Przewód pokarmowy

Celem pracy było zbadanie poziomu poczucia koherencji oraz różnych stylów radzenia sobie w życiu u osób z kolostomią wyłonioną z powodu raka jelita grubego. Podczas okresowych spotkań Polskiego Towarzystwa Opieki Nad Chorymi ze Stomią (POL-ILKO) w Szpitalu Wojewódzkim w Bydgoszczy przebadano 47 osób.

Celem pracy było przedstawienie pacjentki z przetoką jelitową leczoną z sukcesem właśnie przy użyciu opatrunków próżniowych.

Celem pracy była retrospektywna ocena rodzaju i częstości występowania objawów klinicznych, z powodu których zgłaszali się chorzy na RJG, oraz ich zależność od wieku, płci, stopnia zaawansowania raka i lokalizacji guza.

Rak i choroba uchyłkowa są powszechnymi schorzeniami jelita grubego, natomiast rak rosnący w uchyłku jest spotykany wyjątkowo rzadko. Uchyłek jest określeniem morfologicznym opisującym uwypuklenie ściany jelita. Najczęściej spotyka się uchyłki rzekome, które wyścielone są jedynie przez błonę śluzową i otrzewną.

Rocznie rozpoznaje się prawie milion nowych zachorowań na raka jelita grubego i jest on przyczyną ok. pół miliona zgonów. W Polsce każdego roku stwierdza się ok. 13 tys. nowych zachorowań. Corocznie na całym świecie do leczenia uzupełniającego kwalifikuje się blisko 230 tys. chorych na raka jelita grubego. Zwiększenie zachorowalności na raka jelita grubego obserwuje się z wiekiem, począwszy od 40. roku życia, natomiast gwałtowny wzrost zachorowań następuje od 50. roku życia. Po 65. roku życia notuje się 62% zachorowań u mężczyzn oraz 66% u kobiet.

W pracy opisano przypadek 48-letniej chorej z olbrzymią zropiałą torbielą trzustki, u której po 4 latach stwierdzono cechy złośliwego procesu nowotworowego.

Celem niniejszego krótkiego przeglądu piśmiennictwa jest prezentacja stosunków anatomicznych dolnego odcinka odbytnicy, ze szczególnym uwzględnieniem struktur kluczowych dla prawidłowego wykonania ASAR.

Kapecytabina jest doustnym karbaminianem fluoropirymidyny, prekursorem 5-fluorouracylu. Aktywacja kapecytabiny odbywa się w trzech etapach. Ostatecznie przekształcenie do 5-fluorouracylu jest katalizowane przez fosforylazę tymidynową, której aktywność w komórkach guza jest 4-krotnie większa niż w tkankach zdrowych.

Niestabilność chromosomowa charakteryzuje komórki nowotworowe i jest składową ich niestabilności genetycznej obok niestabilności mikrosatelitarnej oraz epigenetycznej.

Niestabilność chromosomowa charakteryzuje komórki nowotworowe i jest składową ich niestabilności genetycznej obok niestabilności mikrosatelitarnej oraz epigenetycznej.

W pracy przedstawiono przypadek pacjenta leczonego chirurgicznie z powodu olbrzymiego tętniaka aorty brzusznej i raka esicy. U chorego podczas jednej operacji wycięto tętniaka aorty brzusznej i raka esicy. Przebieg pooperacyjny był niepowikłany, a pacjent wyszedł do domu w 8. dobie po zabiegu operacyjnym.

Rak wątrobowokomórkowy (hepatocellular carcinoma – HCC) jest piątym w kolejności najczęściej występującym nowotworem złośliwym na świecie i stanowi trzecią przyczynę zgonów z powodu nowotworów. Jest oporny na działanie standardowych terapii systemowych, a rokowanie dla chorych na HCC jest złe. Identyfikacja szlaków transdukcji sygnału odpowiedzialnych za wzrost i progresję HCC, takich jak RAS/RAF/MEK/ERK, czy też PI3K/AKT/mTOR wyznaczyła cele molekularne, których zahamowanie przez nowoczesne terapie może poprawić rezultaty leczenia.

Klasyczne badanie patologiczne nowotworów jelita oparte jest o obserwacje kliniczne i histopatologiczne oraz takie czynniki, jak: inwazja komórek nowotworowych do węzłów chłonnych, wielkość guza czy złośliwość. Najważniejszym czynnikiem prognostycznym jest nadal stopień zaawansowania w chwili zdiagnozowania choroby (klasyfikacja TNM). Klasyfikacja taka odzwierciedla fenotyp, a nie biologię nowotworu, dlatego nie jest wystarczająca na potrzeby współczesnej medycyny. Rozwój metod molekularnych umożliwił włączenie do testów oznaczeń genów/białek odpowiedzialnych za cechy mające wpływ na tempo postępu choroby, odpowiedź nowotworu na leczenie chemoterapeutykami czy zdolność do metastazy. Rak jelita grubego jest uważany za chorobę heterogeniczną, do powstania której prowadzi wiele różnych szlaków molekularnych. Mimo tego, bardzo ważne jest opracowywanie modeli nowotworzenia na poziomie molekularnym, które ułatwiają pracę nad poszukiwaniem nowych markerów.

