Skojarzenie alektynibu z atezolizumabem bezpieczne w ALK+ raku płuca
Autor: Marta Koblańska
Data: 04.07.2018
Źródło: American Society of Clinical Oncology/KS
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Podczas tegorocznego kongresu ASCO (ang. American Society of Clinical Oncology), który odbył się w dniach 1 do 5 czerwca 2018 roku w Chicago, przedstawiono wyniki dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności klinicznej skojarzenia atezolizumabu z alektynibem z małego badania klinicznego fazy 1b.
Według głównego badacza prezentującego wyniki podczas kongresu ASCO, skojarzenie alektynibu i atezolizumabu ma korzystny profil bezpieczeństwa. Nie wykazano nowych ani nieoczekiwanych działań niepożądanych, co potwierdza, że oba te leki mogą być bezpiecznie ze sobą kojarzone.
Rearanżację w genie ALK stwierdza się u około 5% chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca. Alektynib jest wysoce selektywnym inhibitorem ALK i według zaleceń NCCN (ang. National Comprehensive Cancer Network) jest preferowaną opcją leczenia 1. linii chorych na ALK+ niedrobnokomórkowego raka płuca. Atezolizumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym przeciwko ligandowi receptora programowanej śmierci komórki (PD-L1). W badaniu klinicznym 3. fazy OAK wykazano wydłużenie czasu przeżycia całkowitego u chorych leczonych atezolizumabem w 2. linii, a lek ten jest zarejestrowany u chorych na zaawansowanego raka płuca, u których do progresji choroby doszło po/w trakcie chemioterapii opartej na pochodnych platyny (HR 0,73; 95% CI, 0,62-0,87; p=0,0003).
W celu oceny skuteczności i klinicznej aktywności skojarzenia alektynibu z atezolizumabem przeprowadzono dwuetapowe badanie kliniczne fazy 1b; kohorta 1 obejmowała ocenę bezpieczeństwa leczenia u 7 niepoddawanych uprzednio leczeniu chorych na ALK+ niedrobnokomórkowego raka płuca w stopniu sprawności 0-1 wg ECOG. Do drugiej kohorty włączono dodatkowo 14 chorych. Kolejny etap rozpoczęto po 28 dniach, w których nie wykazano toksyczności ograniczającej dawkę (alektynib doustnie w dawce 600 mg dwa razy na dobę oraz atezolizumab dożylnie w dawce 1200 mg co trzy tygodnie).
W tkance guza za pomocą badań immunohistochemicznych oceniano status genu ALK, liczbę limfocytów CD8+ oraz ekspresję PD-L1. U wszystkich 21 chorych odnotowano działania niepożądane, u 7 (33%) były to ciężkie działania niepożądane. Nie stwierdzono toksyczności 4. stopnia ani zgonu związanego z leczeniem.
U 12 (57%) chorych stwierdzono działania niepożądane 3. stopnia, związane z leczeniem, u 5 chorych (24%) przerwano leczenie atezolizumabem a u 3 (14%) przerwano leczenie alektynibem z uwagi na działania niepożądane. Działania niepożądane 3. stopnia obejmowały wysypkę plamisto-grudkową, wzrost aktywności aminotransferaz, duszność, nieinfekcyjne zapalenie płuc, podwyższenie stężenia bilirubiny oraz neutropenię.
Odsetek odpowiedzi na leczenie wynosił aż 85,7% (18 spośród 21 chorych), u większości chorych uzyskano częściowe odpowiedzi (16 chorych, 76%), całkowitą odpowiedź na leczenie uzyskano u 2 chorych (9,5%). Mediana czasu odpowiedzi na leczenie wynosiła 20,3miesiąca.
Konieczna jest dłuższa obserwacja chorych w celu ustalenia korzyści w zakresie czasu przeżycia całkowitego wynikających ze stosowania skojarzenia alektynibu z atezolizumabem.
Rearanżację w genie ALK stwierdza się u około 5% chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca. Alektynib jest wysoce selektywnym inhibitorem ALK i według zaleceń NCCN (ang. National Comprehensive Cancer Network) jest preferowaną opcją leczenia 1. linii chorych na ALK+ niedrobnokomórkowego raka płuca. Atezolizumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym przeciwko ligandowi receptora programowanej śmierci komórki (PD-L1). W badaniu klinicznym 3. fazy OAK wykazano wydłużenie czasu przeżycia całkowitego u chorych leczonych atezolizumabem w 2. linii, a lek ten jest zarejestrowany u chorych na zaawansowanego raka płuca, u których do progresji choroby doszło po/w trakcie chemioterapii opartej na pochodnych platyny (HR 0,73; 95% CI, 0,62-0,87; p=0,0003).
W celu oceny skuteczności i klinicznej aktywności skojarzenia alektynibu z atezolizumabem przeprowadzono dwuetapowe badanie kliniczne fazy 1b; kohorta 1 obejmowała ocenę bezpieczeństwa leczenia u 7 niepoddawanych uprzednio leczeniu chorych na ALK+ niedrobnokomórkowego raka płuca w stopniu sprawności 0-1 wg ECOG. Do drugiej kohorty włączono dodatkowo 14 chorych. Kolejny etap rozpoczęto po 28 dniach, w których nie wykazano toksyczności ograniczającej dawkę (alektynib doustnie w dawce 600 mg dwa razy na dobę oraz atezolizumab dożylnie w dawce 1200 mg co trzy tygodnie).
W tkance guza za pomocą badań immunohistochemicznych oceniano status genu ALK, liczbę limfocytów CD8+ oraz ekspresję PD-L1. U wszystkich 21 chorych odnotowano działania niepożądane, u 7 (33%) były to ciężkie działania niepożądane. Nie stwierdzono toksyczności 4. stopnia ani zgonu związanego z leczeniem.
U 12 (57%) chorych stwierdzono działania niepożądane 3. stopnia, związane z leczeniem, u 5 chorych (24%) przerwano leczenie atezolizumabem a u 3 (14%) przerwano leczenie alektynibem z uwagi na działania niepożądane. Działania niepożądane 3. stopnia obejmowały wysypkę plamisto-grudkową, wzrost aktywności aminotransferaz, duszność, nieinfekcyjne zapalenie płuc, podwyższenie stężenia bilirubiny oraz neutropenię.
Odsetek odpowiedzi na leczenie wynosił aż 85,7% (18 spośród 21 chorych), u większości chorych uzyskano częściowe odpowiedzi (16 chorych, 76%), całkowitą odpowiedź na leczenie uzyskano u 2 chorych (9,5%). Mediana czasu odpowiedzi na leczenie wynosiła 20,3miesiąca.
Konieczna jest dłuższa obserwacja chorych w celu ustalenia korzyści w zakresie czasu przeżycia całkowitego wynikających ze stosowania skojarzenia alektynibu z atezolizumabem.
