123RF
Jak leczyć ropne zapalenie gruczołów apokrynowych u dzieci?
Populacja pediatryczna niejednokrotnie pada ofiarą mniejszej liczby dowodów na stosowanie określonych metod leczenia. Nie inaczej jest w przypadku (zbyt) rzadko rozpoznawanego schorzenia, ropnego zapalenia apokrynowych gruczołów potowych, o czym przekonuje najnowsza publikacja na łamach „Pediatric Dermatology”.
Ropne zapalenie apokrynowych gruczołów potowych to przewlekła, zapalna choroba skóry, charakteryzująca się powstawaniem ropni i guzków o charakterze nawracającym. W populacji pediatrycznej jest zwykle diagnozowana po okresie dojrzewania, chociaż objawy mogą pojawić się zdecydowanie wcześniej.
Podobnie jak u dorosłych także u dzieci i młodzieży dochodzi do rozwoju współistniejących chorób somatycznych i psychospołecznych; kluczowe jest wczesne postawienie rozpoznania, co jest bardzo trudne – jak pokazują dane literaturowe, czas od wystąpienia objawów do rozpoznania wynosi średnio 7 lat. W populacji pediatrycznej poziom trudności dodatkowo wzrasta, gdyż dzieci mogą nie spełniać klasycznych kryteriów rozpoznania.
Opisano różne strategie postępowania u dzieci z podejrzeniem tej choroby, jednak dane dotyczące ich skuteczności są ograniczone. Tę niewątpliwą lukę w wiedzy wypełnił zespół naukowców z University of Southern California, który przeprowadził metaanalizę dostępnego materiału dowodowego z lat 1984–2022.
Mimo dość szerokiego okna czasowego do badania włączono 35 badań obejmujących 100 pacjentów. Większość pacjentów charakteryzowała się II stopniem choroby wg Hurleya (46,7 proc.), następnie stadium I (36 proc.) i III (17,3 proc.). 100 proc. pacjentów odpowiedziało na leczenie antybiotykami, 100 proc. na finasteryd, 93,9 proc. na leki biologiczne, 80 proc. na doustne retinoidy, a 50 proc. na metforminę.
Badanie z pewnością pokazuje, że opisane wyżej schematy leczenia mogą złagodzić objawy choroby u pacjentów pediatrycznych, ale zakres poprawy jest niejasny, a wyniki w dużej mierze oparto na opisach lub seriach przypadków, co skłania ku dystansowi wobec powyższych liczb – niezbędne są badania prospektywne.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
Podobnie jak u dorosłych także u dzieci i młodzieży dochodzi do rozwoju współistniejących chorób somatycznych i psychospołecznych; kluczowe jest wczesne postawienie rozpoznania, co jest bardzo trudne – jak pokazują dane literaturowe, czas od wystąpienia objawów do rozpoznania wynosi średnio 7 lat. W populacji pediatrycznej poziom trudności dodatkowo wzrasta, gdyż dzieci mogą nie spełniać klasycznych kryteriów rozpoznania.
Opisano różne strategie postępowania u dzieci z podejrzeniem tej choroby, jednak dane dotyczące ich skuteczności są ograniczone. Tę niewątpliwą lukę w wiedzy wypełnił zespół naukowców z University of Southern California, który przeprowadził metaanalizę dostępnego materiału dowodowego z lat 1984–2022.
Mimo dość szerokiego okna czasowego do badania włączono 35 badań obejmujących 100 pacjentów. Większość pacjentów charakteryzowała się II stopniem choroby wg Hurleya (46,7 proc.), następnie stadium I (36 proc.) i III (17,3 proc.). 100 proc. pacjentów odpowiedziało na leczenie antybiotykami, 100 proc. na finasteryd, 93,9 proc. na leki biologiczne, 80 proc. na doustne retinoidy, a 50 proc. na metforminę.
Badanie z pewnością pokazuje, że opisane wyżej schematy leczenia mogą złagodzić objawy choroby u pacjentów pediatrycznych, ale zakres poprawy jest niejasny, a wyniki w dużej mierze oparto na opisach lub seriach przypadków, co skłania ku dystansowi wobec powyższych liczb – niezbędne są badania prospektywne.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
