniem OS (HR 0,58; 95% CI 0,21-1,59), PFS (HR 0,54; 95% CI 0,29-1,0) oraz poprawą w zakresie ORR (58,8% versus 31,5%).
Badacze podsumowali, że zastosowanie pembrolizumabu z aksytynibem wiąże się z korzyściami klinicznymi w całej populacji chorych oraz w grupie pośredniego i wysokiego ryzyka, jak również u chorych na raka nerki o podtypie mięsakowatym.
GEOMETRY – kapmatynib skuteczny u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca z obecnością mutacji w eksonie 14 genu MET
Kapmatynib jest selektywnym inhibitorem MET. W badaniu klinicznym 1. fazy GEOMETRY mono wykazano klinicznie istotne odsetki odpowiedzi na leczenie i korzystny profil toksyczności u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca z obecnością mutacji w eksonie 14 genu MET, którzy otrzymywali wcześniej 1 lub 2 wcześniejsze linie leczenia.
GEOMETRY mono-1 jest wieloośrodkowym, wielokohortowym badaniem klinicznym 2. fazy oceniającym skuteczność kapmatynibu u chorych z mutacją w eksonie 14 genu MET lub amplifikacją MET. Do badania włączano chorych po ukończeniu 18 roku życia, w stopniu sprawności ECOG 0-1, bez obecności mutacji w genie EGFR czy rearanżacji w genie ALK. Chorzy z potwierdzoną centralnie mutacją w eksonie 14 genu MET włączeni zostali, niezależnie od amplifikacji genu MET do kohorty 4 lub 5b i otrzymywali kapmatynib w dawce 400 mg dwa razy na dobę.
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był odsetek odpowiedzi na leczenie (ang. overall response rate, ORR), a kluczowe drugorzędowe punkty końcowe badania obejmowały między innymi czas trwania odpowiedzi na leczenie (ang. duration of response, DOR).
W momencie zamknięcia bazy danych do analizy skuteczności włączono 97 chorych. ORR w kohorcie 4 wynosił 39,1%, podczas gdy w kohorcie 5b 71,4%. Mediana DOR wynosiła 9,7 oraz 8,4 miesiąca odpowiednio w kohorcie 4 i 5b. Mediana czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) wynosiła natomiast 5,4 oraz 9,1 miesiąca.
Do najczęściej występujących działań niepożądanych należały obrzęki obwodowe (49,2%), nudności (43,2%), wymioty (28,3%). Większość działań niepożądanych była stopnia 1. lub 2.
Dane zaprezentowane podczas sesji wskazują, że kapmatynib jest nową obiecującą opcją terapeutyczną dla chorych na zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca z obecnością mutacji w eksonie 14 genu MET niezależnie od linii leczenia.
KRISTINE – leczenie neoadjuwantowe HER2 – dodatniego raka piersi – czy czas na zmianę zaleceń?
Badanie kliniczne 3. fazy KRISTINE porównywało bezpośrednio skuteczność i bezpieczeństwo chemioterapii neoadjuwantowej i podwójnej blokady HER2.
Chore losowo przydzielono do ramienia otrzymującego trastuzumab emtansynę z pertuzumabem (T-DM1 + P) oraz do ramienia otrzymującego chemioterapię (docetaksel + karboplatyna) w skojarzeniu z herceptyną i pertuzumabem (TCHP).
Chore w stopniu zaawansowania II-III BC otrzymywały 6 kursów leczenia indukcyjnego co 3 tygodnie, natomiast po zabiegu operacyjnym chore kontynuowały leczenie anty-HER2 (12 cykli). U chorych w ramieniu T-DM1+P, u których nie wykazano całkowitej odpowiedzi patologicznej na leczenie otrzymywały dodatkowo chemioterapię uzupełniającą.
Po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 37 miesięcy odsetek przeżyć wolnych od zdarzeń (ang. event free survival, EFS) był wyższy w ramieniu z chemioterapią skojarzoną z trastuzumabem i pertuzumabem (HR 2,61, 95% CI 1,36-4,98) z uwagi na większy odsetek nawrotów miejscowych i regionalnych w ramieniu T-DM-1 + pertuzumab przed zabiegiem operacyjnym (6,7% versus 0%).
Większą ilość zdarzeń niepożądanych w stopniu 3. lub wyższym odnotowano w ramieniu TCHP, natomiast większa ilość zdarzeń niepożądanych doprowadziła do zakończenia leczenia w ramieniu T-DM1 + P.
COLUMBUS – uaktualnione wyniki badania klinicznego oceniającego skuteczność i bezpieczeństwo skojarzenia enkorafenibu z binimetynibem u chorych na czerniaka z obecnością mutacji BRAF V600.
