Eozynofilia, zapalenie mieszków włosowych
Autor: Alicja Kostecka
Data: 20.09.2019
Źródło: https://rarediseases.info.nih.gov/diseases/8534/eosinophilic-pustular-folliculitis
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Zapalenie mieszków włosowych ma w ogromnej większości podłoże infekcyjne, związane z ropnym zakażeniem w obrębie tej części skóry, objawiającym się mnogimi krostami.
Postać nawracająca, charakteryzująca się dużym nasileniem świądu oraz zaczerwienieniem skóry może sugerować rozpoznanie eozynofilowego zapalenia mieszków włosowych (eosynophylic folliculitis).
Nazwa tej jednostki wiąże się z obecnością dużej ilości białych krwinek odpowiedzialnych za odpowiedź alergiczną, które otaczają mieszki włosowe. Najczęściej zmiany występują na skórze twarzy, karku, skalpu oraz tułowia (miejsca predylekcyjne). Choroba częściej dotyczy mężczyzn.
Wyróżnia się kilka typów zapalenia: klasyczną postać ropną ( najczęściej u mężczyzn azjatyckiego pochodzenia), postać związaną z infekcją wirusem HIV, podobnie postać u osób w immunosupresji, a także postać noworodkową.
Przyczyna tej choroby pozostaje nieznana, wielokrotnie więc samo jej rozpoznanie jest przedmiotem sporów. Opisano różne metody terapii doustnej, miejscowej, pomoc przynosi też fototerapia. Pierwszym rzutem leczenia są leki NLPZ, dające remisję u około 70% chorych (zarówno doustnie, jak i miejscowo): największą skutecznością charakteryzuje się indometacyna oraz naproksen.
W ciężkich postaciach, opornych na NLPZ zastosowanie znajdują: izotretynoina, dapson, antybiotyki, itrakonazol. Z metod niefarmakologicznych warto zastanowić się nad terapią PUVA, fototerapią UVA i UVB. W postaci noworodkowej najlepszy efekt terapeutyczny osiąga się stosując miejscową steroidoterapię (80%), natomiast u osób z obniżeniem odporności standardem jest właściwe leczenie choroby podstawowej.
Nazwa tej jednostki wiąże się z obecnością dużej ilości białych krwinek odpowiedzialnych za odpowiedź alergiczną, które otaczają mieszki włosowe. Najczęściej zmiany występują na skórze twarzy, karku, skalpu oraz tułowia (miejsca predylekcyjne). Choroba częściej dotyczy mężczyzn.
Wyróżnia się kilka typów zapalenia: klasyczną postać ropną ( najczęściej u mężczyzn azjatyckiego pochodzenia), postać związaną z infekcją wirusem HIV, podobnie postać u osób w immunosupresji, a także postać noworodkową.
Przyczyna tej choroby pozostaje nieznana, wielokrotnie więc samo jej rozpoznanie jest przedmiotem sporów. Opisano różne metody terapii doustnej, miejscowej, pomoc przynosi też fototerapia. Pierwszym rzutem leczenia są leki NLPZ, dające remisję u około 70% chorych (zarówno doustnie, jak i miejscowo): największą skutecznością charakteryzuje się indometacyna oraz naproksen.
W ciężkich postaciach, opornych na NLPZ zastosowanie znajdują: izotretynoina, dapson, antybiotyki, itrakonazol. Z metod niefarmakologicznych warto zastanowić się nad terapią PUVA, fototerapią UVA i UVB. W postaci noworodkowej najlepszy efekt terapeutyczny osiąga się stosując miejscową steroidoterapię (80%), natomiast u osób z obniżeniem odporności standardem jest właściwe leczenie choroby podstawowej.
