Archiwum
Rezydenci chcą się uczyć
Redaktor: Krystian Lurka
Data: 21.02.2023
Źródło: Miesięcznik Okręgowej Izby Lekarskiej w Warszawie „Puls”/Ryszard Gellert
| Tagi: | Ryszard Gellert, rezydentury, rezydenci, rezydent |
– Rezydenci chcą dziś nie tylko pracować, ale i efektywnie się kształcić. Finanse są dla nich ważne, ale nie najważniejsze. Choć nie mają doświadczenia specjalisty, pragną być traktowani podmiotowo, jako wykształceni lekarze, a od pracodawcy oczekują wsparcia w realizacji kształcenia opłaconego przez resort – opisuje system rezydentur dyrektor CMKP Ryszard Gellert.
Komentarz Ryszarda Gellerta, dyrektor Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego:
Celem szkolenia specjalizacyjnego, koordynowanego i realizowanego przez Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego, jest wykształcenie nowych lekarzy specjalistów. Jednak niektórzy pracodawcy zdają się postrzegać system rezydentur inaczej – jak krótko- i długookresowe rozwiązanie aktualnego niedoboru własnych kadr. Domagają się zatem zapewniania miejsc specjalizacyjnych w dziedzinach, w których ich brak już utrudnia prawidłowe przeprowadzenie szkolenia specjalizacyjnego. Uzasadnieniem dla takich rozwiązań bywa nadzieja, że rezydenci po uzyskaniu statusu specjalisty będą poszukiwać zatrudnienia w pobliżu jednostki szkolącej. Zakłada się, że w trakcie szkolenia osiągną stabilizację rodzinną, socjalną i mieszkaniową, choć nie zawsze to się udaje. W takich jednostkach brak kadry utrudnia realizację kształcenia specjalizacyjnego, a tym samym zniechęca rezydentów do podejmowania szkolenia, uniemożliwia jego sprawne przeprowadzenie i nie uatrakcyjnia perspektywy pozostania.
Kształcenie przyszłego specjalisty to złożony proces nabywania umiejętności pod okiem specjalisty w czasie wspólnej pracy w relacji mistrz – uczeń. Praca ta jest w znacznym stopniu finansowana przez Ministerstwo Zdrowia w formie rezydentur i wynagrodzenia dla kierownika specjalizacji. Teraz kształci się ponad 27 tys. specjalizantów.
System szkolenia podyplomowego umożliwia wszystkim chętnym uzyskanie specjalizacji, ale niekoniecznie w wybranej dziedzinie i miejscu czy trybie. Obecnie zajętych jest około 60 proc. miejsc akredytowanych do prowadzenia specjalizacji. W niektórych specjalnościach liczba szkolonych osób zapewnia tylko uzupełnienie przewidywanych braków kadrowych. Dlatego wszystkie podmioty zaangażowane w realizację świadczeń zdrowotnych – bezpośrednio i pośrednio – powinny oswoić się z faktem, że przyszłe niedobory kadr medycznych można uzupełnić tylko w jeden sposób – szkoląc nowych specjalistów. Jestem zdecydowanym przeciwnikiem postrzegania kształcenia podyplomowego w kategoriach produkcyjnych. Jednostki akredytowane przez CMKP do szkolenia specjalizacyjnego w szpitalach i przychodniach nie tylko muszą udzielać świadczeń medycznych, lecz mają także zadania dydaktyczne. Powinny konkurować o rezydentów proponowanymi warunkami szkolenia. Jestem przekonany, że liczbę miejsc do specjalizacji możemy stosunkowo łatwo podwoić z niemal 50 tys. do 100 tys. Konsekwencją zaniechań w kształceniu specjalistów będzie demoralizujący wyścig płacowy.
Rezydenci chcą dziś nie tylko pracować, ale i efektywnie się kształcić. Finanse są dla nich ważne, ale nie najważniejsze. Choć jeszcze nie mają doświadczenia specjalisty, pragną być traktowani podmiotowo, jako wykształceni lekarze. Od pracodawcy oczekują wsparcia w realizacji kształcenia opłaconego przez Ministerstwo Zdrowia. Szczególnie zależy im na zapewnieniu dostępności kierownika specjalizacji, która może być niewystarczająca w ramach częściowego zatrudnienia. Chcą uzyskać oczekiwaną równowagę praca – życie i wiele dla niej są skłonni poświęcić. Rezydent zasługuje na szacunek z racji swojego wysiłku i oczekuje, że będzie mu on okazywany. Oczekuje też, że system szkolenia będzie go maksymalne wspierał i zapewni wysoką jakość wykształcenia.
Dyrektorzy podmiotów szkolących specjalistów, zamiast narzekać na brak rozwiązań administracyjnych, powinni niezwłocznie pozyskać kierowników specjalizacji zainteresowanych szkoleniem podyplomowym i stworzyć odpowiednie dla szkolącego i szkolonego warunki. Rezydent to przecież ważny partner w procesie diagnostyczno-terapeutycznym i potencjalny pracownik. To nie są dodatkowe ręce do pracy „zafundowane” przez ministra zdrowia, nieusatysfakcjonowany może się przecież przenieść gdzie indziej.
Przeczytaj także: „Rezydentury w małych miastach”.
Tekst opublikowano w Miesięczniku Okręgowej Izby Lekarskiej w Warszawie „Puls” 2/2023.
Celem szkolenia specjalizacyjnego, koordynowanego i realizowanego przez Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego, jest wykształcenie nowych lekarzy specjalistów. Jednak niektórzy pracodawcy zdają się postrzegać system rezydentur inaczej – jak krótko- i długookresowe rozwiązanie aktualnego niedoboru własnych kadr. Domagają się zatem zapewniania miejsc specjalizacyjnych w dziedzinach, w których ich brak już utrudnia prawidłowe przeprowadzenie szkolenia specjalizacyjnego. Uzasadnieniem dla takich rozwiązań bywa nadzieja, że rezydenci po uzyskaniu statusu specjalisty będą poszukiwać zatrudnienia w pobliżu jednostki szkolącej. Zakłada się, że w trakcie szkolenia osiągną stabilizację rodzinną, socjalną i mieszkaniową, choć nie zawsze to się udaje. W takich jednostkach brak kadry utrudnia realizację kształcenia specjalizacyjnego, a tym samym zniechęca rezydentów do podejmowania szkolenia, uniemożliwia jego sprawne przeprowadzenie i nie uatrakcyjnia perspektywy pozostania.
Kształcenie przyszłego specjalisty to złożony proces nabywania umiejętności pod okiem specjalisty w czasie wspólnej pracy w relacji mistrz – uczeń. Praca ta jest w znacznym stopniu finansowana przez Ministerstwo Zdrowia w formie rezydentur i wynagrodzenia dla kierownika specjalizacji. Teraz kształci się ponad 27 tys. specjalizantów.
System szkolenia podyplomowego umożliwia wszystkim chętnym uzyskanie specjalizacji, ale niekoniecznie w wybranej dziedzinie i miejscu czy trybie. Obecnie zajętych jest około 60 proc. miejsc akredytowanych do prowadzenia specjalizacji. W niektórych specjalnościach liczba szkolonych osób zapewnia tylko uzupełnienie przewidywanych braków kadrowych. Dlatego wszystkie podmioty zaangażowane w realizację świadczeń zdrowotnych – bezpośrednio i pośrednio – powinny oswoić się z faktem, że przyszłe niedobory kadr medycznych można uzupełnić tylko w jeden sposób – szkoląc nowych specjalistów. Jestem zdecydowanym przeciwnikiem postrzegania kształcenia podyplomowego w kategoriach produkcyjnych. Jednostki akredytowane przez CMKP do szkolenia specjalizacyjnego w szpitalach i przychodniach nie tylko muszą udzielać świadczeń medycznych, lecz mają także zadania dydaktyczne. Powinny konkurować o rezydentów proponowanymi warunkami szkolenia. Jestem przekonany, że liczbę miejsc do specjalizacji możemy stosunkowo łatwo podwoić z niemal 50 tys. do 100 tys. Konsekwencją zaniechań w kształceniu specjalistów będzie demoralizujący wyścig płacowy.
Rezydenci chcą dziś nie tylko pracować, ale i efektywnie się kształcić. Finanse są dla nich ważne, ale nie najważniejsze. Choć jeszcze nie mają doświadczenia specjalisty, pragną być traktowani podmiotowo, jako wykształceni lekarze. Od pracodawcy oczekują wsparcia w realizacji kształcenia opłaconego przez Ministerstwo Zdrowia. Szczególnie zależy im na zapewnieniu dostępności kierownika specjalizacji, która może być niewystarczająca w ramach częściowego zatrudnienia. Chcą uzyskać oczekiwaną równowagę praca – życie i wiele dla niej są skłonni poświęcić. Rezydent zasługuje na szacunek z racji swojego wysiłku i oczekuje, że będzie mu on okazywany. Oczekuje też, że system szkolenia będzie go maksymalne wspierał i zapewni wysoką jakość wykształcenia.
Dyrektorzy podmiotów szkolących specjalistów, zamiast narzekać na brak rozwiązań administracyjnych, powinni niezwłocznie pozyskać kierowników specjalizacji zainteresowanych szkoleniem podyplomowym i stworzyć odpowiednie dla szkolącego i szkolonego warunki. Rezydent to przecież ważny partner w procesie diagnostyczno-terapeutycznym i potencjalny pracownik. To nie są dodatkowe ręce do pracy „zafundowane” przez ministra zdrowia, nieusatysfakcjonowany może się przecież przenieść gdzie indziej.
Przeczytaj także: „Rezydentury w małych miastach”.
Tekst opublikowano w Miesięczniku Okręgowej Izby Lekarskiej w Warszawie „Puls” 2/2023.