Podczas kongresu ASCO przedstawiono uaktualnione wyniki badania klinicznego COLUMBUS dotyczące czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) oraz czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS).
W części pierwszej badania klinicznego COLUMBUS 577 chorych na zaawansowanego/przerzutowego BRAF V600+ czerniaka, którzy nie byli wcześniej leczeni, albo u których progresję choroby stwierdzono po 1. linii leczenia immunoterapią zostali losowo przydzieleni w stosunku 1:1:1 do jednego z trzech ramion badania: enkorafenib 450 mg raz na dobę + binimetynib 45 mg dwa razy na dobę (COMBO45), do ramienia z wemurafenibem w dawce 960 mg dwa razy na dobę (VEM) lub do ramienia z enkorafenibem w dawce 300 mg na dobę (ENCO300).
Uaktualnione wyniki dotyczyły PFS, OS, a także odsetka odpowiedzi obiektywnych na leczenie (ang. objective response rate, ORR), bezpieczeństwa .
Po dodatkowych 12 miesiącach obserwacji dokonano również analizy podgrup prognostycznych w zależności od stężenia dehydrogenazy mleczanowej i zajęcia narządów wewnętrznych. Mediana czasu obserwacji wynosiła 48,6 miesiąca dla OS (mediana OS 33,6 miesiąca dla COMBO450, 23,5 miesiąca dla ENOCO300 i 16,9 miesiąca dla VEM).
Skojarzenie enkorafenibu z binimetynibem w porównaniu z wemurafenibem zmniejsza ryzyko zgonu o 39% (HR 0,61; 95% CI 0,48-0,79). Mediana PFS wynosiła odpowiednio 14,9 miesiąca, 9,6 miesiąca i 7,3 miesiąca odpowiednio dla COMBO450, ENCO300 i VEM.
Jak podkreślili badacze, uaktualnione wyniki badania COLUMBUS dotyczące OS i PFS potwierdzają skuteczność i przewagę skojarzenia inhibitora BRAF i MEK nad monoterapią u chorych na zaawansowanego lub przerzutowego czerniaka złośliwego.
CheckMate 040 – skojarzenie niwolumabu z ipilimumabem skuteczne u chorych na zaawansowanego raka wątrobowokomórkowego
Niwolumab w monoterapii jest zarejestrowany u chorych na raka wątrobowokomórkowego (ang. hepatocell carcinoma, HCC), którzy byli wcześniej leczeni sorafenibem a odsetek odpowiedzi na leczenie wynosił 14% z medianą czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) wynoszącą 16 miesięcy.
Chorych losowo przydzielono do jednego z trzech ramion badania: A – niwolumab w dawce 1 mg/kg masy ciała + ipilimumab w dawce 3 mg/kg masy ciała co 3 tygodnie (4 cykle), B – niwolumab w dawce 3 mg/kg masy ciała + ipilimumab w dawce 1 mg/kg masy ciała co 3 tygodnie (4 cykle); w obu ramionach kontynuowano niwolumab do progresji choroby, ramię C – niwolumab w dawce 3 mg/kg masy ciała co 2 tygodnie i ipilimumab w dawce 1 mg/kg masy ciała co 6 tygodni. Leczenie kontynuowano do progresji choroby bądź nieakceptowalnej toksyczności.
Pierwszorzędowymi punktami końcowymi badania było bezpieczeństwo i tolerancja leczenia, a drugorzędowymi odsetek odpowiedzi na leczenie (ORR), czas trwania odpowiedzi (DOR), odstek kontroli choroby ( DCR) oraz czas przeżycia całkowitego (OS).
Do badania włączono 148 chorych, minimalny czas obserwacji dla OS wynosi 24 miesiące. ORR wynosił 31% ( u 7 osób stwierdzono całkowitą odpowiedź na leczenie) z medianą DOR wynoszącą 17 miesięcy), DCR wynosił 49% a odsetek chorych pozostających przy życiu po 24 miesiącach wynosił 40%. U chorych w ramieniu A mediana OS wynosił 23 miesiące. Działania niepożądane w stopniu 3. lub 4. Występowały i 37% chorych.