Rak jelita grubego (RJG) stanowi poważny problemem epidemiologiczny w krajach wysoko rozwiniętych zarówno ze względu na stały wzrost zachorowań, jak i niewielki odsetek 5-letnich przeżyć pacjentów. Większość przypadków RJG (ok. 70%) stanowią zachorowania sporadyczne, których etiologia pozostaje niewyjaśniona. Ryzyko rozwoju sporadycznego RJG w dużej mierze zależy od indywidualnej wrażliwości na zachorowanie, kształtowanej przez współdziałanie czynników genetycznych z czynnikami środowiskowymi. Obecnie uważa się, że w modulowaniu tej wrażliwości istotną rolę wśród czynników genetycznych odgrywają polimorfizmy genów niskiej penetracji (np. geny naprawy DNA). Najważniejszym czynnikiem środowiskowym są natomiast czynniki związane z dietą (np. nadmierne spożycie kwasów tłuszczowych omega 6 oraz czerwonego mięsa czy brak w diecie dostatecznej ilości warzyw i owoców).

W pracy oceniono skuteczność i tolerancję pooperacyjnej radiochemioterapii u chorych na raka żołądka. Materiał i metodySkojarzone leczenie chorych na raka żołądka jest leczeniem skutecznym. Stwierdzono dobrą tolerancję pooperacyjnej radiochemioterapii. Niezależnymi czynnikami prognostycznymi przeżycia całkowitego dla leczenia skojarzonego są: stopień zaawansowania choroby nowotworowej, liczba zajętych węzłów chłonnych oraz nawrót.

Przypuszcza się, że trombinowy inhibitor fibrynolizy (thrombin activatable fibrinolysis inhibitor – TAFI) bierze udział w powikłaniach zakrzepowych i krwotocznych oraz w patogenezie niektórych nowotworów. Celem pracy była ocena stężenia TAFI w osoczu krwi chorych na raka jelita grubego i piersi w porównaniu z grupą osób zdrowych. W dostępnym piśmiennictwie nie znaleziono danych na ten temat. Stężenia TAFI u chorych na raka jelita grubego i raka piersi były podobne jak w grupie kontrolnej i nie zależały od płci czy wieku badanych ani też od zaawansowania klinicznego i wielkości guzów.

Ocena przydatności badania FDG-PET/CT w diagnostyce i kwalifikacji do leczenia operacyjnego zaawansowanego raka żołądka. 1. Rozmiar i lokalizacja guza pierwotnego mogą mieć wpływ na wynik badania FDG-PET/CT. 2. Badanie PET-KT/CT nie jest wiarygodną metodą umożliwiającą wykrycie wszystkich ­ hi­sto­patologicznych typów raka żołądka. 3. Badanie FDG-PET/CT nie jest wy­starczająco precyzyjną metodą przed­operacyjnej oceny regionalnych węzłów chłonnych i nie stwarza możliwości prawidłowej kwalifikacji chorych do radykalnego leczenia operacyjnego w za­awan­sowanym raku żołądka (T2–,N0–3,M0–1). 4. Obecność wzrostu metabolizmu FDG w regionalnych węzłach chłonnych może świadczyć o nieresekcyjności za­awansowanego raka żołądka.

< Rozwój diagnostyki, przede wszystkim badań endoskopowych, oraz coraz większa świadomość społeczeństwa dotycząca profilaktyki nowotworów spowodowały, że coraz więcej osób decyduje się na profilaktyczne badanie jelita grubego. Dotąd nie wypracowano światowego konsensusu dotyczącego badań przesiewowych w raku jelita grubego. Istnieją dowody naukowe, że zachorowalność na tego typu raka zmniejsza wykonanie profilaktycznej endoskopii dolnego odcinka przewodu pokarmowego. W porównaniu z innymi badaniami profilaktycznymi metoda ta jest bardziej akceptowana, gdyż zalecany odstęp czasu między badaniami wynosi 10 lat, podczas gdy test na krew utajoną powinien być wykonywany przynajmniej raz w roku. Cel pracy : Celem pracy była ocena poziomu lęku i natężenia dolegliwości bólowych podczas profilaktycznej endoskopii jelita grubego. Wnioski : Kobiety w większym stopniu niż mężczyźni odczuwały dolegliwości bólowe i lęk w trakcie badania. Do najczęściej zgłaszanych dolegliwości należały wzdęcie brzucha, dyskomfort oraz miejscowy ból brzucha. Średnia ocena nasilenia bólu wg skali NRS w ocenie badanych wynosiła 4,5 pkt, można za­tem założyć, że badanie jest umiarkowanie bolesne. Wyraźnie wyższy poziom lęku reprezentowali mieszkańcy wsi niż mieszkańcy miast. Wysoki poziom lęku warunkuje subiektywne nasilenie dolegliwości bólowych. Osoby z wykształceniem wyższym wyraźnie reprezentowały niższy poziom lęku jako stanu.

W pracy opisano przypadek 76-letniego mężczyzny operowanego z powodu objawów krwawienia z dolnego odcinka przewodu pokarmowego i stwierdzonego w badaniu kolonoskopowym guza jelita grubego, przewężającego światło. Śródoperacyjnie rozpoznano pętlę okrężnicy esowatej z okrężnym naciekiem raka w obrębie istniejącej od lat prawostronnej nieodprowadzalnej przepukliny mosznowej. Wykonano częściową resekcję esicy z guzem z do­stępu w prawej pachwinie i zespolono jelito grube, odtwarzając ciągłość przewodu pokarmowego w obrębie jamy brzusznej. Następnie wykonano plastykę kanału pachwinowego prawego sposobem Halsteda.

Analiza podgrup w badaniu MOSAIC wykazała, że chorzy na raka okrężnicy w II stopniu zaawansowania z wysokim ryzykiem nawrotu odnoszą korzyść z uzupełniającej chemioterapii schematem FOLFOX 4.