Migotanie przedsionków a niedokrwienny udar mózgu – nowe doniesienia

Nowe badania przyniosły wgląd w zależność między migotaniem przedsionków a występowaniem objawów niedokrwienia ośrodkowego układu nerwowego w godzinach porannych oraz pozwoliły zidentyfikować czynniki ryzyka wystąpienia udaru mimo leczenia przeciwkrzepliwego.

W najnowszych numerach „Neurology” i „Stroke” ukazały się dwie prace, które dotyczą występowania udaru u pacjentów z migotaniem przedsionków. Riccio i wsp. zbadali zależność między występowaniem napadowego migotania przedsionków a występowaniem objawów niedokrwienia mózgu z rana, po przebudzeniu. Dane zbierane były prospektywnie w jednym szpitalu. W ciągu 3 lat opisano przypadki 356 pacjentów z ostrym udarem niedokrwiennym mózgu (274 osoby) lub przemijającym atakiem niedokrwiennym (TIA, transient ischaemic attack; 82 pacjentów). Wśród chorych przyjętych do szpitala u 84 postawione było wcześniej rozpoznanie migotania przedsionków. U pozostałych 272 osób przeprowadzono diagnostykę, wykrywając migotanie przedsionków u 27. Stwierdzono, że wśród osób, u których wystąpiły objawy niedokrwienia ośrodkowego układu nerwowego przy przebudzeniu, ryzyko rozpoznania migotania przedsionków było 3.6 raza wyższe niż u pozostałych pacjentów (95% przedział ufności 1.2-7.7). W drugim ze wspomnianych badań Albertsen i wsp. poszukiwali czynników związanych z wystąpieniem niedokrwiennego udaru mózgu u osób z migotaniem przedsionków pomimo stosowania doustnych leków przeciwkrzepliwych. Przeprowadzona metaanaliza objęła sześć badań klinicznych. Łączna liczba pacjentów, którzy brali w nich udział wynosiła 58 883. Największe ryzyko wystąpienia udaru mimo stosowania doustnej terapii przeciwkrzepliwej było związane z udarem lub TIA w wywiadzie (ryzyko względne RR = 1.85). Ryzyka względne dla pozostałych czynników wynosiły: płeć żeńska – 1.30, wiek co najmniej 75 lat – 1.46, co najmniej umiarkowana niewydolność nerek – 1.54, ocena w skali CHADS2 co najmniej 3 – 1.64, przyjmowanie kwasu acetylosalicylowego w wywiadzie – 1.19. Według autorów uzyskane wyniki mogą pozwolić na identyfikację pacjentów szczególnie wysokiego ryzyka udaru mimo stosowania leczenia.