Podsumowując, zastosowanie skojarzenia niwolumabu z ipilimumabem u chorych na raka wątrobowokomórkowego wiązało się z klinicznie istotną odpowiedzią na leczenie (ORR dwukrotnie wyższy niż przy monoterapii niwolumabem, odpowiednio 31% i 14%) przy akceptowalnej toksyczności.
dr n. med. Katarzyna Stencel
Oddział Chemioterapii, Klinika Onkologii Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
Doniesienia z ASCO 2019 realizowane dzięki współpracy z partnerami
Przewaga olaparibu w stosunku do pegylowanej liposomalnej doksorubicyny została wcześniej wykazana w badaniu klinicznym 2. fazy u chorych na raka jajnika z obecnością mutacji germinalnej w genie BRCA, u których do wznowy choroby doszło ≤ 12 miesięcy od wcześniejszej chemioterapii opartej na pochodnych platyny.
Chore w sposób losowy przydzielono w stosunku 2:1 do ramienia z olaparibem (300 mg dwa razy na dobę) lub z chemioterapią zgodną z wyborem badacza (paklitaksel, topotekan, gemcytabina lub liposomalna doksorubicyna), którą stosowano do progresji choroby. Czynnikami stratyfikującymi w badaniu były między innymi liczba wcześniejszych linii chemioterapii (2-3 lub ≥ 4) oraz czas wolny od leczenia platyną (6-12 miesięcy lub > 12 miesięcy).
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był odsetek obiektywnych odpowiedzi na leczenie (ang. overall response rate, ORR), a drugorzędowe punkty końcowe obejmowały czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) oraz bezpieczeństwo. Do badania włączono 266 chorych z obecnością mutacji germinalnej w genie BRCA, spośród których 178 otrzymywało olaparib, 47 liposomalną doksorubicynę, 20 paklitaksel, 13 gemcytabinę i 8 topotekan. ORR w ramieniu z olaparibem wynosił 72% w porównaniu do 51% w ramieniu z chemioterapią zgodną z wyborem badacza (OR 2,53; 95% CI 1,4-4,58; p=0,002). Mediana PFS wynosiła odpowiednio 13,4 versus 9,2 miesiąca w ocenia niezależnej (HR 0,62; 95% CI 0,43-0,91; p=0,013) oraz 13,2 versus 8,5 miesiąca w ocenie badacza (HR 0,49; 95% CI 0,35-0,70; p < 0,001). Najczęstsze działania niepożądane w ramieniu z olaparibem obejmowały nudności (65% versus 34% w ramieniu z chemioterapią), niedokrwistość (50% versus 25%), natomiast w ramieniu z chemioterapią zespół ręka-stopa (36% versus 1% w ramieniu z olaparibem).
Jak podsumowano, chore na nawrotowego platynowrażliwego raka jajnika z obecnością mutacji germinalnej w genie BRCA otrzymujące olaparib odnoszą istotną klinicznie korzyść w zakresie ORR oraz PFS w porównaniu do standardowej chemioterapii.
KEYNOTE-426 - pembrolizumab z aksytynibem skuteczny u chorych na raka nerki z grupy pośredniego/wysokiego ryzyka oraz u chorych na raka nerki o podtypie mięsakowatym
W badaniu klinicznym KEYNOTE-426 wykazano, że zastosowanie pembrolizumabu z aksytynibem poprawia rokowanie w zakresie czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS), czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) i odsetka odpowiedzi na leczenie (ang. overall response rate, ORR) w porównaniu do sunitynibu u chorych na przerzutowego raka nerki. Korzyści te obserwowane były niezależnie od grupy rokowniczej oraz ekspresji PD-L1.
Do badania włączono 861 chorych na raka jasnokomórkowego nerki, których nie leczono wcześniej systemowo i losowo przydzielono w stosunku 1:1 do ramienia otrzymującego pembrolizumab w dawce 200 mg dożylnie co trzy tygodnie do maksymalnie 35 cykli w skojarzeniu z aksytynibem w dawce 5 mg dwa razy na dobę bądź do ramienia z sunitynibem (w dawce 50 mg na dobę).
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był OS oraz PFS. Spośród włączonych do badania chorych 592 chorych zakwalifikowano do grupy pośredniego-wysokiego ryzyka. Wykazano, że zastosowanie pembrolizumabu z aksytynibem wiązało się z wydłużeniem OS (HR 0,52; 95% CI 0,37-0,74), PFS (HR 0,67; 95% CI 0,53-0,85) oraz z poprawą w zakresie ORR (55,8% vs 29,5%) u chorych z grupy pośredniego/wysokiego ryzyka.
Spośród 578 chorych u 18,2% stwierdzono podtyp mięsakowaty raka nerki. U tych chorych zastosowanie skojarzenia pembrolizumabu z aksytynibem wiązało się z wydłużeniem OS (HR 0,58; 95% CI 0,21-1,59), PFS (HR 0,54; 95% CI 0,29-1,0) oraz poprawą w zakresie ORR (58,8% versus 31,5%).
