Olaparyb w leczeniu raka piersi z obecnością mutacji BRCA1 lub BRCA2

Ten inhibitor PARP działa na komórki nowotworowe z zaburzonymi procesami naprawczymi. Na łamach „New England Journal of Medicine” ukazały się wyniki badania OlympiA dotyczącego zastosowania olaparybu u pacjentek po leczeniu raka piersi z obecnością mutacji BRCA1 i BRCA2.

Do badania zakwalifikowano pacjentki bez obecności receptorów dla EBB2 (dawniej HER2), które otrzymały leczenie operacyjne raka piersi i neoadjuwantową lub adjuwantową chemioterapię. Pacjentki w równych proporcjach były randomizowane do placebo lub olaparybu doustnie. Pierwszorzędowym punktem końcowym był czas przeżycia wolny od występowania inwazyjnej choroby nowotworowej.

W sumie zrandomizowano 1836 pacjentek. Mediana czasu obserwacji wyniosła 2,5 roku. Odsetek 3-letnich przeżyć bez obecności inwazyjnej choroby nowotworowej wyniósł 86 proc. w grupie interwencyjnej i 77 proc. w grupie kontrolnej (dla wystąpienia inwazyjnej choroby nowotworowej lub śmierci: HR = 0,58; 99,5% CI: 0,41–0,82). Odsetek przeżyć 3-letnich bez obecności przerzutów odległych wyniósł 87,5% grupy interwencyjnej i 80,4% w grupie placebo (dla wystąpienia przerzutów lub śmierci: HR = 0,57; 99,5% CI: 0,39–0,83). Nie odnotowano nowych niepokojących działań niepożądanych olaparybu.

Zastosowanie olaparybu po leczeniu pacjentek z rakiem piersi z mutacją BRCA1 lub BRCA2 pozwoliło na zmniejszenie ryzyka nawrotu choroby w ciągu 3 lat.

Autor: lek. med. Mikołaj Kamiński