123RF
Zapalenie skórno-mięśniowe – rekomendacje diagnostyczno-terapeutyczne Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego
Redaktor: Małgosia Michalak
Data: 19.11.2021
Źródło: Dermatol Rev/Przegl Dermatol 2/2021, 108, 85-104
| Tagi: | zapalenie skórno-mięśniowe, rekomendacje diagnostyczno-terapeutyczne, Polskie Towarzystwo Dermatologiczne |
Zapalenie skórno-mięśniowe jest chorobą autoimmunologiczną cechującą się obecnością zmian skórnych i/lub objawów zapalenia mięśni. Poza tzw. postacią klasyczną na podstawie obrazu klinicznego wyróżnia się jeszcze następujące postaci zapalenia skórno-mięśniowego: dziecięcą, paraneoplastyczną, indukowaną lekami oraz postać bez zajęcia mięśni.
Autorzy:
Adam Reich, Department of Dermatology, Institute of Medical Sciences, Medical College of Rzeszow University, Poland,
Anna Lis-Święty, Department of Dermatology, Venereology and Pediatric Dermatology, Medical University in Lublin, Poland,
Dorota Krasowska, Department of Dermatology, Silesian Medical University, Katowice, Poland,
Joanna Maj, Department of Dermatology, Venereology and Allergology, Wroclaw Medical University, Poland,
Joanna Narbutt, Department of Dermatology, Pediatric and Oncological Dermatology, Medical University of Lodz, Poland,
Anna Sysa-Jedrzejowska, Department of Dermatology and Venereology, Medical University of Lodz, Poland,
Anna Wojas-Pelc, Department of Dermatology and Venereology, Jagiellonian University Medical College, Krakow, Poland,
Anna Woźniacka, Department of Dermatology and Venereology, Medical University of Lodz, Poland,
Lidia Rudnicka, Department of Dermatology, Warsaw Medical University, Poland.
W streszczeniu czytamy:
W przebiegu zapalenia skórno-mięśniowego identyfikuje się szereg autoprzeciwciał (m.in. anty-Mi2, anty-TIF1, anty-NXP2, anty-SAE lub anty-MDA5), których obecność może być powiązana z określonym fenotypem klinicznym. Diagnostykę nasilenia zajęcia mięśni obecnie opiera się głównie na badaniu fizykalnym, odchyleniach w badaniach laboratoryjnych, badaniu elektromiograficznym oraz badaniach obrazowych, przede wszystkim przy użyciu rezonansu magnetycznego.
Podstawą leczenia zapalenia skórno-mięśniowego są podawane ogólnie glikokortykosteroidy w monoterapii lub w połączeniu z innymi lekami immunosupresyjnymi, a w przypadku braku zadowalającej poprawy immunoglobuliny dożylne. Ponadto w przypadku śródmiąższowej choroby płuc konieczne może być zastosowanie cyklofosfamidu. Wybór terapii i szybkość redukcji dawek zależą od dynamiki procesu chorobowego, objawów, stwierdzanych zaburzeń immunologicznych, a także chorób współistniejących oraz stosowanych leków. Każda decyzja diagnostyczno-terapeutyczna musi uwzględniać sytuację kliniczną pacjenta oraz bieżące doniesienia naukowe.
Zapraszamy do lektury artykułu:
WYTYCZNE
Adam Reich, Department of Dermatology, Institute of Medical Sciences, Medical College of Rzeszow University, Poland,
Anna Lis-Święty, Department of Dermatology, Venereology and Pediatric Dermatology, Medical University in Lublin, Poland,
Dorota Krasowska, Department of Dermatology, Silesian Medical University, Katowice, Poland,
Joanna Maj, Department of Dermatology, Venereology and Allergology, Wroclaw Medical University, Poland,
Joanna Narbutt, Department of Dermatology, Pediatric and Oncological Dermatology, Medical University of Lodz, Poland,
Anna Sysa-Jedrzejowska, Department of Dermatology and Venereology, Medical University of Lodz, Poland,
Anna Wojas-Pelc, Department of Dermatology and Venereology, Jagiellonian University Medical College, Krakow, Poland,
Anna Woźniacka, Department of Dermatology and Venereology, Medical University of Lodz, Poland,
Lidia Rudnicka, Department of Dermatology, Warsaw Medical University, Poland.
W streszczeniu czytamy:
W przebiegu zapalenia skórno-mięśniowego identyfikuje się szereg autoprzeciwciał (m.in. anty-Mi2, anty-TIF1, anty-NXP2, anty-SAE lub anty-MDA5), których obecność może być powiązana z określonym fenotypem klinicznym. Diagnostykę nasilenia zajęcia mięśni obecnie opiera się głównie na badaniu fizykalnym, odchyleniach w badaniach laboratoryjnych, badaniu elektromiograficznym oraz badaniach obrazowych, przede wszystkim przy użyciu rezonansu magnetycznego.
Podstawą leczenia zapalenia skórno-mięśniowego są podawane ogólnie glikokortykosteroidy w monoterapii lub w połączeniu z innymi lekami immunosupresyjnymi, a w przypadku braku zadowalającej poprawy immunoglobuliny dożylne. Ponadto w przypadku śródmiąższowej choroby płuc konieczne może być zastosowanie cyklofosfamidu. Wybór terapii i szybkość redukcji dawek zależą od dynamiki procesu chorobowego, objawów, stwierdzanych zaburzeń immunologicznych, a także chorób współistniejących oraz stosowanych leków. Każda decyzja diagnostyczno-terapeutyczna musi uwzględniać sytuację kliniczną pacjenta oraz bieżące doniesienia naukowe.
Zapraszamy do lektury artykułu:
WYTYCZNE