Badacze podsumowali, że zastosowanie pembrolizumabu z aksytynibem wiąże się z korzyściami klinicznymi w całej populacji chorych oraz w grupie pośredniego i wysokiego ryzyka, jak również u chorych na raka nerki o podtypie mięsakowatym.
GEOMETRY – kapmatynib skuteczny u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca z obecnością mutacji w eksonie 14 genu MET
Kapmatynib jest selektywnym inhibitorem MET. W badaniu klinicznym 1. fazy GEOMETRY mono wykazano klinicznie istotne odsetki odpowiedzi na leczenie i korzystny profil toksyczności u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca z obecnością mutacji w eksonie 14 genu MET, którzy otrzymywali wcześniej 1 lub 2 wcześniejsze linie leczenia.
GEOMETRY mono-1 jest wieloośrodkowym, wielokohortowym badaniem klinicznym 2. fazy oceniającym skuteczność kapmatynibu u chorych z mutacją w eksonie 14 genu MET lub amplifikacją MET. Do badania włączano chorych po ukończeniu 18 roku życia, w stopniu sprawności ECOG 0-1, bez obecności mutacji w genie EGFR czy rearanżacji w genie ALK. Chorzy z potwierdzoną centralnie mutacją w eksonie 14 genu MET włączeni zostali, niezależnie od amplifikacji genu MET do kohorty 4 lub 5b i otrzymywali kapmatynib w dawce 400 mg dwa razy na dobę.
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był odsetek odpowiedzi na leczenie (ang. overall response rate, ORR), a kluczowe drugorzędowe punkty końcowe badania obejmowały między innymi czas trwania odpowiedzi na leczenie (ang. duration of response, DOR).
W momencie zamknięcia bazy danych do analizy skuteczności włączono 97 chorych. ORR w kohorcie 4 wynosił 39,1%, podczas gdy w kohorcie 5b 71,4%. Mediana DOR wynosiła 9,7 oraz 8,4 miesiąca odpowiednio w kohorcie 4 i 5b. Mediana czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) wynosiła natomiast 5,4 oraz 9,1 miesiąca.
Do najczęściej występujących działań niepożądanych należały obrzęki obwodowe (49,2%), nudności (43,2%), wymioty (28,3%). Większość działań niepożądanych była stopnia 1. lub 2.
Dane zaprezentowane podczas sesji wskazują, że kapmatynib jest nową obiecującą opcją terapeutyczną dla chorych na zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca z obecnością mutacji w eksonie 14 genu MET niezależnie od linii leczenia.
KRISTINE – leczenie neoadjuwantowe HER2 – dodatniego raka piersi – czy czas na zmianę zaleceń?
Badanie kliniczne 3. fazy KRISTINE porównywało bezpośrednio skuteczność i bezpieczeństwo chemioterapii neoadjuwantowej i podwójnej blokady HER2.
Chore losowo przydzielono do ramienia otrzymującego trastuzumab emtansynę z pertuzumabem (T-DM1 + P) oraz do ramienia otrzymującego chemioterapię (docetaksel + karboplatyna) w skojarzeniu z herceptyną i pertuzumabem (TCHP).
Chore w stopniu zaawansowania II-III BC otrzymywały 6 kursów leczenia indukcyjnego co 3 tygodnie, natomiast po zabiegu operacyjnym chore kontynuowały leczenie anty-HER2 (12 cykli). U chorych w ramieniu T-DM1+P, u których nie wykazano całkowitej odpowiedzi patologicznej na leczenie otrzymywały dodatkowo chemioterapię uzupełniającą.
Po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 37 miesięcy odsetek przeżyć wolnych od zdarzeń (ang. event free survival, EFS) był wyższy w ramieniu z chemioterapią skojarzoną z trastuzumabem i pertuzumabem (HR 2,61, 95% CI 1,36-4,98) z uwagi na większy odsetek nawrotów miejscowych i regionalnych w ramieniu T-DM-1 + pertuzumab przed zabiegiem operacyjnym (6,7% versus 0%).
Większą ilość zdarzeń niepożądanych w stopniu 3. lub wyższym odnotowano w ramieniu TCHP, natomiast większa ilość zdarzeń niepożądanych doprowadziła do zakończenia leczenia w ramieniu T-DM1 + P.
COLUMBUS – uaktualnione wyniki badania klinicznego oceniającego skuteczność i bezpieczeństwo skojarzenia enkorafenibu z binimetynibem u chorych na czerniaka z obecnością mutacji BRAF V600.
