123RF
Niwolumab w skojarzeniu z ipilimumabem skuteczny w przerzutowym raku jelita grubego
Redaktor: Monika Stelmach
Data: 05.07.2022
Źródło: opr. Katarzyna Stencel, „doi.org/10.1016/j.annonc.2022.06.008”
Zastosowanie niwolumabu z małą dawką ipilimumabu przynosi długotrwałe korzyści kliniczne w zakresie odsetka odpowiedzi, czasu wolnego od progresji choroby i przeżycia całkowitego u chorych na przerzutowego raka jelita grubego z niestabilnością mikrosatelitarną/deficytem genów naprawy DNA (MSI-H/dMMR), którzy byli wcześniej leczeni.
W „Annals of Oncology” opublikowano wyniki badania klinicznego CheckMate 142 po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 4 lata.
Chorzy z niestabilnością mikrosatelitarną stanowią około 5% chorych na przerzutowego raka jelita grubego i charakteryzują się szczególnie niekorzystnym rokowaniem z medianą czasu przeżycia całkowitego nieprzekraczającą 16 miesięcy w drugiej linii leczenia.
CheckMate142 jest wielokohortowym, nierandomizowanym badaniem klinicznym 2. fazy oceniającym skuteczność i bezpieczeństwo niwolumabu u wcześniej leczonych lub nieleczonych chorych na przerzutowego raka jelita grubego z niestabilnością mikrosatelitarną/deficytem genów naprawy DNA. U chorych na przerzutowego raka jelita grubego z niestabilnością mikrosatelitarną/deficytem genów naprawy DNA, którzy mieli wcześniej jedną lub więcej linii leczenia systemowego, niwolumab w skojarzeniu z małą dawką ipilimumabu wiąże się z korzyściami klinicznymi – odsetek odpowiedzi na leczenie wynosi 55%, mediana czasu odpowiedzi na leczenie nie została osiągnięta, a odsetek chorych, którzy pozostają przy życiu po 12 miesiącach, wynosi 85%. Po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 4 lata korzyść z zastosowania niwolumabu z ipilimumabem nadal się utrzymywała. Pacjenci otrzymywali niwolumab w dawce 3 mg/kg w skojarzeniu z ipilimumabem w dawce 1 mg/kg co 3 tygodnie (4 dawki) z następowym leczeniem podtrzymującym niwolumabem w dawce 3 mg/kg co 2 tygodnie do progresji choroby.
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był odsetek odpowiedzi na leczenie w ocenie badacza. Do badania włączono 119 chorych, z których 76% miało wcześniej co najmniej 2 linie leczenia. Odsetek odpowiedzi na leczenie w ocenie badacza wynosił 65%, a odsetek kontroli choroby 81%. Odsetek całkowitych odpowiedzi wynosił 13%, a częściową odpowiedź na leczenie obserwowano u 52% chorych. Korzyści z terapii obserwowano niezależnie od obecności mutacji w genie KRAS czy BRAF. Mediana czasu wolnego od progresji ani czasu przeżycia całkowitego choroby nie została osiągnięta.
Zdarzenia niepożądane w stopniu 3.–4. obserwowane były u 32% chorych, a odsetek chorych, u których zakończono leczenie z powodu toksyczności, wynosił 13%.
Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel
Chorzy z niestabilnością mikrosatelitarną stanowią około 5% chorych na przerzutowego raka jelita grubego i charakteryzują się szczególnie niekorzystnym rokowaniem z medianą czasu przeżycia całkowitego nieprzekraczającą 16 miesięcy w drugiej linii leczenia.
CheckMate142 jest wielokohortowym, nierandomizowanym badaniem klinicznym 2. fazy oceniającym skuteczność i bezpieczeństwo niwolumabu u wcześniej leczonych lub nieleczonych chorych na przerzutowego raka jelita grubego z niestabilnością mikrosatelitarną/deficytem genów naprawy DNA. U chorych na przerzutowego raka jelita grubego z niestabilnością mikrosatelitarną/deficytem genów naprawy DNA, którzy mieli wcześniej jedną lub więcej linii leczenia systemowego, niwolumab w skojarzeniu z małą dawką ipilimumabu wiąże się z korzyściami klinicznymi – odsetek odpowiedzi na leczenie wynosi 55%, mediana czasu odpowiedzi na leczenie nie została osiągnięta, a odsetek chorych, którzy pozostają przy życiu po 12 miesiącach, wynosi 85%. Po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 4 lata korzyść z zastosowania niwolumabu z ipilimumabem nadal się utrzymywała. Pacjenci otrzymywali niwolumab w dawce 3 mg/kg w skojarzeniu z ipilimumabem w dawce 1 mg/kg co 3 tygodnie (4 dawki) z następowym leczeniem podtrzymującym niwolumabem w dawce 3 mg/kg co 2 tygodnie do progresji choroby.
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był odsetek odpowiedzi na leczenie w ocenie badacza. Do badania włączono 119 chorych, z których 76% miało wcześniej co najmniej 2 linie leczenia. Odsetek odpowiedzi na leczenie w ocenie badacza wynosił 65%, a odsetek kontroli choroby 81%. Odsetek całkowitych odpowiedzi wynosił 13%, a częściową odpowiedź na leczenie obserwowano u 52% chorych. Korzyści z terapii obserwowano niezależnie od obecności mutacji w genie KRAS czy BRAF. Mediana czasu wolnego od progresji ani czasu przeżycia całkowitego choroby nie została osiągnięta.
Zdarzenia niepożądane w stopniu 3.–4. obserwowane były u 32% chorych, a odsetek chorych, u których zakończono leczenie z powodu toksyczności, wynosił 13%.
Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel
