Kombinacja trzech leków przeciwko przewlekłej białaczce limfocytowej wysokiego ryzyka – obiecujące wyniki z tegorocznego Kongresu EHA.
Autor: Anna Soboń
Data: 17.06.2020
Źródło: ehaweb.org/MDedge
U pacjentów z przewlekłą białaczką limfocytową wysokiego ryzyka (CLL), leczenie pierwszego rzutu potrójną kombinacją środków celowanych wykazało znaczny odsetek odpowiedzi w badaniu fazy 2 CLL2-GIVe. Wyniki Badanie zaprezentowano podczas tegorocznego wirtualnego Kongresu EHA.
Spośród 41 pacjentów z nieleczoną przewlekłą białaczką limfocytową z mutacjami TP53 i / lub delecją chromosomów 17p, którzy otrzymali schemat GIVe obejmujący obinutuzumab, ibrutynib i wenetoklaks, całkowity odsetek odpowiedzi przy ostatecznym spoczynku wynosił 58,5%, a 33 pacjentów z potwierdzoną odpowiedzią było ujemnych pod względem minimalnej choroby rezydualnej, po medianie czasu obserwacji wynoszącej 18,6 miesięcy.
Badaniem objęto 24 mężczyzn i 17 kobiet z nieleczoną wcześniej białaczką limfocytową z mutacjami del 17p i / lub TP53 oraz odpowiednią czynnością narządów (klirens kreatyniny większy niż 50 ml/min). Mediana wieku wynosiła 62 lata (zakres 35–85 lat); 78% pacjentów miało chorobę Bineta w stadium B lub C. Mediana wyniku w skumulowanej skali oceny choroby (CIRS) wynosiła 3 (zakres od 0 do 8).
Wszyscy pacjenci otrzymywali leczenie skojarzone przez 6 miesięcy. Inhibitor CD20, obinutuzumab, podano w dawce 1000 mg w dniach 1, 8 i 15 cyklu 1 i dniu 1 cykli 2-6. Inhibitor BTK ibrutynib podawano w sposób ciągły w dawce 420 mg na dobę, począwszy od pierwszego dnia pierwszego cyklu. Wenetoklaks, inhibitor chłoniaka z komórek B (BCL-2), podawano w 22 dniu cyklu 1 i zwiększano do 400 mg na dobę przez 5 tygodni do końca cyklu 12.
Jeśli pacjenci osiągnęli pełną remisję (CR) lub CR z niepełnym odzyskaniem morfologii krwi (CRi) zgodnie z kryteriami CLL przy ostatecznym spoczynku (wykonanym z obrazowaniem pod koniec cyklu 12, a następnie biopsją szpiku kostnego 2 miesiące później), ibrutynib zostanie przerwany od 15. cyklu. Pacjenci, którzy nie mieli CR lub CRi, będą kontynuować leczenie ibrutynibem do 36. cyklu.
Analizy skuteczności i bezpieczeństwa objęły wszystkich 41 pacjentów. Wskaźnik CR/CRi w końcowym spoczynku, pierwotny punkt końcowy, został osiągnięty u 24 pacjentów (58,8%), a 14 pacjentów (34,1%) miało częściową odpowiedź.
Spośród trzech pacjentów, u których odpowiedzi nie można było ocenić, dwóch zmarło (z powodu raka jajnika, który został retrospektywnie ustalony jako obecny podczas rekrutacji, drugi w cyklu 9 z powodu niewydolności serca), trzeci pacjent wycofał zgodę w cyklu 10.
W sumie 33 pacjentów (80,5%) było ujemnych pod względem MRD we krwi obwodowej, 4 pozostało dodatnich pod względem MRD, a 4 nie zostało ocenionych. Zgodnie z protokołem, 22 pacjentów z niewykrywalnym MRD i CR lub CRi przerwało leczenie w 15. tygodniu. Dodatkowo 13 pacjentów również przerwało terapię z powodu zdarzeń niepożądanych lub z innych przyczyn, a 6 osób kontynuowało leczenie po zakończeniu cyklu 15.
Najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi dowolnego stopnia do końca cyklu 14 były zaburzenia żołądkowo-jelitowe u 83%, nie więcej niż stopień 2; infekcje i infestacje u 70,7%, z czego 19,5% miało nasilenie stopnia 3 lub wyższego; oraz zaburzenia krwi i układu chłonnego w 58,5%, z których większość (53,7%) miała stopień 3 lub wyższy. Zaburzenia serca zgłaszano u 19,5% wszystkich pacjentów, w tym 12,2% z migotaniem przedsionków; Migotanie przedsionków stopnia 3. lub wyższego wystąpiło u 2,4% pacjentów.
Jeden przypadek dotyczył aspergilozy mózgowej, postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii (bez badania PCR), urosepsis, gronkowca posocznicowego i zakażenia gorączkowego.
Badaniem objęto 24 mężczyzn i 17 kobiet z nieleczoną wcześniej białaczką limfocytową z mutacjami del 17p i / lub TP53 oraz odpowiednią czynnością narządów (klirens kreatyniny większy niż 50 ml/min). Mediana wieku wynosiła 62 lata (zakres 35–85 lat); 78% pacjentów miało chorobę Bineta w stadium B lub C. Mediana wyniku w skumulowanej skali oceny choroby (CIRS) wynosiła 3 (zakres od 0 do 8).
Wszyscy pacjenci otrzymywali leczenie skojarzone przez 6 miesięcy. Inhibitor CD20, obinutuzumab, podano w dawce 1000 mg w dniach 1, 8 i 15 cyklu 1 i dniu 1 cykli 2-6. Inhibitor BTK ibrutynib podawano w sposób ciągły w dawce 420 mg na dobę, począwszy od pierwszego dnia pierwszego cyklu. Wenetoklaks, inhibitor chłoniaka z komórek B (BCL-2), podawano w 22 dniu cyklu 1 i zwiększano do 400 mg na dobę przez 5 tygodni do końca cyklu 12.
Jeśli pacjenci osiągnęli pełną remisję (CR) lub CR z niepełnym odzyskaniem morfologii krwi (CRi) zgodnie z kryteriami CLL przy ostatecznym spoczynku (wykonanym z obrazowaniem pod koniec cyklu 12, a następnie biopsją szpiku kostnego 2 miesiące później), ibrutynib zostanie przerwany od 15. cyklu. Pacjenci, którzy nie mieli CR lub CRi, będą kontynuować leczenie ibrutynibem do 36. cyklu.
Analizy skuteczności i bezpieczeństwa objęły wszystkich 41 pacjentów. Wskaźnik CR/CRi w końcowym spoczynku, pierwotny punkt końcowy, został osiągnięty u 24 pacjentów (58,8%), a 14 pacjentów (34,1%) miało częściową odpowiedź.
Spośród trzech pacjentów, u których odpowiedzi nie można było ocenić, dwóch zmarło (z powodu raka jajnika, który został retrospektywnie ustalony jako obecny podczas rekrutacji, drugi w cyklu 9 z powodu niewydolności serca), trzeci pacjent wycofał zgodę w cyklu 10.
W sumie 33 pacjentów (80,5%) było ujemnych pod względem MRD we krwi obwodowej, 4 pozostało dodatnich pod względem MRD, a 4 nie zostało ocenionych. Zgodnie z protokołem, 22 pacjentów z niewykrywalnym MRD i CR lub CRi przerwało leczenie w 15. tygodniu. Dodatkowo 13 pacjentów również przerwało terapię z powodu zdarzeń niepożądanych lub z innych przyczyn, a 6 osób kontynuowało leczenie po zakończeniu cyklu 15.
Najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi dowolnego stopnia do końca cyklu 14 były zaburzenia żołądkowo-jelitowe u 83%, nie więcej niż stopień 2; infekcje i infestacje u 70,7%, z czego 19,5% miało nasilenie stopnia 3 lub wyższego; oraz zaburzenia krwi i układu chłonnego w 58,5%, z których większość (53,7%) miała stopień 3 lub wyższy. Zaburzenia serca zgłaszano u 19,5% wszystkich pacjentów, w tym 12,2% z migotaniem przedsionków; Migotanie przedsionków stopnia 3. lub wyższego wystąpiło u 2,4% pacjentów.
Jeden przypadek dotyczył aspergilozy mózgowej, postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii (bez badania PCR), urosepsis, gronkowca posocznicowego i zakażenia gorączkowego.
