123RF
Sacituzumab gowitekan skuteczny u chorych na HER2 ujemnego rozsianego raka piersi
Redaktor: Monika Stelmach
Data: 04.10.2023
Źródło: opr. Katarzyna Stencel, The Lancet: „Sacituzumab govitecan in HR+ and HER2- metastatic breast cancer: for all or for some?”
W randomizowanych badaniach III fazy wykazano statystycznie istotną poprawę przeżycia wolnego od progresji choroby (PFS) u pacjentów otrzymujących sacituzumab gowitekan w porównaniu z jednolekową chemioterapią.
Badanie TROPiCS-02 jest randomizowanym, otwartym, wieloośrodkowym badaniem klinicznym III fazy, prowadzonym w 91 ośrodkach w Ameryce Północnej i Europie. Pacjentów z HR dodatnim, HER2 ujemnym miejscowo nawrotowym, nieoperacyjnym lub przerzutowym rakiem piersi (MBC) przydzielono losowo (1:1) do grupy otrzymującej sacituzumab gowitekan lub chemioterapię (erybulinę, winorelbinę, kapecytabinę lub gemcytabinę). Pacjenci otrzymali wcześniej co najmniej jedną terapię hormonalną, taksan i inhibitor CDK4/6 w dowolnym leczeniu oraz dwa do czterech schematów chemioterapii z powodu choroby przerzutowej.
Pierwszorzędowym punktem końcowym był czas przeżycia wolnego od progresji choroby (PFS), a drugorzędowymi punktami końcowymi czas przeżycia całkowitego (OS), odsetek obiektywnych odpowiedzi (ORR) i wyniki oceniane przez pacjenta (PRO).
W badaniu oceniano stosowanie sacituzumabu gowitekanu u pacjentów z opornym na leczenie hormonalne i chemioterapią HR dodatnim i HER2 ujemnym MBC. W analizie pierwotnej wykazano statystycznie istotną poprawę przeżycia wolnego od progresji choroby u pacjentów otrzymujących sacituzumab gowitekan w porównaniu z jednolekową chemioterapią (272 pacjentów przydzielono do grupy otrzymującej sacituzumab gowitekan, a 271 pacjentów do grupy otrzymującej chemioterapię), z 34% zmniejszeniem ryzyka progresji choroby lub zgonu, z medianą PFS wynoszącą 5,5 miesiąca w porównaniu z 4 miesiącami (HR 0,66, 95% CI 0,53–0,83; p = 0,0003). Sacituzumab gowitekan wykazał możliwy do kontrolowania profil bezpieczeństwa, zgodny z profilem określonym w poprzednich badaniach.
W czasie pierwszej zaplanowanej analizy eksploracyjnej OS mediana OS nie była jeszcze dojrzała (HR 0,84, p = 0,13). Po medianie okresu obserwacji wynoszącej 12,5 miesiąca odnotowano łącznie 390 zgonów wśród 543 pacjentów. OS uległo istotnej poprawie w grupie otrzymującej sacituzumab gowitekan w porównaniu z chemioterapią: mediana OS wyniosła 14,4 miesiąca (95% CI 13,0–15,7) w porównaniu z 11,2 miesiąca (95% CI 10,1–12,7) (HR 0,79; 95% CI 0,65–0,96; p = 0,020).
Korzyści w zakresie przeżycia były spójne we wszystkich podgrupach, niezależnie od poziomu ekspresji Trop-2. ORR uległ istotnej poprawie w grupie otrzymującej sacituzumab gowitekan w porównaniu z chemioterapią (21% vs 14%; iloraz szans 1,63, 95% CI 1,03–2,56; p = 0,035), podobnie jak czas do pogorszenia ogólnego stanu zdrowia i jakości życia (QoL) (mediana 4,3 miesiąca vs 3 miesiące; HR 0,75, 0,61–0,92; p = 0,0059) oraz nasilenia zmęczenia (mediana 2,2 miesiąca vs 1,4 miesiąca; HR 0,73, 0,60–0,89; p = 0,0021). Profil bezpieczeństwa sacituzumabu gowitekanu był spójny z wcześniejszymi badaniami, w tym z analizą pierwotną badania TROPiCS-02 i wynikami badania ASCENT.
Odnotowano jedno zdarzenie niepożądane prowadzące do zgonu (wstrząs septyczny spowodowany neutropenicznym zapaleniem jelita grubego), które nie było związane z leczeniem sacituzumabem gowitekanem.
Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel
Pierwszorzędowym punktem końcowym był czas przeżycia wolnego od progresji choroby (PFS), a drugorzędowymi punktami końcowymi czas przeżycia całkowitego (OS), odsetek obiektywnych odpowiedzi (ORR) i wyniki oceniane przez pacjenta (PRO).
W badaniu oceniano stosowanie sacituzumabu gowitekanu u pacjentów z opornym na leczenie hormonalne i chemioterapią HR dodatnim i HER2 ujemnym MBC. W analizie pierwotnej wykazano statystycznie istotną poprawę przeżycia wolnego od progresji choroby u pacjentów otrzymujących sacituzumab gowitekan w porównaniu z jednolekową chemioterapią (272 pacjentów przydzielono do grupy otrzymującej sacituzumab gowitekan, a 271 pacjentów do grupy otrzymującej chemioterapię), z 34% zmniejszeniem ryzyka progresji choroby lub zgonu, z medianą PFS wynoszącą 5,5 miesiąca w porównaniu z 4 miesiącami (HR 0,66, 95% CI 0,53–0,83; p = 0,0003). Sacituzumab gowitekan wykazał możliwy do kontrolowania profil bezpieczeństwa, zgodny z profilem określonym w poprzednich badaniach.
W czasie pierwszej zaplanowanej analizy eksploracyjnej OS mediana OS nie była jeszcze dojrzała (HR 0,84, p = 0,13). Po medianie okresu obserwacji wynoszącej 12,5 miesiąca odnotowano łącznie 390 zgonów wśród 543 pacjentów. OS uległo istotnej poprawie w grupie otrzymującej sacituzumab gowitekan w porównaniu z chemioterapią: mediana OS wyniosła 14,4 miesiąca (95% CI 13,0–15,7) w porównaniu z 11,2 miesiąca (95% CI 10,1–12,7) (HR 0,79; 95% CI 0,65–0,96; p = 0,020).
Korzyści w zakresie przeżycia były spójne we wszystkich podgrupach, niezależnie od poziomu ekspresji Trop-2. ORR uległ istotnej poprawie w grupie otrzymującej sacituzumab gowitekan w porównaniu z chemioterapią (21% vs 14%; iloraz szans 1,63, 95% CI 1,03–2,56; p = 0,035), podobnie jak czas do pogorszenia ogólnego stanu zdrowia i jakości życia (QoL) (mediana 4,3 miesiąca vs 3 miesiące; HR 0,75, 0,61–0,92; p = 0,0059) oraz nasilenia zmęczenia (mediana 2,2 miesiąca vs 1,4 miesiąca; HR 0,73, 0,60–0,89; p = 0,0021). Profil bezpieczeństwa sacituzumabu gowitekanu był spójny z wcześniejszymi badaniami, w tym z analizą pierwotną badania TROPiCS-02 i wynikami badania ASCENT.
Odnotowano jedno zdarzenie niepożądane prowadzące do zgonu (wstrząs septyczny spowodowany neutropenicznym zapaleniem jelita grubego), które nie było związane z leczeniem sacituzumabem gowitekanem.
Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel
