Retatrutyd powoduje największą utratę wagi

Z przeglądu 26 randomizowanych badań kontrolowanych (RCT) wynika, że spośród agonistów i współagonistów receptora peptydu glukagonopodobnego 1 (GLP-1), dostępnych na rynku lub będących nadal w fazie badań, eksperymentalny lek retatrutyd zapewnia największą utratę wagi.

Przegląd przeprowadzony przez naukowców z Uniwersytetu McGilla w Montrealu objął trzy dostępne w sprzedaży leki analogów GLP-1 oraz dziewięć, które nie otrzymały jeszcze zatwierdzenia regulacyjnego. Według autorów, u zdrowych osób dorosłych z nadwagą lub otyłością, u których nie stwierdzono cukrzycy, największą średnią redukcję względnej i bezwzględnej masy ciała uzyskano, stosując raz w tygodniu preparat:

• potrójny agonista glukozależnego polipeptydu insulinotropowego (GIP)/GLP-1 i receptor glukagonu retatrutyd,
• następnie podwójny agonista GIP/GLP-1 tirzepatyd,
• na końcu agonista GLP-1 semaglutyd.

Stosowanie wszystkich leków GLP-1 lub koagonistycznych „doprowadziło do zmniejszenia BMI (wskaźnika masy ciała), obwodu talii, SBP (ciśnienia skurczowego) i DBP (ciśnienia rozkurczowego)” – napisali autorzy badania w „Annals of Internal Medicine”.

W badaniach wzięło udział ponad 15 tys. pacjentów

Wszystkie leki miały podobny profil bezpieczeństwa. Naukowcy nie znaleźli żadnych badań typu head-to-head, więc zamiast tego przeanalizowali wyniki z 26 RCT, w których wzięło udział ponad 15 tys. pacjentów. Uwzględniono tylko badania z czasem trwania leczenia wynoszącym minimum 16 tygodni, aby upewnić się, że pacjenci otrzymywali co najmniej miesiąc stałej dawki.

Nie jest zaskoczeniem, że w przeglądzie stwierdzono, że z wyjątkiem semaglutydu badania z „podwójnymi i potrójnymi agonistami ogólnie wykazały liczbowo większą średnią utratę masy ciała niż w przypadku pojedynczych agonistów GLP-1”.

Naukowcy ostrzegają jednak przed wyciąganiem wniosków na temat skuteczności porównawczej, ponieważ populacje, grupy kontrolne i konteksty różnych badań mogą nie być bezpośrednio porównywalne. Wszyscy uczestnicy badania otrzymali również modyfikację stylu życia wraz z terapią lekową lub placebo, ale interwencje i protokoły różniły się w zależności od badania.

Osoby przyjmujące retatrutyd straciły 22 proc. masy ciała po 48 tygodniach

Autorzy odkryli, że:

• osoby przyjmujące retatrutyd (12 mg w zastrzykach raz w tygodniu) straciły 22 proc. masy ciała od wartości początkowej po 48 tygodniach.
• osoby przyjmujące tirzepatyd (15 mg w zastrzykach raz w tygodniu) straciły prawie 18 proc. masy ciała po 72 tygodniach,
• osoby przyjmujące semaglutyd (2,4 mg w zastrzykach raz w tygodniu) straciły około 14 proc. po 68 tygodniach.
• u pacjentów przyjmujących dostępny na rynku liraglutyd (w zastrzykach 3 mg raz dziennie) zaobserwowano utratę masy ciała nawet o 6 proc. po 26 tygodniach.

Autorzy przeanalizowali również badania dotyczące leków eksperymentalnych i stwierdzili, że największą utratę wagi, oprócz retatrutydu, odnotowano w przypadku podwójnych agonistów glukagonu/GLP-1: surwodutydu (6–15 proc.) i mazdutydu (7–11 proc.). Orforglipron, tabletka przyjmowana raz dziennie, powodował utratę wagi o 9–15 proc., w zależności od dawki.

Badanie wykazało, że cztery leki będące w fazie eksperymentalnej nie powodowały tak dużej utraty wagi: beinaglutide (zastrzyk 0,2 mg trzy razy dziennie – 6 proc.), efpeglenatide (zastrzyk 4–8 mg raz w tygodniu – około 7 proc.), exentide (zastrzyk 10 µg dwa razy dziennie – zmiana wagi o 5 kg) i noiiglutide (zastrzyk raz dziennie – 9 proc.).

W przypadku wszystkich leków 60–80 proc. pacjentów przyjmujących leki doświadczyło działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego, chociaż większość z nich miała charakter przejściowy. Łącznie 6–26 proc. pacjentów przerwało leczenie z powodu działania niepożądanego.

Autorzy stwierdzili, że w żadnym z 26 badań nie odnotowano poważnych zaburzeń żołądkowo-jelitowych, takich jak niedrożność jelit czy gastropareza. Przegląd pokazuje również, że GLP-1 prawdopodobnie musiałyby być stosowane przewlekle, aby uzyskać najlepszy efekt. Autorzy zauważyli, że badania „z dłuższym okresem leczenia wykazują podobne wyniki utraty wagi jak te z krótszym okresem obserwacji, co wzmacnia ideę, że może być wymagane ciągłe leczenie”.

Przeczytaj także: „Analogi GLP-1 mogą zrewolucjonizować leczenie chorób przewlekłych?”.