Rapamcyna i betametazon w leczeniu liszaja płaskiego nadżerkowego jamy ustnej

Miejscowo stosowane glikokortykosteroidy są skutecznym środkiem w leczeniu liszaja płaskiego nadżerkowego jamy ustnej (ang. oral erosive lichen planus, OELP), jednak opisy przypadków wskazują, że rapamycyna może być efektywną alternatywą. Zespół francuskich dermatologów porównał w randomizowanym badaniu klinicznym skuteczność obu środków w leczeniu OELP.

76 uczestników zrandomizowano w stosunku 1:1 do grup: maść zawierająca dipropionian betametazonu w stężeniu 0,05% lub roztwór rapamycyny (1 mg/ml) przez okres 3 miesięcy. Badanych obserwowano przez kolejne 3 miesiące po zakończeniu leczenia. Pierwszorzędowym punktem końcowym był odsetek pacjentów, którzy uzyskali remisje po 3 miesiącach.

Po 3 miesiącach, 39,4% z grupy leczonej sterydem i 27,3% leczonej rapamycyną uzyskało remisję kliniczną (OR=0,68; 95% CI: 0,24-1,89). Po okresie 3-miesięcznego follow-up'u odsetki odpowiedzi klinicznej wynosiły odpowiednio 25,0% i 23,3%. W przypadku pierwszych dwóch miesięcy, większy odsetek pacjentów leczonych sterydem uzyskał odpowiedź kliniczną (27,8% i 33,3%), a zaledwie 2,9% i 10,0% leczonych rapamycyną po odpowiedniu 1 i 2 miesiącu. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi w grupie leczonej betametazonem były: kandydoza ust, dolegliwości pokarmowe, a grupie leczonej rapamycyną: uczucie piekącego bólu i zaburzenia smaku.

Leczenie OELP rapamycyną wiązało się z podobnym efektem klinicznym w 3 miesiącu co leczenia betametazonem. Jednak ze względu na szybsze działanie sterydu oraz różnice w profilu częstych działań niepożądanych, nie ma szczególnego powodu, aby rapamcyna była preferowana w leczeniu OELP. Wadą badania była niewielka grupa badawcza.
CI – Confidence Interval (pl. przedział ufności), OR – Odds Ratio (pl. iloraz szans)