Podczas kongresu ASCO przedstawiono uaktualnione wyniki badania klinicznego COLUMBUS dotyczące czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) oraz czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS).
W części pierwszej badania klinicznego COLUMBUS 577 chorych na zaawansowanego/przerzutowego BRAF V600+ czerniaka, którzy nie byli wcześniej leczeni, albo u których progresję choroby stwierdzono po 1. linii leczenia immunoterapią zostali losowo przydzieleni w stosunku 1:1:1 do jednego z trzech ramion badania: enkorafenib 450 mg raz na dobę + binimetynib 45 mg dwa razy na dobę (COMBO45), do ramienia z wemurafenibem w dawce 960 mg dwa razy na dobę (VEM) lub do ramienia z enkorafenibem w dawce 300 mg na dobę (ENCO300).
Uaktualnione wyniki dotyczyły PFS, OS, a także odsetka odpowiedzi obiektywnych na leczenie (ang. objective response rate, ORR), bezpieczeństwa .
Po dodatkowych 12 miesiącach obserwacji dokonano również analizy podgrup prognostycznych w zależności od stężenia dehydrogenazy mleczanowej i zajęcia narządów wewnętrznych. Mediana czasu obserwacji wynosiła 48,6 miesiąca dla OS (mediana OS 33,6 miesiąca dla COMBO450, 23,5 miesiąca dla ENOCO300 i 16,9 miesiąca dla VEM).
Skojarzenie enkorafenibu z binimetynibem w porównaniu z wemurafenibem zmniejsza ryzyko zgonu o 39% (HR 0,61; 95% CI 0,48-0,79). Mediana PFS wynosiła odpowiednio 14,9 miesiąca, 9,6 miesiąca i 7,3 miesiąca odpowiednio dla COMBO450, ENCO300 i VEM.
Jak podkreślili badacze, uaktualnione wyniki badania COLUMBUS dotyczące OS i PFS potwierdzają skuteczność i przewagę skojarzenia inhibitora BRAF i MEK nad monoterapią u chorych na zaawansowanego lub przerzutowego czerniaka złośliwego.
CheckMate 040 – skojarzenie niwolumabu z ipilimumabem skuteczne u chorych na zaawansowanego raka wątrobowokomórkowego
Niwolumab w monoterapii jest zarejestrowany u chorych na raka wątrobowokomórkowego (ang. hepatocell carcinoma, HCC), którzy byli wcześniej leczeni sorafenibem a odsetek odpowiedzi na leczenie wynosił 14% z medianą czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) wynoszącą 16 miesięcy.
Chorych losowo przydzielono do jednego z trzech ramion badania: A – niwolumab w dawce 1 mg/kg masy ciała + ipilimumab w dawce 3 mg/kg masy ciała co 3 tygodnie (4 cykle), B – niwolumab w dawce 3 mg/kg masy ciała + ipilimumab w dawce 1 mg/kg masy ciała co 3 tygodnie (4 cykle); w obu ramionach kontynuowano niwolumab do progresji choroby, ramię C – niwolumab w dawce 3 mg/kg masy ciała co 2 tygodnie i ipilimumab w dawce 1 mg/kg masy ciała co 6 tygodni. Leczenie kontynuowano do progresji choroby bądź nieakceptowalnej toksyczności.
Pierwszorzędowymi punktami końcowymi badania było bezpieczeństwo i tolerancja leczenia, a drugorzędowymi odsetek odpowiedzi na leczenie (ORR), czas trwania odpowiedzi (DOR), odstek kontroli choroby ( DCR) oraz czas przeżycia całkowitego (OS).
Do badania włączono 148 chorych, minimalny czas obserwacji dla OS wynosi 24 miesiące. ORR wynosił 31% ( u 7 osób stwierdzono całkowitą odpowiedź na leczenie) z medianą DOR wynoszącą 17 miesięcy), DCR wynosił 49% a odsetek chorych pozostających przy życiu po 24 miesiącach wynosił 40%. U chorych w ramieniu A mediana OS wynosił 23 miesiące. Działania niepożądane w stopniu 3. lub 4. Występowały i 37% chorych.
Podsumowując, zastosowanie skojarzenia niwolumabu z ipilimumabem u chorych na raka wątrobowokomórkowego wiązało się z klinicznie istotną odpowiedzią na leczenie (ORR dwukrotnie wyższy niż przy monoterapii niwolumabem, odpowiednio 31% i 14%) przy akceptowalnej toksyczności.
dr n. med. Katarzyna Stencel
Oddział Chemioterapii, Klinika Onkologii Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
Doniesienia z ASCO 2019 realizowane dzięki współpracy z partnerami
