123Rf
Rekomendacje terapii we wszystkich typach pokrzywki przewlekłej
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 11.04.2022
Źródło: Medscape
| Tagi: | pokrzywka przewlekła, rekomendacje |
Brytyjskie Stowarzyszenie Dermatologów (British Association of Dermatologists – BAD) opublikowało rekomendacje dotyczące terapii we wszystkich typach pokrzywki przewlekłej.
We wszystkich typach pokrzywki przewlekłej należy rozważyć użycie miejscowych środków przeciwświądowych, jak np. emolientów zawierających mentol. Pacjenci powinni unikać znanych im czynników wyzwalających objawy lub je nasilających, np. leków. Dotyczy to zwłaszcza pokrzywki indukowanej,
Osoby z obrzękiem naczynioruchowym bez widocznych zmian powinny odstawić inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE).
Leki przeciwhistaminowe stosowane w pierwszej linii terapeutycznej w przypadku pokrzywki przewlekłej u dzieci są następujące:
– Chlorfenamina (2 mg/5 ml syrop): 1 mg 2 razy dziennie dla dzieci w wieku od 1 miesiąca do 1 roku.
– Cetyryzyna (5 mg/5 ml syrop lub 10 mg tabletki): dla wieku 1–2 lat dawka wynosi 250 mcg/kg 2 razy dziennie, dla wieku 2–5 lat – 2,5 mg 2 razy dziennie, dla wieku 6–11 lat – 5 mg 2 razy dziennie, dla wieku 12–17 lat – 10 mg raz dziennie.
– Desloratadyna (2,5 mg/5 ml syrop 5 mg tabletki): dla wieku 1–5 lat – 1,25 mg dziennie, dla wieku 6–11– 2,5 mg dziennie i dla wieku 12–17 lat – 5 mg dziennie.
– Loratadyna (5 mg/5 ml syrop 10 mg tabletki): dla wieku 2–11 lat i przy wadze <31 kg, 5 mg dziennie, dla wieku 6–11 lat i przy wadze >31 kg – 10 mg dziennie i dla wieku 12–17 lat – 10 mg dziennie.
– Feksofenadyna (30 mg/120 mg/180 mg tabletki): dla wieku 6–11 lat – 30 mg dwa razy dziennie i dla wieku 12–17 – 180 mg dziennie.
Przewlekła pokrzywka spontaniczna (PPS)
Unikać użycia niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ) w przewlekłej pokrzywce spontanicznej, która wydaje się być zaostrzana przez tą klasę leków.
Przy tolerancji i braku przeciwwskazań rozważyć zmianę terapii NLPZ na selektywne inhibitory cyklooksygenazy-2 (COX-2), jeśli w historii choroby istnieją zapisy o zaostrzeniu PPS poprzedzonym przyjmowaniem NLPZ w stanach zapalnych. Należy zauważyć, że nie ma dowodów na korzyści z zamiany małych dawek kwasu acetylosalicylowego stosowanego jako lek przeciwzakrzepowy na alternatywny lek przeciwpłytkowy.
Niezalecana jest zmiana diety, należy sprawdzić, czy sposób odżywiania odgrywał rolę w rozwoju choroby.
Nie sugeruje się testów na Helicobacter pylori.
Opcjonalne leki pierwszej linii terapii w przewlekłej pokrzywce spontanicznej (PPS) – należy wdrożyć raz dziennie przepisywany na receptę lek przeciwhistaminowy H1 drugiej generacji.
Leki H1-przeciwhistaminowe pierwszej generacji są następujące:
– Chlorfenamina: 4 mg co 4–6 godzin przy dawce maksymalnej 24 mg dziennie (osoby starsze maksymalnie 12 mg dziennie).
– Cyproheptadyna: 4 mg 3 razy dziennie (maksymalnie 32 mg dziennie).
– Prometazyna: 10–20 mg 2–3 razy dziennie.
Leki H1-antyhistaminowe drugiej generacji są w terapii PPS u dorosłych następujące:
– Akrywastyna: 8 mg 3 razy dziennie.
– Cetyryzyna, loratadyna czy mizolastyna: 10 mg raz dziennie.
– Desloratadyna lub lewocetyryzyna: 5 mg raz dziennie.
– Feksofenadyna: 180 mg raz dziennie.
Przy tolerancji, braku ostrzeżeń lub przeciwwskazań można zaproponować lek przeciwhistaminowy H1 drugiej generacji (do czterokrotnej dawki zarejestrowanej) w objawowej PPS opornej na standardową dawkę zarejestrowaną.
Po całkowitym opanowaniu objawów należy spróbować stopniowego zmniejszania dawki. Nie ma dowodów wskazujących na optymalny czas zwiększania dawki lub szybkość zmniejszania dawki.
Progresja terapeutyczna może nastąpić przy korzystaniu z opcji terapii lekami pierwszej linii terapeutycznej do 2–4 tygodni (co 2 tygodnie w przypadku ciężkiej postaci schorzenia opornej na leczenie).
O ile nie istnieje alternatywa, nie należy rutynowo oferować leków przeciwhistaminowych H1 pierwszej generacji ze względu na obawy dotyczące ich działania na ośrodkowy układ nerwowy (OUN) (krótko- i długoterminowe). Jeśli nie ma innej opcji, nie wprowadza się długoterminowych kortykosteroidów ogólnoustrojowych. Stosuje się najmniejszą skuteczną dawkę terapeutyczną przez możliwie najkrótszy okres.
Nie należy zwiększać dawki mizolastyny ani leków przeciwhistaminowych H1 pierwszej generacji.
Pokrzywki indukowane
Leki pierwszej linii terapeutycznej w pokrzywkach indukowanych:
– Zalecana codzienna dawka leku przeciwhistaminowego H1 drugiej generacji.
– Przy tolerancji i braku ostrzeżeń lub przeciwwskazań, można zaproponować dawkowanie leku przeciwhistaminowego H1 drugiej generacji (do czterokrotnej dawki zarejestrowanej) w objawowej pokrzywce indukowanej opornej na standardową dawkę. Po zmniejszeniu objawów należy spróbować stopniowej redukcji dawki. Nie ma dowodów wskazujących na optymalny czas trwania zwiększania dawki lub szybkość zmniejszania dawki.
O ile nie istnieje alternatywa, nie należy rutynowo oferować leków przeciwhistaminowych H1 pierwszej generacji, biorąc pod uwagę obawy dotyczące ich działania na OUN (krótko-, długoterminowe).
Nie należy zwiększać dawki mizolastyny ani leków przeciwhistaminowych H1 pierwszej generacji.
Opracowanie: Marek Meissner
Osoby z obrzękiem naczynioruchowym bez widocznych zmian powinny odstawić inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE).
Leki przeciwhistaminowe stosowane w pierwszej linii terapeutycznej w przypadku pokrzywki przewlekłej u dzieci są następujące:
– Chlorfenamina (2 mg/5 ml syrop): 1 mg 2 razy dziennie dla dzieci w wieku od 1 miesiąca do 1 roku.
– Cetyryzyna (5 mg/5 ml syrop lub 10 mg tabletki): dla wieku 1–2 lat dawka wynosi 250 mcg/kg 2 razy dziennie, dla wieku 2–5 lat – 2,5 mg 2 razy dziennie, dla wieku 6–11 lat – 5 mg 2 razy dziennie, dla wieku 12–17 lat – 10 mg raz dziennie.
– Desloratadyna (2,5 mg/5 ml syrop 5 mg tabletki): dla wieku 1–5 lat – 1,25 mg dziennie, dla wieku 6–11– 2,5 mg dziennie i dla wieku 12–17 lat – 5 mg dziennie.
– Loratadyna (5 mg/5 ml syrop 10 mg tabletki): dla wieku 2–11 lat i przy wadze <31 kg, 5 mg dziennie, dla wieku 6–11 lat i przy wadze >31 kg – 10 mg dziennie i dla wieku 12–17 lat – 10 mg dziennie.
– Feksofenadyna (30 mg/120 mg/180 mg tabletki): dla wieku 6–11 lat – 30 mg dwa razy dziennie i dla wieku 12–17 – 180 mg dziennie.
Przewlekła pokrzywka spontaniczna (PPS)
Unikać użycia niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ) w przewlekłej pokrzywce spontanicznej, która wydaje się być zaostrzana przez tą klasę leków.
