123RF
Inhibitory kalcyneuryny nie zwiększają ryzyka nowotworu
| Tagi: | inhibitory kalcyneuryny |
Leczenie chorób przewlekłych, zwłaszcza u dzieci, wymaga długofalowego bezpieczeństwa. Dobrej jakości dane są bardzo pożądane, szczególnie gdy obawy dotyczą ryzyka nowotworzenia, a takie pojawiały się w związku z inhibitorami kalcyneuryny stosowanymi w leczeniu atopowego zapalenia skóry.
Na łamach prestiżowego „The Lancet Child & Adolescent Health” opublikowano wyniki metaanalizy oceniającej, czy miejscowa aplikacja takrolimusu i pimekrolimusu wiąże się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia choroby nowotworowej.
Połączona grupa zadaniowa dwóch wielkich amerykańskich towarzystw naukowych – American Academy of Allergy, Asthma and Immunology oraz American College of Allergy, Asthma and Immunology wykonała tytaniczną pracę – włączono badania randomizowane oraz porównawcze i nieporównawcze badania nierandomizowane w dowolnym języku; wykluczono te z randomizacją w obrębie jednostki i z okresem obserwacji krótszym niż 3 tygodnie.
Ostatecznie jako materiał do metaanalizy posłużyło aż 110 badań (52 z randomizacją i 69 bez), w których uczestniczyło łącznie 3,4 mln pacjentów ze średnim okresem obserwacji wynoszącym 11 miesięcy.
Obliczono, że bezwzględne ryzyko rozwoju jakiegokolwiek nowotworu przy miejscowej ekspozycji na inhibitory kalcyneuryny nie różniło się znacznie oraz istotnie statystycznie od osób niestosujących wymienionych leków.
We wszystkich grupach wiekowych i na podstawie danych z badań obserwacyjnych i randomizowanych zastosowanie pimekrolimusu (OR 1,05) lub takrolimusu (OR 0,99) prawdopodobnie miało niewielki lub żaden związek z zachorowaniem na nowotwór w porównaniu z brakiem miejscowej ekspozycji na jeden z powyższych leków.
Bezpieczeństwo udowodniono dla wszystkich grup wiekowych – wyniki okazały się tożsame u niemowląt, dzieci i dorosłych.
Powyższe dowody (wydestylowane z danych niemal 3,5 mln osób!) wskazują, że miejscowe inhibitory kalcyneuryny nie zwiększają ryzyka nowotworzenia. Dane te są cenne dla klinicystów i pacjentów mających wątpliwości co do bezpieczeństwa tej grupy leków.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
Połączona grupa zadaniowa dwóch wielkich amerykańskich towarzystw naukowych – American Academy of Allergy, Asthma and Immunology oraz American College of Allergy, Asthma and Immunology wykonała tytaniczną pracę – włączono badania randomizowane oraz porównawcze i nieporównawcze badania nierandomizowane w dowolnym języku; wykluczono te z randomizacją w obrębie jednostki i z okresem obserwacji krótszym niż 3 tygodnie.
Ostatecznie jako materiał do metaanalizy posłużyło aż 110 badań (52 z randomizacją i 69 bez), w których uczestniczyło łącznie 3,4 mln pacjentów ze średnim okresem obserwacji wynoszącym 11 miesięcy.
Obliczono, że bezwzględne ryzyko rozwoju jakiegokolwiek nowotworu przy miejscowej ekspozycji na inhibitory kalcyneuryny nie różniło się znacznie oraz istotnie statystycznie od osób niestosujących wymienionych leków.
We wszystkich grupach wiekowych i na podstawie danych z badań obserwacyjnych i randomizowanych zastosowanie pimekrolimusu (OR 1,05) lub takrolimusu (OR 0,99) prawdopodobnie miało niewielki lub żaden związek z zachorowaniem na nowotwór w porównaniu z brakiem miejscowej ekspozycji na jeden z powyższych leków.
Bezpieczeństwo udowodniono dla wszystkich grup wiekowych – wyniki okazały się tożsame u niemowląt, dzieci i dorosłych.
Powyższe dowody (wydestylowane z danych niemal 3,5 mln osób!) wskazują, że miejscowe inhibitory kalcyneuryny nie zwiększają ryzyka nowotworzenia. Dane te są cenne dla klinicystów i pacjentów mających wątpliwości co do bezpieczeństwa tej grupy leków.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
