123RF
Niraparib skuteczny w leczeniu przedoperacyjnym chorych na HER2-ujemnego raka piersi
Redaktor: Monika Stelmach
Data: 01.09.2022
Źródło: opr. Katarzyna Stencel, Nature, DOI: https://doi.org/10.1038/s43018-022-00400-2
Działy:
Aktualności w Onkologia
Aktualności
| Tagi: | niraparib, HER2-ujemny, rak piersi, BRCA |
Badania wykazały skuteczność niraparibu i jego wysoką penetrację w obrębie guza u chorych na HER2-ujemnego, miejscowo zaawansowanego raka piersi z obecnością mutacji w genie BRCA. Leczenie było dobrze tolerowane i prowadziło do zadowalającego odsetka całkowitych odpowiedzi na leczenie (patological complete response – pCR).
W badaniu oceniano skuteczność I bezpieczeństwo leczenia przedoperacyjnego niraparibem u chorych na miejscowo zaawansowanego HER2-ujemnego, BRCA-dodatniego raka piersi. Decyzja dotycząca dalszego leczenia po zakończeniu 2 cykli zależała od decyzji lekarza opartej na odpowiedzi chorej na leczenie.
Skuteczność niraparibu oceniano u chorych, które otrzymały co najmniej 2 kursy leczenia, a bezpieczeństwo u osób, które otrzymały co najmniej jedną dawkę niraparibu (n = 21). U 81% chorych włączonych do badania zastosowano więcej niż 2 cykle niraparibu, wszystkie chore poddano zabiegowi chirurgicznemu. U 14 chorych stwierdzono mutacje w genie BRCA1, u 6 w genie BRCA2, a u 1 BRCA1/2. U ponad 71% chorych rozpoznano potrójnie ujemnego raka piersi (triple negative breast cancer – TNBC), u 28% chorych – raka hormonozależnego.
Pierwszorzędowym punktem końcowym w badaniu był odsetek odpowiedzi na leczenie po 2 cyklach niraparibu i wynosił on 90,5%, ocena w rezonansie magnetycznym). W badaniu ultrasonograficznym odpowiedź stwierdzono u 81% chorych po pierwszym i u 95,2% chorych po drugim cyklu leczenia. U 38,1% chorych stwierdzono patologiczną całkowitą odpowiedź na leczenie (patological complete response – pCR) po leczeniu neoadjuwantowym niraparibem trwającym od 1,9 do 5,9 miesiąca. Patologiczną całkowitą odpowiedź na leczenie stwierdzono u 40% chorych TNBC oraz u 33,3% chorych z obecnością receptorów estrogenowych. Działania niepożądane jakiegokolwiek stopnia związane z leczeniem wystąpiły u 90,5% chorych.
Działania niepożądane w stopniu 3. lub wyższym obejmowały niedokrwistość (n = 3), neutropenię (n = 2) oraz nadciśnienie tętnicze i małopłytkowość. U 19% chorych istniała konieczność redukcji dawki niraparibu, ale u żadnej chorej nie było konieczności zakończenia leczenia z uwagi na działania niepożądane.
Jak podsumowują autorzy badania, u ponad 90% chorych po 2 cyklach niraparibu stwierdzano odpowiedź kliniczną, a u 38% chorych pCR. Stężenie niraparibu w obrębie guza jest ponad 30-krotnie wyższe niż w osoczu, co jest zgodne z doniesieniami z badań przedklinicznych wykazujących zdecydowanie wyższą penetrację niraparibu do guza niż innych inhibitorów PARP.
Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel
Skuteczność niraparibu oceniano u chorych, które otrzymały co najmniej 2 kursy leczenia, a bezpieczeństwo u osób, które otrzymały co najmniej jedną dawkę niraparibu (n = 21). U 81% chorych włączonych do badania zastosowano więcej niż 2 cykle niraparibu, wszystkie chore poddano zabiegowi chirurgicznemu. U 14 chorych stwierdzono mutacje w genie BRCA1, u 6 w genie BRCA2, a u 1 BRCA1/2. U ponad 71% chorych rozpoznano potrójnie ujemnego raka piersi (triple negative breast cancer – TNBC), u 28% chorych – raka hormonozależnego.
Pierwszorzędowym punktem końcowym w badaniu był odsetek odpowiedzi na leczenie po 2 cyklach niraparibu i wynosił on 90,5%, ocena w rezonansie magnetycznym). W badaniu ultrasonograficznym odpowiedź stwierdzono u 81% chorych po pierwszym i u 95,2% chorych po drugim cyklu leczenia. U 38,1% chorych stwierdzono patologiczną całkowitą odpowiedź na leczenie (patological complete response – pCR) po leczeniu neoadjuwantowym niraparibem trwającym od 1,9 do 5,9 miesiąca. Patologiczną całkowitą odpowiedź na leczenie stwierdzono u 40% chorych TNBC oraz u 33,3% chorych z obecnością receptorów estrogenowych. Działania niepożądane jakiegokolwiek stopnia związane z leczeniem wystąpiły u 90,5% chorych.
Działania niepożądane w stopniu 3. lub wyższym obejmowały niedokrwistość (n = 3), neutropenię (n = 2) oraz nadciśnienie tętnicze i małopłytkowość. U 19% chorych istniała konieczność redukcji dawki niraparibu, ale u żadnej chorej nie było konieczności zakończenia leczenia z uwagi na działania niepożądane.
Jak podsumowują autorzy badania, u ponad 90% chorych po 2 cyklach niraparibu stwierdzano odpowiedź kliniczną, a u 38% chorych pCR. Stężenie niraparibu w obrębie guza jest ponad 30-krotnie wyższe niż w osoczu, co jest zgodne z doniesieniami z badań przedklinicznych wykazujących zdecydowanie wyższą penetrację niraparibu do guza niż innych inhibitorów PARP.
Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel
