Światowy dzień chorego z łuszczycą

Światowy Dzień Chorego na Łuszczycę przypada na 29 października i jest obchodzony w tym samym czasie na całym świecie. Ten symboliczny dzień przypomina wszystkim o tym, jaką chorobą jest łuszczyca, a pacjentom daje sygnał, że nie są ze swoimi problemami sami.

Łuszczyca jest zapalną chorobą niezakaźną o podłożu autoimmunologicznym – choruje na nią od 0,1 do 11 proc. społeczeństwa, w Polsce ponad milion osób. Kolejki do dermatologa sięgają nawet 2–3 miesięcy, tymczasem pacjenci z łuszczycą powinni być kontrolowani co najmniej raz na 2–3 tygodnie. U pacjentów z najcięższą postacią łuszczycy, którym nie pomogły dotychczasowe terapie, powinno się wprowadzić leki biologiczne, które w Polsce dostępne są tylko w ramach programów lekowych. Według oceny ekspertów pacjenci w Polsce mają utrudniony dostęp do leczenia biologicznego. Zgodnie z najnowszymi danymi, w ten sposób leczone są 393 osoby w całym kraju. Obowiązujące w Polsce kryteria włączenia pacjenta do programu są znacznie bardziej restrykcyjne niż w innych krajach. Ponadto programy przewidują ograniczenia czasowe leczenia w zależności od rodzaju terapii. Po tym czasie chory, nawet jeśli bardzo dobrze reagował na lek, przestaje go dostawać. Terapia zostaje przerwana, a pacjent czeka na nawrót choroby. Dopiero po nasileniu się objawów może ponownie ubiegać się o włączenie do programu. Aby ograniczyć skutki chorób współistniejących z łuszczycą, pacjenci powinni być pod opieką specjalistów z wielu dziedzin (m.in. kardiologa, diabetologa, nefrologa, okulisty, gastrologa), a raz do roku powinni mieć zlecane badania diagnostyczne w związku ze znacznie podwyższonym ryzykiem zachorowania na choroby współistniejące.

Po dwóch latach przerwy zwołany został zespół parlamentarny ds. łuszczycy pod przewodnictwem poseł Magdaleny Kochan. Pierwsze posiedzenie, tuż przed obchodami Światowego Dnia Chorego na Łuszczycę, było ukoronowaniem starań przewodniczącej Unii Stowarzyszeń Chorych na Łuszczycę i ŁZS - Dagmary Samselskiej. Członkowie zespołu uzgodnili wnioski i rekomendacje stanowiące podstawę zmian w systemie leczenia, tak aby było ono bardziej dostępne. Kluczowe kwestie to: uproszczenie procedury włączenia do programu leczenia umiarkowanej i ciężkiej łuszczycy plackowatej – tak, aby chorzy w szczególnych sytuacjach otrzymali leczenie szybciej, likwidacja skierowań do dermatologa oraz organizacja leczenia w ośrodkach dziennych – tak, aby pacjenci obciążeni chorobą mogli uzyskać fachową pomoc bez hospitalizacji.