Zespół Stevensa i Johnsona
Autor: Alicja Kostecka
Data: 06.12.2019
Źródło: https://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/ijd.14409#.XUYvR-_bXXY.twitter
| Tagi: | zespół Stevensa-Johnsona |
Zespół Stevensa-Johnsona albo inaczej nekroliza naskórka to jeden z ostrych stanów dermatologicznych
wymagających natychmiastowego leczenia. Jest on najczęściej powikłaniem farmakoterapii lekami z grupy sulfonamidów lub penicylin lecz również może być skutkiem infekcji bakteryjnych, wirusowych bądź grzybiczych.
wymagających natychmiastowego leczenia. Jest on najczęściej powikłaniem farmakoterapii lekami z grupy sulfonamidów lub penicylin lecz również może być skutkiem infekcji bakteryjnych, wirusowych bądź grzybiczych.
Główną cechą tego zespołu jest występowanie pęcherzy pod naskórkowych które z czasem pękają tworząc głębokie bolesne i ciężko gojące się nadżerki. Właściwie zaplanowane leczenie pozwala zatrzymać postęp choroby.
Badanie retrospektywne przeprowadzone przez zespół Zhang et al. zawiera analizę 48 pacjentów ze
zdiagnozowanym zespołem. W badaniu oceniono skuteczność odpowiednich form leczenia.
Spośród wszystkich wymienionych pacjentów 95,8% wymagało chirurgicznego usunięcia martwicy, taki
sam procent leczony był miejscowo za pomocą antybiotyków. 20,8% chorych wymagało miejscowego
stosowania glikokortykoidów. Ponadto chorzy leczeni byli opatrunkami zawierającymi srebro miejscowymi lekami przeciwgrzybiczymi oraz emolientami. Leczenie przyczynowe z kolei obejmowało dożylne podanie immunoglobulin u 64,6%, 8,3% pacjentów otrzymało cyklosporynę. Śmiertelność u pacjentów leczonych w ten sposób wyniosła 12,5%, co stanowi niższy wskaźnik niż oczekiwany dla tej jednostki chorobowej.
Badanie retrospektywne przeprowadzone przez zespół Zhang et al. zawiera analizę 48 pacjentów ze
zdiagnozowanym zespołem. W badaniu oceniono skuteczność odpowiednich form leczenia.
Spośród wszystkich wymienionych pacjentów 95,8% wymagało chirurgicznego usunięcia martwicy, taki
sam procent leczony był miejscowo za pomocą antybiotyków. 20,8% chorych wymagało miejscowego
stosowania glikokortykoidów. Ponadto chorzy leczeni byli opatrunkami zawierającymi srebro miejscowymi lekami przeciwgrzybiczymi oraz emolientami. Leczenie przyczynowe z kolei obejmowało dożylne podanie immunoglobulin u 64,6%, 8,3% pacjentów otrzymało cyklosporynę. Śmiertelność u pacjentów leczonych w ten sposób wyniosła 12,5%, co stanowi niższy wskaźnik niż oczekiwany dla tej jednostki chorobowej.
