Konwersja w testach wykrywających zakażenie prątkiem gruźlicy u pacjentów reumatologicznych leczonych inhibitorami TNFα
Autor: Andrzej Kordas
Data: 22.09.2015
Źródło: Frequent conversion of tuberculosis screening tests during anti-tumour necrosis factor therapy in patients with rheumatic diseases. Hatzara C, Hadziyannis E, Kandili A, Koutsianas C, Makris A, Georgiopoulos G, Vassilopoulos D. Ann Rheum Dis. 2015 Oct;74(1
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Przed włączeniem leczenia inhibitorami TNFα zaleca się zebranie wywiadu dotyczącego przebytej gruźlicy i czynników ryzyka zakażenia gruźlicą, wykonanie badania radiologicznego płuc oraz wykonanie testu na utajone zakażenie gruźlicą: testu IGRA i/lub próbę tuberkulinową. Test IGRA polega na pomiarze IFNγ wydzielanego przez limfocyty T pobudzone poprzez kontakt z prątkiem gruźlicy do takich testów należy T-SPOT.TB oraz QuantiFERON-TB Gold In Tube (QFT-GIT).
Jednak pomimo ujemnych wyników testów na zakażenia prątkiem gruźlicy przed leczeniem w czasie stosowania inhibitorów TNFα u chorych może dojść do zachorowania na gruźlicę. Wydaje się zatem celowe powtarzanie testów u chorych w czasie trwania leczenia.
W badaniu prospektywnym przeprowadzonym w Atenach analizowano dane 70 pacjentów z chorobami reumatycznymi (33 z RZS, 33 z spondyloartropatią i 4 z innym rozpoznaniem), u których przed włączeniem leku z grupy inhibitorów TNFα badania w kierunku zakażenia gruźlicą (rtg klatki piersiowej, testy IGRA i test tuberkulinowy) były ujemne. Pacjenci przez rok stosowali różne inhibitory TNFα: adalimumab, etanercept, infliksymab, golimumab, certolizumab.
Po tym czasie ponownie przeprowadzono badania skrinigowe pod kątem zakażenia gruźlicą. Pozytywny wynik uzyskano u 20 chorych (29%). U 9 (10%) była dodatnia próba tuberkulinowa, u 7 (10%) test T-SPOT.TB, a u 5 (7%) QFT-GIT. Tylko u jednego pacjenta wynik dwóch testów był dodatni. U 40% chorych z konwersją testu na gruźlicę zadecydowano o zastosowaniu chemioprofilaktyki lekiem przeciwprątkowym (izoniazyd). W czasie dalszej obserwacji trwającej średnio 27 ± 12 miesięcy u żadnego z chorych nie doszło do rozwinięcia aktywnej gruźlicy.
Konieczne są dalsze badania obserwacyjne w dużych grupach chorych, różnych populacji ( z różnym współczynnikiem zachorowań na gruźlicę ), których celem będzie ocena przydatności poszczególnych testów w wykrywaniu zachorowań na gruźlicę, tak aby ustalić docelową grupę do włączenia leków przeciwgruźliczych. Obecnie brak jest jednoznacznych danych, aby można było sformułować szczegółowe wytyczne dotyczące tego trudnego aspektu prowadzenia terapii lekami antyTNFα.
W badaniu prospektywnym przeprowadzonym w Atenach analizowano dane 70 pacjentów z chorobami reumatycznymi (33 z RZS, 33 z spondyloartropatią i 4 z innym rozpoznaniem), u których przed włączeniem leku z grupy inhibitorów TNFα badania w kierunku zakażenia gruźlicą (rtg klatki piersiowej, testy IGRA i test tuberkulinowy) były ujemne. Pacjenci przez rok stosowali różne inhibitory TNFα: adalimumab, etanercept, infliksymab, golimumab, certolizumab.
Po tym czasie ponownie przeprowadzono badania skrinigowe pod kątem zakażenia gruźlicą. Pozytywny wynik uzyskano u 20 chorych (29%). U 9 (10%) była dodatnia próba tuberkulinowa, u 7 (10%) test T-SPOT.TB, a u 5 (7%) QFT-GIT. Tylko u jednego pacjenta wynik dwóch testów był dodatni. U 40% chorych z konwersją testu na gruźlicę zadecydowano o zastosowaniu chemioprofilaktyki lekiem przeciwprątkowym (izoniazyd). W czasie dalszej obserwacji trwającej średnio 27 ± 12 miesięcy u żadnego z chorych nie doszło do rozwinięcia aktywnej gruźlicy.
Konieczne są dalsze badania obserwacyjne w dużych grupach chorych, różnych populacji ( z różnym współczynnikiem zachorowań na gruźlicę ), których celem będzie ocena przydatności poszczególnych testów w wykrywaniu zachorowań na gruźlicę, tak aby ustalić docelową grupę do włączenia leków przeciwgruźliczych. Obecnie brak jest jednoznacznych danych, aby można było sformułować szczegółowe wytyczne dotyczące tego trudnego aspektu prowadzenia terapii lekami antyTNFα.