Przy tolerancji i braku przeciwwskazań rozważyć zmianę terapii NLPZ na selektywne inhibitory cyklooksygenazy-2 (COX-2), jeśli w historii choroby istnieją zapisy o zaostrzeniu PPS poprzedzonym przyjmowaniem NLPZ w stanach zapalnych. Należy zauważyć, że nie ma dowodów na korzyści z zamiany małych dawek kwasu acetylosalicylowego stosowanego jako lek przeciwzakrzepowy na alternatywny lek przeciwpłytkowy.
Niezalecana jest zmiana diety, należy sprawdzić, czy sposób odżywiania odgrywał rolę w rozwoju choroby.
Nie sugeruje się testów na Helicobacter pylori.
Opcjonalne leki pierwszej linii terapii w przewlekłej pokrzywce spontanicznej (PPS) – należy wdrożyć raz dziennie przepisywany na receptę lek przeciwhistaminowy H1 drugiej generacji.
Leki H1-przeciwhistaminowe pierwszej generacji są następujące:
– Chlorfenamina: 4 mg co 4–6 godzin przy dawce maksymalnej 24 mg dziennie (osoby starsze maksymalnie 12 mg dziennie).
– Cyproheptadyna: 4 mg 3 razy dziennie (maksymalnie 32 mg dziennie).
– Prometazyna: 10–20 mg 2–3 razy dziennie.
Leki H1-antyhistaminowe drugiej generacji są w terapii PPS u dorosłych następujące:
– Akrywastyna: 8 mg 3 razy dziennie.
– Cetyryzyna, loratadyna czy mizolastyna: 10 mg raz dziennie.
– Desloratadyna lub lewocetyryzyna: 5 mg raz dziennie.
– Feksofenadyna: 180 mg raz dziennie.
Przy tolerancji, braku ostrzeżeń lub przeciwwskazań można zaproponować lek przeciwhistaminowy H1 drugiej generacji (do czterokrotnej dawki zarejestrowanej) w objawowej PPS opornej na standardową dawkę zarejestrowaną.
Po całkowitym opanowaniu objawów należy spróbować stopniowego zmniejszania dawki. Nie ma dowodów wskazujących na optymalny czas zwiększania dawki lub szybkość zmniejszania dawki.
Progresja terapeutyczna może nastąpić przy korzystaniu z opcji terapii lekami pierwszej linii terapeutycznej do 2–4 tygodni (co 2 tygodnie w przypadku ciężkiej postaci schorzenia opornej na leczenie).
O ile nie istnieje alternatywa, nie należy rutynowo oferować leków przeciwhistaminowych H1 pierwszej generacji ze względu na obawy dotyczące ich działania na ośrodkowy układ nerwowy (OUN) (krótko- i długoterminowe). Jeśli nie ma innej opcji, nie wprowadza się długoterminowych kortykosteroidów ogólnoustrojowych. Stosuje się najmniejszą skuteczną dawkę terapeutyczną przez możliwie najkrótszy okres.
Nie należy zwiększać dawki mizolastyny ani leków przeciwhistaminowych H1 pierwszej generacji.
Pokrzywki indukowane
Leki pierwszej linii terapeutycznej w pokrzywkach indukowanych:
– Zalecana codzienna dawka leku przeciwhistaminowego H1 drugiej generacji.
– Przy tolerancji i braku ostrzeżeń lub przeciwwskazań, można zaproponować dawkowanie leku przeciwhistaminowego H1 drugiej generacji (do czterokrotnej dawki zarejestrowanej) w objawowej pokrzywce indukowanej opornej na standardową dawkę. Po zmniejszeniu objawów należy spróbować stopniowej redukcji dawki. Nie ma dowodów wskazujących na optymalny czas trwania zwiększania dawki lub szybkość zmniejszania dawki.
O ile nie istnieje alternatywa, nie należy rutynowo oferować leków przeciwhistaminowych H1 pierwszej generacji, biorąc pod uwagę obawy dotyczące ich działania na OUN (krótko-, długoterminowe).
Nie należy zwiększać dawki mizolastyny ani leków przeciwhistaminowych H1 pierwszej generacji.
Opracowanie: Marek Meissner
