Leki przeciwmalaryczne w chorobach skóry

Preparaty przeciwmalaryczne są lekami coraz częściej i chętniej stosowanymi w terapii chorób skóry ze względu na udowodnione korzystne efekty terapeutyczne w wielu jednostkach chorobowych, wynikające z ich działania przeciwzapalnego, immunomodulującego, antyproliferacyjnego, fotoprotekcyjnego oraz sporadycznie występujące poważne działania niepożądane. Odpowiednie dawkowanie oraz zachowanie zalecanych środków ostrożności umożliwia bezpieczne, długotrwałe leczenie, nawet u kobiet w ciąży.

Leki przeciwmalaryczne są stosowane w medycynie od ponad 300 lat. Pierwszym naturalnym preparatem pochodzącym z kory południowoafrykańskiego drzewa chinowego była chinina, używana przez europejskich kolonistów przebywających w krajach tropikalnych jako środek przeciwko malarii. Syntetyczne środki przeciwmalaryczne – kwinakryna, chlorochina i hydroksychlorochina – są używane od lat 30. XX wieku. W 1951 roku Page opisał dobrą odpowiedź pacjentów z toczniem rumieniowatym układowym na chlorochinę i hydroksychlorochinę. Obecnie preparaty przeciwmalaryczne znajdują zastosowanie w terapii wielu schorzeń dermatologicznych, takich jak: toczeń rumieniowaty, porfiria skórna późna, polimorficzny osutek świetlny, zapalenie skórno-mięśniowe, sarkoidoza, ziarniniak obrączkowaty, liszaj płaski, a także wielu chorób reumatycznych.
Poniżej właściwości preparatów przeciwmalarycznych, które pozwalają na ich szerokie zastosowanie w leczeniu chorób dermatologicznych i reumatologicznych oraz mechanizm ich działania w poszczególnych chorobach dermatologicznych.
www.termedia.pl/Zastosowanie-lekow-przeciwmalarycznych-w-terapii-chorob-skory,56,28156,1,0.html